มารร้ายซ่อนใจรัก

5

“เป็นยังไงบ้างคะคุณท่าน หนูไม่ได้เข้ามาดูแลคุณเลยค่ะวันนี้”

หญิงสาวส่งเสียงสดใสถามคนแก่ที่สุดในห้อง โดยทำเป็นมองเมินบุตรชายของอีกฝ่ายอย่างจงใจ

“ฉันสบายดีจ้ะ มาร์ธาดูแลฉันไม่ขาดตกบกพร่องอะไร” เทเรน่าตอบคำถามของหญิงสาว แม้จะอดยิ้มไม่ได้กับท่าทีหมางเมินที่คนอายุน้อยที่สุดมีให้กับบุตรชายของนาง สงสัยชิดหทัยจะเคืองที่ต้องหมั้นกับไทเลอร์ตามคำสั่งของนาง แต่ก็เห็นแก่นางมากเกินกว่าจะปฏิเสธ ไทเลอร์เลยต้องเป็นคนรับกรรมไปในที่สุดเพราะเขาไม่ยอมปฏิเสธ

แน่นอนว่าไทเลอร์จะปฏิเสธได้อย่างไร...ในเมื่อบุตรชายของนางเป็นคนระบุเองว่าถ้าอยากให้เขาแต่งงาน...เจ้าสาวของเขา ‘ต้องเป็น’ ชิดหทัยเท่านั้น!

“เดี๋ยวหนูจะพาคุณไปเดินเล่นช่วงเย็นเองนะคะ”

หญิงสาวเอ่ยอาสา เพราะก่อนมื้อเย็นทุกวัน เธอกับคุณท่านมักจะพากันไปรับอากาศในยามเย็นด้วยกันทุกวันโดยหน้าที่นั้นส่วนใหญ่จะเป็นชิดหทัยเสียเป็นส่วนใหญ่ที่พาท่านไป จะมีก็แต่ช่วงหลังที่ได้ทำหน้าที่นี้สลับกับนิศามาศเพื่อนสนิทซึ่งเพิ่งถูกจัสตินพาตัวกลับไปอย่างเร่งด่วนโดยไม่ได้แม้แต่จะล่ำลากัน

“จ้ะ” เทเรน่าพยักหน้าตอบรับคำชวนของหญิงสาว “แม่ออกไปกับพิงกี้ก่อนนะไทเลอร์ แล้วเราค่อยเจอกันตอนมื้อเย็นอีกทีแล้วกัน” นางหันไปทางบุตรชายของตนเอง อดขำนิดๆ ไม่ได้ที่ไทเลอร์ถูกเมินแต่ก็ไม่เอ่ยอะไรออกมาเป็นการบ่งบอกว่ารู้ทัน

“ครับ” ไทเลอร์พยักหน้ารับ ไม่ได้สนใจเรื่องที่ตัวเองโดนคู่หมั้นหมาดๆ ทำราวกับมองไม่เห็นกัน “แล้วเรื่องนั้น...”

ชายหนุ่มเอ่ยแล้วปรายตามองไปทางร่างเล็กของคนที่ยืนเก้กังไม่ไกลจากตัวเอง เป็นการบอกใบ้ว่าใครจะเป็นคนพูดเรื่องที่ชิดหทัยจะต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้

มารดาของเขามองมาอย่างเข้าใจ ขณะที่ตอบรับด้วยน้ำเสียงสดใสนิดๆ ราวกับให้ไทเลอร์วางใจว่านางจะกล่อมชิดหทัยสำเร็จอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวแม่บอกน้องเองจ้ะ”

“ก็ได้ครับ” ไทเลอร์ตอบรับด้วยความโล่งใจ เพราะรู้ดีว่าให้ท่านกล่อมอีกฝ่ายนั้นดีกว่าเขามากลงมือเองเพียงใด และเปอร์เซ็นต์สำเร็จสูงกว่ากันมากด้วย “เจอกันมื้อเย็นครับแม่”

