ในเมื่อเขาไม่เห็นค่ากัน คิดแต่จะทำร้ายกันแบบนี้เธอก็ไม่ขออยู่ต่อไปดีกว่า
พยัคฆ์พยายามเดินเข้ามาหาเธออย่างเงียบๆ ยิ่งเห็นเขาเดินได้ เธอก็ยิ่งสมเพชในความโง่ของตัวเอง
“อย่าไปได้มั้ย ขอร้องล่ะ ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่โกหกเธอ ฉันแค่อยากรู้ว่า ถ้าฉันเดินไม่ได้ เธอจะไปจากฉันมั้ย”
น้ำหวานฟังเขาแก้ตัวก็ยิ่งน้ำตาไหล ปาดน้ำตาที่ไหลออกมายิ่งกว่าทำนบแตก
พอกันที!!! ขอให้เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่เขาจะได้หลอกลวงเธอ เห็นความรู้สึกเธอเป็นแค่ของเล่น!
เมื่อน้ำหวานเก็บของครบ เธอก็ถือกระเป๋าออกไปจากบ้าน พยัคฆ์พยายามจะยื้อไว้ เขาจับสายกระเป๋าเธอไว้แน่น
“ปล่อยค่ะ! อย่าให้หนูต้องรู้สึกแย่กับคุณไปมากกว่านี้” ดวงตารื้นชื้นมองเขาอย่างตัดพ้อ น้อยใจ
เขาทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองเธอหลังเธอที่เดินจากไปอย่างช้าๆ ด้วยความเสียใจ พยายามพยุงร่างตัวเองที่หมดแรง เปิดลิ้นชักก่อนจะหยิบบุหรี่ด้วยมือที่สั่นเทามาจุดสูบ
.
.
