ขลุ่ยกับเพียงออเลือกนั่งท้ายรถกระบะคนงานมาโรงเรียน แบล็คเวลส์ แมกซ์เวลส์ และเดนิส ก็ตามมาส่งด้วย และแน่นอนว่าพ่อ แม่ ตา ยาย ปู่ และย่า ก็มาส่งด้วย อดเป็นห่วงกับการมาโรงเรียนวันแรกของทั้งคู่ไม่ได้
“ไปเยียงแย้วนะ” ขลุ่ยกับเพียงออโบกมือให้ทุกคน ไม่มีร้องไห้งอแง เดินจูงมือกันไปสองคนพี่น้อง
“เหมือนรู้ว่าห้องเรียนอยู่ไหน” เพลินมองตามลูกชายกับลูกสาว ที่เดินมาดมั่นราวกับรู้ว่าห้องเรียนของพวกตนอยู่ที่ไหน
“รู้จักไปทั่ว ไม่ยากหรอก” แคนว่า ขณะขลุ่ยกับเพียงออเดินเข้าโรงเรียนก็ทักทายคนนั้นคนนี้ไปทั่ว เพราะส่วนมากก็เป็นเด็กในละแวกบ้านที่เลือกเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน บางคนก็เคยไปกินข้าวที่บ้านมาแล้วด้วย
“ก็หลานมนุษย์สัมพันธ์ดี” ตั้งแต่หลานเดินเข้าโรงเรียนมดยังยิ้มไม่หุบ
ทุกคนรอจนถึงช่วงเวลาที่นักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติ และรู้ได้ว่าขลุ่ยกับเพียงอออยู่ตรงไหน
“ประเทกไทยยวมประเทกฉาดฉะไทย เป็งประชายัก ป
