ธาวิตเอี้ยวตัวกลับไปคว้ากางเกงบ็อกเซอร์สีดำที่วางกองอยู่ข้างเตียงมาสวมใส่ แล้วหันมองท่าทีของหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาแฝงรอยยิ้มกริ่มอย่างมีเลิศนัย
“แล้วเธอยังจำอะไรได้อีกบ้าง”
“ฉันจำได้ว่า ฉันดื่มไปแค่แก้วเดียวเองนะ...แล้วฉันก็จำไม่ได้แล้ว จนกระทั่งตื่นมาเจอคุณนี่ละ“ อลินตอบด้วยสีหน้ามึนงงมากกว่าเดิม
“งั้นฉันจะเล่าให้ฟัง แน่ใจนะ...ว่าเธออยากให้ฉันเล่ารายละเอียดทั้งหมด อืม...ฉันจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีน้า หน้าลิฟต์ โซฟา ในห้องน้ำ หรือว่า...บนเตียง ริมระเบียงก็มีนะ”
น้ำเสียงยั่วเย้าที่พูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน บวกกับร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาอลินจินตนาการถึงฉากเลิฟซีนอันแสนเร่าร้อนของเขาและเธอไปถึงไหนต่อไหน เธอเริ่มคลับคล้ายว่าจะมีอะไรกับชายตรงหน้าในความฝัน แต่ทว่า มันคือความจริง สร้างความอับอายให้สาวที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่าแสนสาหัส อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไปแล้ว
