ตอนที่2
1330 คำ
ทิพย์ธารานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ อติรุจก็ยังไม่ขึ้นมาตามเธอไปกินข้าว เธอคว้ากระเป๋าเดินลงบันไดมา มองเห็นทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ทั้งสองกำลังเล่นเกมส์กันอย่างสนุกสนาน
" โอ้ยแพ้อีกแล้วนายไม่ยอมอ่อนให้ฉันเลย ฮึ "
พลอยชมพูทำหน้าเหวี่ยงวีน อติรุจหัวเราะขยับเข้าไปใกล้ยีผมเธอเล่น ทั้งสองรับรู้ถึงสายตาของใครบางคนจ้องมอง จึงหันไปดูพร้อมกัน
" ขอโทษที่ขัดจังหวะ เชิญพวกคุณตามสบายเถอะ"
อติรุจรีบเดินเข้าไปหา
" ทิพย์พวกเราแค่เล่นเกมส์หน่ะไม่มีอะไร แล้วคุณจะออกไปไหนเหรอ ให้ผมไปส่งนะ"
" รุจฉันก็กำลังจะกลับพอดี งั้นนายก็ไปส่งฉันด้วยสิ "
" พวกคุณจะไปไหนกันก็ไปเถอะ ฉันไปเองได้ "
ทิพย์ธาราไม่รอให้อติรุจได้พูดอะไรอีก ก็เดินออกไปจากบ้านทันที พอดีมีวินมอเตอไซค์รับจ้างผ่านมา จึงขึ้นมอเตอไซค์รับจ้างออกไป
" เธอไม่พอใจฉันใช่ไหมถึงได้แสดงออกแบบนี้ แฟนนายนี่ใจแคบจังเลยนะ"
อติรุจถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหนักใจ ทิพย์ธาราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมถึงได้งอนเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้นะ รึว่าจะเป็นเมนส์ ต้องใช่แน่ๆเลยอารมณ์ถึงได้แปรปรวนแบบนี้
ทิพย์ธารานั่งกินข้าวคนเดียว มองไปตรงข้ามเป็นร้านเช่าชุดแต่งงาน ชุดแต่งงานสีขาวโชว์อยู่หน้าร้าน อดจินตนาการไม่ได้ว่าตัวเองกำลังสวมชุดนั้นอยู่ แต่เธอก็ต้องกลับสู่ความเป็นจริง ใช้ชีวิตคู่อยู่กินกับอติรุจมา2ปี เขาไม่เคยพูดเรื่องแต่งงาน ไม่เคยพาไปพบพ่อแม่และครอบครัวเขา เป็นเมียที่ไม่ได้แต่งไปวันๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อติรุจโทรมาเธอกดรับสาย
" ทิพย์คุณอยู่ที่ไหนให้ผมไปรับนะ "
" ไม่ต้องหรอกฉันกำลังจะกลับ เกือบถึงบ้านแล้ว"
ทั้งที่นั่งอยู่ในร้านอาหารแต่ก็เลือกที่จะโกหกออกไป เธอไม่อยากกลับไปเจอหน้าเขาตอนนี้ ออกจากร้านอาหารก็ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ ปั่นจักรยานน้ำเล่นคนเดียวปั่นกลับไปกลับมา มองดูจักรยานน้ำคันอื่นมีแต่เขาปั่นกันเป็นคู่ มีแค่เธอคนเดียวที่ปั่นอยู่คนเดียว เธอก็อยากจะปั่นเป็นคู่เหมือนกับคนอื่น เธออยากให้ที่นั่งข้างๆเป็นอติรุจแฟนของเธอ เธอเคยชวนเขาแล้วแต่เขาก็บอกว่าเอาไว้ก่อน ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่หลายครั้ง จนเธอเลิกหวังจะให้เขามาปั่นด้วยแล้ว
กลับเข้าหมู่บ้านมาตอน1ทุ่ม บ้านที่เธอกับอติรุจอยู่เป็นบ้าน2ชั้นเล็กๆอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งย่านชานเมือง เธอเปิดประตูเข้าบ้านไปก็เจออติรุจนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา ทันทีที่เขาเห็นเธอก็รีบลุกเดินเข้ามาหา
" คุณไปไหนมา ไหนบอกว่าจะถึงบ้านแล้ว แล้วทำไมพึ่งกลับมาป่านนี้ ผมโทรหาก็ปิดเครื่อง "
" แบตหมดหน่ะ "
แบตไม่หมดหรอกเธอไม่อยากคุยกับใครเลยปิดเครื่องไว้เอง
" คุณโกรธอะไรผมนักหนา "
" เปล่า "
" เปล่าอะไร แล้วดูที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้สิ คุณไม่พอใจตรงไหนก็บอกผมมาสิผมจะได้อธิบายให้คุณฟัง ถ้าเป็นเรื่องพลอย ผมกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนประถมมัธยมโรงเรียนเดียวกัน พอเข้ามหาลัยเราก็เรียนคณะเดียวกัน เลยสนิทกันเป็นพิเศษ "
" อืม พิเศษจริงๆนั่นแหละ "
" ผมกับพลอยเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น คุณอย่าคิดอะไรไร้สาระได้ไหม "
