สุดท้ายน้ำทิพย์ก็ยังไม่ได้คำตอบในเรื่องที่กำลังสงสัยอยู่ดี เธอเลยเลือกที่จะเลิกคิดถึงมันและปล่อยตัวไปตามสบายกับเขา
หลังจากทานอาหารและของหวานกันอิ่มแล้วเขาก็ขับรถพาเธอออกไปตามท้องถนนยามเที่ยงคืน รถราบนท้องถนนดูเบาตาเลยไปเยอะเพราะเป็นเวลาพักผ่อนแล้ว
“เราจะไปไหนกันคะ”
เธอถามด้วยเสียงงัวเงียเล็กน้อยพออิ่มท้องแล้วหนังตาก็เริ่มหย่อนลงทีล่ะนิด แอร์ในรถก็เย็นกำลังดีจนอยากเคลิ้มหลับมันซะตอนนี้เลย
“เดี๋ยวก็รู้ครับ ถ้าง่วงก็นอนก่อนก็ได้นะครับ”
รถเคลื่อนที่ไปบนถนนในความเงียบ เมื่อเวกัสเหลือบมองไปที่น้ำทิพย์อีกครั้งเธอก็หลับไปแล้ว หัวเธอพิงไปข้างหน้าเล็กน้อยและดูเหมือนจะไม่ค่อยสบาย เขาจึงค่อยๆ หยุดรถข้างทางแล้วหันไปมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
“หลับง่ายจริง ๆ เลยนะคุณเนี่ย....”
เขาเอื้อมมือไปปรับเบาะให้เธอนั่งสบายขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เธอตื่นแล้วค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มของเธ
