“น่าเสียดายน้องเพียงออ ฉันว่าควรได้ที่หนึ่งมาก”
“ร้องมั่วหรือเปล่าใครจะไปรู้”
“น้องเพียงออถึงจะร้องเพลงไม่ชัด เพราะเพิ่งสามขวบ แต่น้องไม่ได้ร้องมั่วนะป้า”
“แกฟังรู้เรื่องหรือไง”
“รู้เรื่องไม่รู้เรื่องไม่รู้ แต่ฉันก็เคยฟังเพลงนี้ ฟังเป็นร้อยรอบได้แล้วมั้ง ป้าไม่เคยฟังเอง จะมาบอกน้องเพียงออร้องมั่วไม่ได้”
“ไม่รู้แหละ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
เพลินกับเพียงออออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงหญิงต่างวัยที่กำลังเดินคุยกันเรื่องการประกวด ด้วยไม่คุ้นหน้า คงจะเป็นคนที่มาเที่ยวงาน ก่อนคนเป็นแม่จะหันมองหน้าลูกสาว กลัวว่าจะสะเทือนใจ
“เพียงออ...”
“เพียงออไม่เป็งไยค่ะ ได้ที่ฉองก็ไม่เป็งไย เพียงออทำฉุดความฉามาดแย้ว คงอื่งไม่ยู้ แต่เพียงออยู้” คำพูดเหล่านั้นไม่มีผลต่อใจเพียงออ ยอมรับและภูมิใจในตำแหน่งรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตนว่าได้ทำสุดความสามารถแล้ว
“ลูกสาวแม่เภเพลินเก่งที่สุด” เพล
