เสี่ยวไป๋รีบสื่อสารทางจิตกับเยี่ยนอิงอย่างร้อนใจ เหตุการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตัวมันเองก็ไม่สามารถคลายค่ายกลที่วางเอาไว้ได้
“นายหญิง!!! ข้าเข้าไปไม่ได้ ด้านในเป็นเช่นใดบ้าง” เยี่ยนอิงหันไปมองด้านหลังของนาง ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาภายในถ้ำได้ไม่กี่ก้าว
“ข้าเห็นเจ้าและคนอื่นยืนอยู่หน้าถ้ำ เหตุใดไม่เข้ามา” นางยังสามารถมองเห็นทุกคนที่ยืนหาปากถ้ำอย่างร้อนใจได้อย่างชัดเจน
แต่เมื่อจะเดินออกไปด้านนอก กลับถูกมือของหมานจื้อจ้านฉุดรั้งไว้
“อย่าออกไป หากเจ้าออกไปตอนนี้ จะไม่อาจเข้ามาได้อีก” หมานจื้อจ้านคิดว่าเยี่ยนอิงและตนคงจะไปถูกค่ายกลที่วางไว้เข้า ทำให้ปากถ้ำที่เคยปรากฏออกมาให้เห็นหายไปอีกครั้ง
“...” เยี่ยนอิงมิได้พูดอันใด แต่นางมองไปที่ฝ่ามือของเขาที่จับอยู่ที่ข้อมือของนาง หมานจื้อจ้านจำต้องปล่อยมือออก ด้วยรู้ดีว่ากำลังเสียมารยาทอยู่
“เสี่ยวไป๋ เจ้าลองเข้าไปในมิติ แล้วออกมา เผื่อว่าจะตาม