ชายหนุ่มเอ่ยพลางก้มหน้าลงหอมแก้มซูบตอบนั้นอีกครั้ง ก่อนจะอุ้มร่างเล็กของมารดาขึ้นแล้วค่อยๆ วางท่านลงบนรถเข็นประจำตัวที่จอดอยู่ไม่ไกล

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เทเรน่าก็หันไปทางชิดหทัยแล้วจับมืออีกฝ่ายเอาไว้พร้อมกับเอ่ยว่า

“เราไปกันเถอะจ้ะพิงกี้”

“ได้ค่ะท่าน”

ชิดหทัยตอบรับ และในระหว่างนั้นเธอก็ไม่ยอมมองหน้าไทเลอร์ให้รู้สึกเสียอารมณ์เลยแม้แต่นิดเดียว! แม้จะสงสัยในคำพูดกำกวมเหมือนส่งรหัสลับให้แก่กันของสองแม่ลูกก็ตาม!

ชิดหทัยพาเทเรน่าซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นมาถึงสวนกุหลาบหลังคฤหาสน์แฮมิลตัน เธอหยุดรถเข็นและจัดการล็อกล้อเรียบร้อยเมื่อมาถึงโต๊ะเหล็กดัดซึ่งมีอาหารว่างวางไว้รออยู่แล้วดังเช่นทุกวัน ทว่าเทเรน่ากลับโบกมือและบอกให้เธอพาไปใกล้พุ่มกุหลาบอังกฤษแทน ก่อนจะขอให้ส่งฝักบัวรถน้ำมาให้นาง แล้วหญิงวัยชราซึ่งเป็นอัมพาตครึ่งท่อนล่างมานานนับสิบปีก็อมยิ้มอย่างมีความสุขในระหว่างที่ค่อยๆ รดน้ำให้กับต้นไม้แสนรักของตัวเอง

ชิดหทัยได้แต่ปล่อยให้หญิงชรามีความสุขกับการได้ดูแลต้นไม้แสนรัก ขณะที่เธอก็ได้แต่เผยสีหน้ากลัดกลุ้มใจออกมาเพราะคิดว่าไม่น่าจะมีใครมาเห็น หญิงสาวรอจนกระทั่งเทเรน่าเสร็จสิ้นกิจกรรมที่มักจะทำแทบทุกเย็น หญิงสาวรับเอาบัวรดน้ำจากอีกฝ่ายไปวางไว้ข้างๆ เก้าอี้เหล็กดัดสีขาวซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลแล้ว เธอก็เก็บความในใจของตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไป

ชิดหทัยเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงชราผู้ซึ่งรักและปรานีเธอมาตลอดแล้วทรุดลงคุกเข่ากับพื้นหญ้า ไม่สนใจว่าเศษดินและน้ำจะทำให้ชายกระโปรงของเธอเปรอะเปื้อน หญิงสาววางมือลงกับท่อนขาที่มีผ้าสีขาวปกคลุมอยู่อย่างแผ่วเบา แล้วเรียกคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตคนหนึ่งด้วยดวงตาสับสนและต้องการคำตอบจากสิ่งที่ท่านบังคับให้เธอทำ

“คุณท่านคะ”

เทเรน่าก้มหน้าลงมาสบตาเธอตามเสียงเรียก

“จ๊ะ? ว่าไงจ๊ะพิงกี้”

พอเทเรน่าขานรับ วูบหนึ่งชิดหทัยกลับรู้สึกลังเล ไม่รู้ควรจะพูดมันออกมาดีหรือไม่ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะทนเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจได้ตลอด และเธอต้องการคำอธิบายทั้งหมดจากคุณท่าน เพราะเธอไม่สามารถทำตามคำขอร้องของท่านอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจได้ สุดท้ายหญิงสาวก็ข่มความลังเลของตนเองแล้วเอ่ยถามออกไป

