กลางดึกคืนนั้น พ่อเธอโทรมาหาเธอด้วยความตกใจว่าแม่เธอเข้าห้องไอซียูกลางดึก เพราะหมดสติไปหลังจากที่เลือดไม่สามารถไปหล่อเลี้ยงหัวใจได้ ตอนที่กลับมา แม่ก็ฟื้นตัวแล้วและอาการทุกอย่างเหมือนจะโอเค ทำไมกลางคืนถึงทรุดตัวลงอีกแล้ว เธอทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องไห้โฮเพราะอยู่คนเดียว เอาจริงๆ ตอนนี้เธออายุแค่สิบเก้าปี ยังเด็กเกินที่จะแบกรับอะไรแบบนี้ เธอกลัวแม่จะตาย พ่อบอกว่าแม่ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน หลังจากที่วางสายจากพ่อ เธอร้องไห้สักพักใหญ่ๆ ก่อนจะค่อยๆรวบรวมสติ กดโทรศัพท์โทรหาคนที่เธอไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดในชีวิต
“ฮัลโหล นี้ใคร” เสียงคมเข้มกรอกผ่านสายมา เธอกลั้นหายใจช้าๆ ก่อนจะพูดตอบเขาไป
“นะ หนูน้ำหวานเองค่ะ” เสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
“โทรมาทำไม ดึกขนาดนี้แล้ว” พยัคฆ์ที่หลับไปแล้วเหลือบมองดูนาฬิกา จะบ้าตาย ตีสองเนี่ยนะ เธอโทรมาปลุกเขา
“แม่หนูช็อกเข้าไอซียู” ปลายสายเสียงขึ้นจมูกบอกให้รู้ว่าเธ
