พอกลับถึงบ้านเท่านั้นกาสะลองที่เมื่อเริ่มใจเย็นลงและละทิฐิในตัวเองลงได้บ้างก็พูดเสียงอ่อยๆ หญิงสาวถอนใจยาว...ถึงตอนนี้คีธจะไม่เชื่อถือที่หล่อนพูดเลย แต่อย่างน้อยหล่อนก็ควรทำให้พ่อกับแม่เชื่อหล่อนให้ได้ว่าหล่อนไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“แม่คะ...พ่อคะ...ปีบไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ”
กษิดิษย์ที่ขับรถเงียบมาตลอดทาง เห็นสีหน้าและแววตาที่ฉายแววสำนึกผิดของกาสะลองก็ถอนใจยาวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ก็ไปขอโทษพี่เขาซะ”
“คุณพ่อ...” หญิงสาวมองไปทางบิดาราวกับไม่แน่ใจว่าหล่อนควรจะทำอย่างที่ท่านบอกหรือไม่
คราวนี้เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าหล่อนก่อเรื่องใหญ่จริงๆ และการขอโทษนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ
“ทำซะเถอะปีบ ถึงปีบจะเกลียดแก้วก็ขอให้เห็นแก่พ่อก็ได้” กษิดิษย์ที่เข้าใจไปว่ากาสะลองอายที่จะขอโทษการะบุหนิงเกลี้ยกล่อม
ลูกสาวคนเล็ก ถึงอย่างไรดอกปีบก็โตแล้ว และควรรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองทำลง
