คราวนี้เป็นการะบุหนิงบ้างที่เริ่มรู้สึกโกรธ เมื่อทัศนัยแตะต้องเรื่องอันอ่อนไหวของหล่อนเข้า
“แทค! เรานึกว่าตัวจะเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุดนะ” หล่อนมองหน้าเพื่อนสนิท ก่อนจะแค่นยิ้มเยาะออกมาในยามที่พูดต่อไปว่า “และใช่! เรารู้...เราก็เจ็บกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น แต่ไม่ว่ายังไง ต่อให้มันเลวร้ายมากกว่านี้เราก็จะไป ไปจากบ้านหลังนี้ หนีไปให้ไกลที่สุดเลย!”
เหตุผลของการะบุหนิง...ไม่ว่าอย่างไรในยามนี้ก็ฟังไม่ขึ้นแล้วในความรู้สึกของเขา
หล่อนแต่งงาน...เขายังพอทน
แต่นี่หล่อนกำลังทำให้ตัวเองตกต่ำ ด้วยการไปอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งง่ายๆ ถ้าหล่อนรักไอ้หมอนั่นเขาก็จะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่นี่กระทั่งหน้า! หล่อนจะจำได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย แล้วอย่างนี้หล่อนยังยอมไปอยู่กับมันอีกหรือ?
หล่อนโง่หรือบ้ากันแน่ที่ไม่รู้ว่าการไปอยู่กับผู้ชายง่ายๆ นั่นมันไม่ใช่แค่การอยู่ร่วมบ้านกันธรรมดาๆ หรอกนะ!
“ถ้าเธอแค่อยากหลุดพ้นด้ว
