รักครั้งไหน หัวใจก็เจ็บ

ทิพย์ธาราลงจากเครื่องก็กดโทรหาอติรุจแต่เขาก็ไม่รับสาย หลายวันก่อนบริษัทส่งเธอไปดูงานที่ต่างประเทศ เธอมองหาอติรุจคนรัก ก่อนหน้าเธอบอกเขาแล้วว่าจะบินกลับวันนี้ตอนกี่โมง ทำไมเขายังไม่มาอีก " ฮัลโหลรุจ คุณอยู่ไหนหน่ะ ทำไมยังไม่มารับฉันอีก" " ทิพย์รอแป๊บนะผมกำลังไป แป๊บนึง" ทิพย์ธารายืนรอเขาอยู่พักใหญ่กำลังจะกดโทรหาเขาอีก อติรุจก็วิ่งกระหืดกระหอบมา " ขอโทษนะ ผมมาช้า " เธอไม่พูดอะไรส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้ เขารีบมารับกระเป๋าจากมือเธอพาเดินไปที่รถ ทิพย์ธาราเปิดประตูข้างคนขับแล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีผู้หญิงนั่งอยู่ " สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพลอยเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับรุจ พอดีฉันพึ่งกลับจากอังกฤษรุจมารอรับฉัน ไม่คิดว่าคุณก็จะไปกับเราด้วย " ที่แท้ที่เขามารับเธอช้าปล่อยให้เธอรอตั้งนาน เพราะผู้หญิงคนนี้ก็กลับมาจากต่างประเทศเหมือนกัน แล้วเขาก็รอรับผู้หญิงคนนั้นก่อน แทนที่จะเป็นเธอที่เป็นแฟนของเขา อติรุจมีสีหน้าลำบากใจก่อนเดินไปเปิดประตูข้างหลังรถ " ทิพย์ขึ้นรถเถอะ คุณนั่งหลังไปก่อนนะ คือว่าพลอยเขาเมารถหน่ะ ไว้ส่งพลอยถึงที่พักแล้วคุณค่อยเปลี่ยนมานั่งข้างหน้า" ทิพย์ธาราก้าวขึ้นไปนั่งในรถไม่พูดไม่จาข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ เธอหันมองนอกหน้าต่างไม่สนใจว่าทั้งสองจะพูดคุยกันหัวเราะสนุกสนานแค่ไหน พวกเขาคุยรำลึกความหลังกันสมัยยังเด็กบ้างสมัยยังเรียนมหาลัยบ้าง เหมือนว่าในรถมีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น " อุ้ย ลืมไปว่าทิพย์ก็อยู่ด้วยขอโทษนะคุยเพลินไปหน่อย ฉันกับรุจไม่ได้เจอกันนานเลยมีเรื่องคุยกันเยอะ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม " " ตามสบาย " เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ รถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าคอนโดของพลอยชมพู เธอส่งยิ้มหวานโบกมือลาอติรุจ อติรุจมองตามจนเธอเดินหายเข้าไปข้างใน " มองตามขนาดนั้นคุณไม่ตามไปส่งเธอถึงห้องซะเลยหล่ะ" " เหลวไหล ผมแค่เป็นห่วงเธอก็แค่ดูว่าบริเวณรอบๆปลอดภัยดีรึเปล่า เธอเป็นผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง " อติรุจรู้ตัวว่าห่วงพลอยชมพูออกนอกหน้ามากไปจึงเปลี่ยนเรื่องพูด " คุณเปลี่ยนมานั่งข้างหน้าสิ " " ไม่จำเป็น ออกรถเถอะฉันเหนื่อยอยากอาบน้ำพักผ่อนแล้ว " อติรุจไม่ได้พูดอะไรอีกขับรถออกไป ภายในรถเงียบสนิทไม่มีใครพูดจา อติรุจรู้สึกได้ว่าทิพย์ธาราไม่พอใจเขาเรื่องพลอยชมพูจึงอธิบายกับเธอ " ผมไม่รู้ว่าพลอยจะกลับมาวันนี้ หลังจากจบมหาลัยเธอก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษ ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย อยู่ๆเธอก็โทรหาผมบอกว่าตอนนี้เธออยู่สนามบินให้ผมไปรับเธอหน่อย ไหนๆผมก็ต้องไปรับคุณอยู่แล้วก็เลยรับเธอมาด้วย " ทิพย์ธาราไม่พูดไม่ถามยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น อติรุจจึงไม่พูดอะไรอีก กลับถึงคอนโดเธออาบน้ำเสร็จก็เข้านอนทันที อติรุจนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาเธอเห็นเขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้ว่าพิมพ์ข้อความคุยกับใคร เธอเดาว่าคงจะเป็นผู้หญิงที่ชื่อ พลอยชมพู ตอนเช้าทิพย์ธาราตื่นนอนขึ้นมาไม่เห็นอติรุจนอนอยู่ข้างๆ ปกติเขาจะตื่นทีหลังเธอ เธอหยิบนาฬิกาบนหัวเตียงมาดูเวลาตอนนี้7โมงเช้า