“งั้นฉันไปพักผ่อนแล้วค่ะ คุณจะได้รีบกลับไปทำงานซะที” หล่อนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่เพราะความอาย และความรู้สึกประดักประเดิดคล้ายกับไม่คุ้นชินที่เขาพูดจาเช่นนี้กับหล่อน
“ดอกแก้ว...” คีธเรียกหล่อน ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง คราวนี้ดวงตาหล่อนเหมือนกับจะถามเขาว่ามีอะไร?
คีธส่งยิ้มพรายให้หล่อน ก่อนจะก้มลงพูดชิดริมหูของหญิงสาวแผ่วเบา
“จำเอาไว้นะว่า ฉันรักเธอ...”
คำพูดของคีธทำเอาการะบุหนิงใจสั่น ดวงตาเรียวโตของหล่อนเบิกกว้างมองเขาราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ดวงตาของคีธกลับฉายแววจริงจัง ไม่มีท่าทางโกหกเลยสักนิดเดียว
“ไม่ว่าเธอจะจำอะไรระหว่างเราได้หรือไม่ แต่สิ่งที่ฉันอยากให้เธอจำเอาไว้ก็คือทุกสิ่งที่ฉันทำลงไปก็เพราะว่าฉันรักเธอนะ...ดอกแก้ว” คีธเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
แม้คราวนี้การะบุหนิงจะสงสัยในคำพูดแปลกๆ เหล่านี้ของเขาอยู่บ้าง เขาพูดเหมือนกับเคยทำผิดต่อหล่อนอย่างไรอย่
