ข้อเสนอที่ไม่น่าสนอง
1092 คำ
ตอนนี้แม่เธอรู้สึกตัว และออกจากห้องฉุกเฉินแล้ว ทางโรงพยาบาลแจ้งว่าให้เฝ้าคนไข้ได้แค่เตียงละคนเท่านั้น จากสถานการณ์โรคระบาด และความแออัดของเตียงคนไข้ในห้องพักฟื้นรวม พ่อเธอเลยรับอาสาเฝ้าแทน เพราะความเป็นห่วงเมียที่อยู่ด้วยกันทุกวัน อีกอย่างน้ำหวานตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเสาหลักของบ้าน เธอต้องทำงานโรงงานที่หยุดไม่ได้ แต่พวกเขา สถานการณ์ลูกน้องไม่สบายแบบนี้ พยัคฆ์เข้าใจดีและให้ลางานจนกว่าจะหายดี พ่อเลยฝากฝังให้เธอกลับบ้านพร้อมนายหัวเลย แต่เธอทำท่าอิดออดอยากจะอยู่ต่อเพราะเป็นห่วงแม่ และที่สำคัญ ไม่อยากกลับไปพร้อมกับเขาเลย เธออึดอัดและลำบากใจ เหตุการณ์คืนนั้นยังฉายวนอยู่ในหัวเธอซ้ำๆ แม้พยายามจะไม่คิดอะไรและปล่อยวาง แต่ก็ทำไม่ได้
“หรือว่าหนูอยู่ดูแลแม่เอง พ่อจะได้พักผ่อน” เธอยังคงอิดออดเพราะไม่อยากกลับกับเขาสองต่อสอง
“ข้าดูแลแม่เอ็งเอง เอ็งต้องไปทำงานอีก งานโรงงานมันลาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”
“นายหัวครับ ผมฝากไอ้หวานกลับด้วยนะครับ” พยัคฆ์ก็พยักหน้ารับเบาๆ แต่น้ำหวานกลับหน้างอด้วยความไม่ชอบใจ ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็คงต้องกลับกับเขา
Rrrrr Rrrrr
“ค่ะพี่ซัน“คนตัวเล็กที่เดินมาข้างๆเขา รับสายผู้ชายที่โทรเข้ามาด้วยเสียงอ่อนหวาน ทำเอาเขาที่เดินข้างหน้าเธอแอบหมั่นไส้
“แม่ออกจากห้องฉุกเฉินแล้วค่ะ หวานกำลังกลับบ้าน กับเจ้านายของพ่อค่ะ ขอบคุณพี่ซันสำหรับวันนี้มากนะคะ” เธอเดินพูดไปเรื่อยโดยที่ไม่รู้ว่าคนข้างหน้าหยุดเดิน ทำให้เธอต้องชนกับแผ่นหลังเขาเต็มๆ
“โอ้ยยย!!! นาย หยุดเดินไม่บอกกันเลย” เธอรีบกดวางโทรศัพท์ก่อนจะว่าเขาอย่างหัวเสีย ลืมไปเลยว่านายหัวเสือคือเจ้านายของพ่อกับแม่
“มัวแต่คุยโทรศัพท์อ่อยผู้ชาย ทั้งๆที่แม่ตัวเองไม่สบายอยู่ คนแบบเธอ เรียกว่าอะไรดี แรดยังเรียกพี่มั่ง”
เธอมองหน้าเขาอย่างโกรธๆ ไปทำอะไรให้ ถึงด่าแรงขนาดนี้ หรือไปกินรังแตนที่ไหนมา อยู่ดีๆ มาว่าเธอ แต่หญิงสาวก็ไม่อยากเถียงอะไรกับเขา อยากจะด่าอะไรก็ด่าไป เพราะเธอไม่ได้อ่อยใครแบบที่เขาพูด
“อุ้ย! พี่เสือ มาทำอะไรที่โรงพยาบาลค่ะ” เธอและเขาหันไปมองต้นเสียง เป็นน้ำเพชรกับคู่หมั้นที่กำลังเดินมาทักทายชายหนุ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“พี่กรค่ะ นี้พี่เสือเป็นพี่ชายที่สนิทของเพชรค่ะ”
เมื่อแฟนเก่าแนะนำให้คู่หมั้นรู้จักว่าเป็นพี่ชาย น้ำหวานแอบเห็นชายหนุ่มกำหมัดแน่นๆ จนเธอกลัวว่าเขาจะกระทืบแฟนใหม่ของคุณน้ำเพชรเหลือเกิน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเสือ”
ยศกรกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง แต่เป็นพยัคฆ์ที่ไม่ตอบอะไร กลับจูงมือเธอลากดุ่มๆ ไปที่รถ จนเธอเดินตามแทบไม่ทัน เพราะขาเธอสั้นกว่าเขาเยอะเลย ชายหนุ่มเปิดประตูและเหวี่ยงเธอขึ้นรถ อย่างไม่ออมแรงเลย
“โอ้ย!!!! หนูเจ็บนะนาย” เธอลูบที่ก้นเบาๆเพราะมันกระแทกกับเบาะ แรงน้อยซะเมื่อไหร่กันล่ะ โกรธคนอื่นแล้วมาลงที่เธอได้ด้วยเหรอ
พยัคฆ์ไม่ตอบอะไร กระชากประตูขึ้นรถ ก่อนจะกระทืบออกไป โดยที่ไม่แคร์เลยว่า ที่นี้คือโรงพยาบาล
“ถ้าขับแบบนี้ ปล่อยหนูลงเถอะ แล้วนายก็ไปตายคนเดียว” เธอพูดอย่างโมโหจนเขาได้สติ ค่อยๆลดหย่อนความเร็วลง แต่มือที่กำพวงมาลัยก็ยังกำแน่นราวกับคิดว่าเป็นคอของแฟนใหม่คุณน้ำเพชรมั่ง เธอเจ็บ ไม่ใช่ไม่เจ็บกับท่าทีของเขา เขาคงจะรักคุณน้ำเพชรมาก ถึงได้เป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้
“เธอนอนกับไอ้ผู้จัดการคนนั้นรึยัง”
“ห๊ะ!!!!!” เธออุทานอย่างตกใจกับคำถามที่เขาถามเธอมา
“ฉันถามว่าเธอนอนกับไอ้ผู้จัดการโรงงานที่มาส่งเธอวันนี้หรือยัง”น้ำหวานหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ นี้เขามองเธอเป็นคนยังไง
“ยังค่ะ!!” เธอกระแทกเสียงตอบกลับไปด้วยความโกรธ เธอไม่ใช่ผู้หญิงมั่วๆที่จะนอนกับใครก็ได้นะ และที่เธอนอนกับเขา เอาเข้าจริงเพราะเขานั่นแหละใช้กำลังบังคับข่มเหงเธอ
“ล้านนึง แลกกับการเป็นคู่นอนของฉันหนึ่งปี เธอจะได้เอาเงินไปรักษาแม่กับเรียนต่อ ฉันก็จะมีเธอเป็นนางบำเรอ วินๆทั้งคู่”
หูเธออื้อไปหมดหลังจากจบคำพูดของเขา คนทุเรศ!!! คราวนี้เป็นเธอที่กำหมัดแน่น พยายามห้ามใจ ไม่ให้มันเหวี่ยงไปกระแทกหน้าเขา เธอสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าเขา
“ขอบคุณสำหรับข้อเสนออุบาทๆค่ะ แต่ไม่ค่ะ ถ้าฉันจะขาย ฉันจะขายให้ใครก็ได้บนโลกใบนี้ ยกเว้นคนอย่างคุณ”
เธอตอบเขาด้วยเสียงหนักแน่น ข่มความโกรธที่แล่นเป็นริ้วๆอยู่ในอก มือเธอสั่นไปหมด จนอยากจะลงอยากรถเขาตรงนี้เลยแล้วเดินกลับ ดีกว่าต้องอยู่กับคนที่ดูถูกแม้กระทั่งความเป็นคนของเธอ
“งั้นเหรอ”
เขาเอ่ยอย่างเยาะๆราวกับเย้ยหยันอะไรสักอย่าง
“หาให้เจอก็แล้วกัน คนที่ให้ราคาเธอเท่าฉัน!”
เขาตีค่าเธอราวกับเป็นสิ้นค้าชิ้นหนึ่ง ความอดทนของเธอกำลังจะสิ้นสุด แต่โชคดีที่ถึงบ้านเธอพอดี เธอรีบลงจากรถและเหวี่ยงประตูสุดแรงเท่าที่นี้ เสียงดังโครม!! ประตูแทบหลุดติดมือเธอมา บอกให้เขารู้ว่าเธอโกรธและเกลียดเขาแค่ไหน แต่คนขับก็หาได้สะเทือนแต่อย่างใด ยังนั่งหน้าด้านหน้าทนอยู่ หญิงสาวเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่ขอบคุณหรือพูดอะไรเขาสักคำ คนแบบเขาฉวยโอกาสเอาจังหวะชีวิตที่ตกต่ำของเธอมากดให้เธอต่ำลงไปกว่านี้อีก เธอได้แต่ร้องไห้อย่างคับแค้นใจ นึกเจ็บใจที่เคยรักเขา เทิดทูนคนแบบเขา จนหมดหัวใจ
- ผู้เขียน