ในวันหยุดเขาไม่เคยตื่นเช้าแบบนี้นี่ เธอเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง ได้ยินเสียงกุกกักในครัวก็เดินไปดู แล้วก็ต้องหยุดนิ่งกับภาพตรงหน้า อติรุจกำลังทำอาหารมีพลอยชมพูเป็นลูกมือทั้งสองดูเหมือนคู่รักที่ช่วยกันทำอาหารเช้าพลอยชมพูเช็ดเหงื่อให้อติรุจ อติรุจก็ยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้เธอมาก่อน เขาเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยยิ้มหากจะยิ้มก็แค่ยิ้มเบาๆไม่เคยยิ้มกว้างปากจะฉีกถึงรูหูเห็นฟันทุกซี่แบบนี้ เธอเข้าใจแล้วที่จริงไม่ใช่เขาไม่ชอบยิ้ม แต่เขาแค่เลือกคนที่จะยิ้มให้ต่างหาก พลอยชมพูหันมาเห็นเธอยืนมองอยู่ก็ทักขึ้นมา " อ้าวทิพย์ตื่นแล้วเหรอคะ รบกวนด้วยนะพอดีฉันอยู่คนเดียวเหงาหน่ะ เลยมาขอกินข้าวด้วย คุณคงไม่ว่าอะไรนะ" " อาหารเสร็จแล้ว คุณสองคนไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวผมบริการเอง" พลอยชมพูถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว อติรุจยกข้าวต้มหอมฉุยออกมาแล้วตักใส่ถ้วยส่งให้พลอยชมพูก่อนคนแรก " อื้อหือ หอมมากน่ากินสุดๆ นึกถึงตอนอยู่มหาลัยนายก็ทำให้ฉันกินบ่อยๆ ข้าวต้มกุ้งเนี่ยฉันกินจนเอียนเลย " " ฮ่าฮ่า บอกว่าเอียนทำให้กินทีไรก็ไม่เห็นจะเคยเหลือ " " ก็ใครใช้ให้นายทำอร่อยกันเล่า ดูซิครั้งนี้จะฝีมือตกไปหรือเปล่า " พลอยชมพูตักข้าวต้มเข้าปากแล้วหยุดนิ่งอติรุจก็จ้องมองเธอรอลุ้นคำตอบ " เป็นไง" " อร่อยเหมือนเดิม " พลอยชมพูยกนิ้วโป้งให้ อติรุจถอนหายใจโล่งอก "นึกว่าฝีมือตกซะแล้ว ไม่ได้ทำอาหารนาน" ทิพย์ธารามองดูทั้งสองพูดคุยกันทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ " นายรีบตักข้าวต้มให้แฟนนายสิมัวชวนฉันคุยอยู่ได้ " อติรุจรีบตักข้าวต้มใส่ถ้วยส่งให้ทิพย์ธารา เธอมองหน้าเขาสลับกับมองข้าวต้มในถ้วยแล้วลุกขึ้นเดินออกไป " พวกคุณกินกันเถอะฉันไม่หิว" อติรุจรีบตามไปคว้าแขนเธอไว้ " ทิพย์อย่างอนเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไหม ก็แค่พลอยเขามาขอกินข้าวด้วย คุณทำไมต้องใจแคบนัก" " ฉันพูดตอนไหนว่าไม่ให้เธอกิน คุณอยากให้ฉันกลับไปนั่งกินข้าวต้มนั่นจริงๆเหรอ รุจคุณกับฉันคบกันมา2ปี คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าฉันแพ้กุ้ง" เธอสะบัดแขนออกจากเขาเดินขึ้นข้างบนไป อติรุจถึงนึกได้ว่าเธอแพ้กุ้งแต่เขากลับทำข้าวต้มกุ้ง เพราะกุ้งเป็นของโปรดของพลอยชมพู และข้าวต้มกุ้งก็เป็นเมนูที่เขาทำให้พลอยชมพูกินบ่อยๆ เขารู้สึกผิดขึ้นมากำลังจะเดินตามทิพย์ธาราขึ้นข้างบนพลอยชมพูก็เรียกเขาไว้ก่อน " รุจฉันทำให้นายกับเธอผิดใจกันรึเปล่า ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย " อติรุจเดินกลับไปนั่งที่เดิมตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ตัวเอง " อย่าคิดมาก ทิพย์แค่งอนนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย รีบกินเถอะกำลังร้อน เย็นแล้วเดี๋ยวจะไม่อร่อย" " อือ ขอกุ้งอีกหน่อยสิ" " ได้เอาถ้วยมาในหม้อนี้ฉันยกกุ้งให้เธอหมดเลย เดี๋ยวฉันกินแต่ข้าวเอง" " ฮ่าฮ่า นายพูดแล้วน้า ห้ามกลับคำหล่ะ ขอบคุณนะ ผ่านมาหลายปีนายก็ยังจำได้ว่าฉันชอบกุ้ง " ทิพย์ธาราจับราวบันไดแน่นได้ยินทุกคำพูดของทั้งสอง เธอแอบคิดว่าเขาจะตามเธอมาจะมาง้อเธอมาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปทำอาหารอื่นให้เธอ แต่เปล่าเลยเขาไม่ได้ตามมา แต่กลับไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนนั้นพูดคุยหัวเราะสนุกสนาน เธอน้ำตาคลอเดินกลับเข้าห้องไป