“คือ…หนูมีเรื่องอยากจะถามท่านน่ะค่ะ เรื่องเกี่ยวกับ...งานหมั้นวันนี้”

เพียงแค่เธอเกริ่นออกมาเท่านั้น หญิงชราดูเหมือนจะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปรงว่าเธออยากจะพูดเรื่องที่บังคับให้หมั้นและแต่งงานนี่เอง

เทเรน่ายกมือขึ้นลูบผมชิดหทัยแผ่วเบา ก่อนจะถามออกมาทั้งรอยยิ้มอ่อนๆ ที่ทำให้คนอายุน้อยกว่าได้หลุบเปลือกตามองพื้นไม่กล้ามองใบหน้าของท่าน เพราะกลัวตัวเองจะใจอ่อนแล้วเลิกถามไปเสียก่อน “งานหมั้นของหนูกับไทเลอร์ หนูไม่พอใจเหรอจ๊ะที่งานเล็กไปหน่อย พอดีว่า...”

ชิดหทัยตาเหลือก รีบเงยหน้ามองอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้ายิกๆ เป็นการปฏิเสธ “ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่!” เธอเห็นรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความขบขันของท่านก็รู้แล้วว่าท่านกำลังล้อเธอเล่น หญิงสาวจึงเอ่ยต่อไปในทันทีว่า “คือเอาจริงๆ นะคะ หนูกับมิสเตอร์แฮมิลตันไม่เหมาะสมกับเลยสักนิด หนูเป็นเด็กกำพร้า หนู…”

หญิงสาวพร่างพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ด้วยสิ่งที่เธอคิดมาตลอด ไตร่ตรองถึงความเป็นไปได้ในทุกๆ ด้านแล้วก็ไม่สามารถทำใจได้ว่าเธอจะต้องหมั้นกับไทเลอร์ เธออยากรู้ว่าเพราะอะไรคุณท่านถึงบังคับเธอแบบนี้

“ฉันไม่รังเกียจอะไรนี่จ๊ะ” เทเรน่าไม่ยอมให้เธอพูดจนจบ ก็ขัดเธอขึ้นมาอีกครั้ง “อีกอย่างตอนฉันแต่งงานกับพ่อของไทเลอร์ ฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยมาจากไหน”

“คือ…หนู”

คำพูดของเทเรน่าทำให้เธอเอ่ยอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ใช่บทสนทนาที่เธออยากจะพูดคุยกับท่านให้เข้าใจ และเพราะท่าทีอึกอักและเต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจของเธอแสดงออกอย่างเด่นชัดกระมัง ท่านจึงได้ถามเธอออกมาว่า

“หนูรังเกียจไทเลอร์เหรอจ๊ะ?”

เธอถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถามนั้น

“มะ…ไม่ใช่! ไม่ใช่นะคะ!” หญิงสาวปฏิเสธเสียงรัว แต่ก็ไม่ยอมปริปากบอกความจริงว่าถึงไม่รังเกียจ แต่เธอก็ไม่ได้ชอบพออะไรในตัวลูกชายของท่านจนยอมทนหมั้นกับเขาได้โดยไม่โต้แย้ง! “หนูแค่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะสม” หญิงสาวเอ่ยถึงข้ออ้างที่สมเหตุสมผลที่สุดของเธอออกมาอีกครั้ง และพยายามที่จะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังว่าทำไมเธอถึงไม่เหมาะจะเป็นคู่หมั้นของผู้ชายคนนั้น “อีกอย่างหนูยังเด็กมากด้วย หนู…”

และเป็นอีกครั้งที่ท่านไม่ยอมให้เธอได้เอ่ยออกมาจนจบประโยค เทเรน่าจ้องมองเธอเขม็งด้วยดวงตาสีเทาซีดซึ่งให้ความรู้สึกว่าเธอกำลังถูกบังคับ...เป็นอีกครั้งที่ท่านบังคับเธอนับตั้งแต่เธออยู่กับท่านมา!