ตีตราเสน่หา

ตอนที่14

ขณะเดียวที่กันบ้านข้างๆ อย่างครอบครัวอิสราวิวัฒน์ก็กำลังรับประทานอาหารเช้าเช่นเดียวกัน ผิดแต่ว่าบรรยากาศนั้นต่างกันลิบลับกับเพื่อนบ้านที่คบหากันมายาวนานหลายชั่วอายุคน

แล้วในขณะที่กำลังพูดคุยสนทนากันอยู่นั่นเองทัศนัยซึ่งเพิ่งนึกได้ถึงเรื่องที่จะฝากฝังเพื่อนสนิทตนเองให้ไปทำงานกับพี่ชาย

“เอ่อ พี่ทีมครับ ผมว่าจะถามอะไรหน่อยสิ”

ทัศนัยเกริ่น แม้จะรับปากกับการะบุหนิงเป็นมั่นเป็นเหมาะ ทว่าเขาก็อดประหม่าไม่ได้ รู้ดีว่าพี่ชายตนเองนั้นเข้มงวดพอสมควร แต่ถ้าช่วยเพื่อนได้เขาก็อยากจะทำ แถมทศวรรษจริงๆ แล้วก็ออกจะเอ็นดูเพื่อนเขาเหมือนกันนั่นแหละน่า ชายหนุ่มพยายามปลอบใจตนเอง

“เอ้า มีอะไรก็พูดมาเลยนายแทค”

พี่ทีมหรือทศวรรษเลิกคิ้วถามน้องชายตนเองยิ้มๆ ทัศนัยจึงได้แต่ยกมือขึ้นลูบผมแก้เขินขณะกวาดตามองสมาชิกของบ้านที่เหลือทั้งหมดซึ่งประกอบไปด้วยพี่ชาย และบิดามารดาของตนเอง

“คือว่า...ตอนนี้บริษัทเราพอจะมีตำแหน่งว่างหรือเปล่าครับ ผมอยากจะฝากแก้วไปทำงานหน่อย”

“อะไรนะ” ทศวรรษถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน ขณะที่เริ่มคิดถึงคนที่เพื่อนสนิทของน้องชาย

ดอกแก้วหรือการะบุหนิงเป็นเด็กน่าสงสาร เขาพอจะรู้ตื้นลึกหนาบางของบ้านนั้นอยู่บ้างจึงทำให้อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมการะบุหนิงจึงอยากจะออกไปทำงานนอกบ้าน

นี่คุณหญิงการะเกดไม่คิดห้ามปรามเอาไว้หรือ

ชายหนุ่มคิดอย่างสงสัย ในยามที่นึกถึงดวงหน้าอ่อนเยาว์ของการะบุหนิง ทศวรรษหลุบเปลือกตาลง แม้จะซ่อนสายตาเป็นประกายมากกว่าปกติของตนเองในยามเอ่ยชื่อการะบุหนิงจากสายตาคนในบ้านได้ แต่ทศวรรษก็ซ่อนอาการหัวใจเต้นแรงของตัวเองไม่ได้อยู่ดี ซึ่งเป็นโชคดีของชายหนุ่มที่ไม่มีใครจับสังเกตเขาได้ว่า ที่จริงแล้วเขาแอบชอบเพื่อนสนิทของน้องชายตัวเอง

“ครับ คือแก้วมีความจำเป็นนิดหน่อย คิดว่าพ่อกับแม่และพี่ทีมน่าจะรู้มาบ้างใช่ไหม?” ตอนท้ายชายหนุ่มกวาดตามองทุกคนแล้วเมื่อได้รับการพยักหน้ายืนยัน เขาจึงพูดต่อไป “นั่นแหละ ตอนนี้ก็รอแค่เรียนให้คุณย่าทราบ แก้วก็ทำงานได้แล้ว”

“แล้วทำอย่างนี้คุณหญิงการะเกดจะไม่ว่าเอาหรือลูก” มารดาของชายหนุ่มถามอย่างนึกเป็นกังวล ถึงหล่อนและสามีตลอดจนลูกๆ ไม่ได้นึกรังเกียจเด็กคนนั้น แต่ก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับคุณหญิงการะเกดเช่นกัน

“คิดว่าคงว่าไม่ได้แล้วล่ะครับ” ทัศนัยคาดเดา

ทศวรรษพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงรับรู้ แล้วจึงบอกน้องชายตนเองไปว่า “งั้นพรุ่งนี้นายให้ดอกแก้วเข้าไปหาพี่ที่บริษัทแล้วกัน พอดีพี่ต้องการผู้ช่วยให้คุณเพลงอยู่ด้วย เห็นบ่นๆ ว่างานชักจะล้นมือ” ชายหนุ่มหมายถึงเลขานุการิณีสาวใหญ่ของตน “สำหรับดอกแก้วพี่รับเลยแล้วกัน เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แถมนิสัยก็ดีรู้ๆ กันอยู่ว่าไม่ควรปฏิเสธ”

ตอนท้ายชายหนุ่มพูดไปพลางยิ้มขบขัน ขณะที่บิดามารดาของเขาก็ไม่ได้เอ่ยคัดค้านอะไร

“ขอบคุณครับพี่ทีม”

ทัศนัยขอบคุณพี่ชาย นึกหมดห่วงไปเปลาะหนึ่งที่คราวนี้มีโอกาสช่วยเพื่อนได้ ผิดกับทศวรรษที่แทบปิดรอยยิ้มกริ่มไม่มิดเมื่อนึกถึงว่าเขาจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดหญิงสาวในดวงใจอีกหนึ่งก้าวโดยไม่คาดฝันเช่นนี้