" อือรู้แล้วๆ เพื่อนก็เพื่อน เพื่อนที่โคตรพิเศษเลย"
" ทิพย์อย่ามาประชด "
ทิพย์ธาราไม่พูดอะไรอีกเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นอติรุจนั่งรออยู่ปลายเตียง
" วันนี้วันเกิดคุณ ผมซื้อเค้กมาให้ ไปเป่าเค้กกัน"
เขาจูงมือเธอเดินลงไปข้างล่างมีเค้กวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาหยิบเทียนมาปักแล้วจุดไฟ
" สุขสันต์วันเกิดนะ อธิษฐานสิ"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอเหลือบมองเห็นชื่อพลอยโชว์อยู่หน้าจอ อติรุจรีบกดรับสาย
" ว่าไงนะ พลอยเป็นอะไร ได้ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ "
อติรุจรีบวิ่งขึ้นบันได เข้าห้องไปคว้ากุญแจรถแล้วรีบลงมา เธอได้แต่มองตามเขาไม่พูดไม่ถามอะไรทั้งนั้น
" พลอยเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลผมต้องรีบไปดูเธอ เดี๋ยวผมกลับมา"
ทิพย์ธารามองดูเค้กตรงหน้าแล้วเป่าเทียนให้ดับ ยิ้มขมขื่น
" เค้กสตอเบอรี่ ฉันเกลียดสตอเบอรี่ "
เธอกดเข้าไปดูในเฟสบุ๊คของพลอยชมพูเลื่อนดูอัลบั้มภาพมีหัวข้อlove ภาพปกเป็นภาพคู่พลอยชมพูกับอติรุจ เธอกดเข้าไปดูมีแต่ภาพของคนทั้งสองตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจนถึงมหาลัย ภาพที่ทั้งคู่ใกล้ชิดสนิทกันทั้งซบไหล่ โอบกอด ขี่หลัง ไปเที่ยวด้วยกันกินอาหารด้วยกัน มีภาพที่พวกเขากินเค้กสตอเบอรี่ด้วยกัน ไปเที่ยวไร่สตอเบอรี่ด้วยกัน และวันเกิดของพลอยชมพูทุกปีก็มีแต่เค้กสตอเบอรี่ เธอกดออกวางโทรศัพท์ลง ทำไมเขาต้องเอาเค้กสตอเบอรี่มาให้เธอด้วย หรือเขาลืมไปว่านี่คือเธอ ทิพย์ธาราไม่ใช่พลอยชมพู เธอเก็บเค้กสตอเบอรี่โยนทิ้งถังขยะ
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน อติรุจส่งข้อความมาบอก
" ผมต้องอยู่เฝ้าพลอยที่โรงพยาบาล เธอลื่นล้มในห้องน้ำหัวแตก แล้วผมจะจัดวันเกิดย้อนหลังชดเชยให้ "
ทิพย์ธาราอ่านข้อความแล้ววางโทรศัพท์ลงด้วยใจที่หน่วงหนัก
ตอนเช้าเธอไปทำงานตามปกติ เลิกงานอติรุจมารอรับเธออยู่หน้าบริษัท เขาเปิดประตูหลังให้เธอ พลอยชมพูเลื่อนกระจกข้างคนขับลงส่งยิ้มให้ บนหน้าผากยังมีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่
" ทิพย์ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อวานเป็นวันเกิดคุณ ขอโทษด้วยนะ ฉันกับรุจจะไปเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้คุณ ชดเชยที่เมื่อวานรุจทิ้งคุณมาเฝ้าฉัน "
" พลอยออกจากโรงพยาบาลก็แวะมารับคุณที่นี่เลย เธออยากจะขอโทษคุณเรื่องวันเกิดเมื่อคืนด้วย"
" ไม่ต้องหรอก มันเป็นเหตุสุดวิสัยนี่จริงไหม บังเอิญจริงๆ มาลื่นล้มเอาวันเกิดฉัน "
ทิพย์ธาราจ้องหน้าพลอยชมพู
" ขึ้นรถเถอะ "
" เบาะข้างคนขับฉันที่เป็นแฟนคุณสมควรนั่งมากกว่าไหม ในเมื่อเจ้าของตัวจริงเขามาแล้ว คุณว่าไง"
" ทิพย์ทำไมพูดแบบนั้น "
" ทิพย์ฉันยังมึนหัวอยู่เลย อีกอย่างฉันก็ชินกับการนั่งหน้าตลอด ถ้านั่งข้างหลังฉันจะเวียนหัวหน่ะ "
" เหรอ "
" ทิพย์แค่นั่งข้างหลังเองอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ ขึ้นรถเถอะ"
" ฉันไม่ไป เชิญพวกคุณเถอะ "
ทิพย์ธาราเดินออกมาทันที อติรุจเดินตามไปคว้าแขนเอาไว้
" ทิพย์ทำไมนับวันคุณยิ่งไม่มีเหตุผลแบบนี้ "
" เออ ฉันก็แบบนี้แหละ งี่เง่าไม่มีเหตุผล ถ้าฉันไปกับผู้ชายคนอื่นไปอยู่เฝ้าผู้ชายคนอื่นบ้างคุณจะรู้สึกยังไง หรือว่าไม่รู้สึก คงไม่รู้สึกหรอก เพราะใจของคุณตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่ฉันแล้ว ไม่ใช่สิ ใจคุณไม่เคยมีฉันเลยต่างหาก"
- ผู้เขียน
