หลายวันมานี้หลังจากกลับมาในไร่วันนั้น น้ำหวานดูซึมๆไปอย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอเป็นห่วงนายหัวเสือมาก อยากให้เขาเดินได้ปกติ เธอเศร้าจนพยัคฆ์อดคิดไม่ได้ว่า หรือเธอจะเบื่อแล้วที่จะต้องอยู่กับคนพิการแบบไหน
ไหนตอนแรกบอกว่าโอเค ไม่เป็นไร ถึงเดินไม่ได้ก็จะอยู่ตลอดไป แต่แค่บอกว่าโอกาสที่จะเดินได้น้อย เธอถึงมีอาการเป็นแบบนี้ หรือเธอคิดจะทิ้งเขาไปแล้ว หึ! ผู้หญิง! ปากบอกรักอย่างโน้น อย่างนี้ แค่จะพิสูจน์ใจกัน ใช้เวลาเดือนสองเดือน เขาก็เห็นธาตุแท้ของคนแบบเธอ ตอนนี้เธอทนเขาไม่ได้ แล้วถ้าเกิดเขาเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต ไม่แคล้วก็คงทิ้งเขาแน่ๆ
”เป็นอะไร ทำไมซึมๆ กินข้าวได้น้อย” เขาถามเมื่อเห็นน้ำหวานนั่งเขี่ยข้าวไปมา อย่างเบื่อๆ
“ไม่รู้ หนูไม่อยากกินอะไรเลย หนูคงเครียดเลยของนายมากไปหน่อย”
“ทำไม เครียดที่ฉันจะเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิตเหรอ”
น้ำหวานไม่ตอบแต่กลับเดินเหม่อ ก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเดินเข้าในคร
