“แค่นี้ก็หมดแรง คนปากดีหายไปไหนแล้วนะ” ไนล์ผงกหัวขึ้นมาจูบขมับบางที่ชื้นเหงื่อของคนที่หอบหายใจอยู่บนกายแกร่ง
“มารินหรือไนล์กันแน่ที่หมดแรง” มารินเกยคางกับอกกว้าง สบสายตาคนอายุน้อยกว่า ไม่ยอมให้สบประมาทกันง่ายๆ เพราะตัวเขาเองก็หายใจถี่กระชั้นไม่ต่างจากเธอนักหรอก
“ยังปากดีสม่ำเสมอ” คนที่อยู่ใต้ร่างอวบอิ่มกระตุกยิ้มร้าย
“ว๊าย!!” มารินร้องเสียงหลงเมื่อถูกจับพลิกตัวให้นอนลงบนโซฟา
“มาดูกันว่าใครจะหมดแรงก่อนกัน”
“อ๊ะ...ไนล์...อ๊า” มารินห่อปากขณะเต้าใหญ่ถูกรวบไว้ในปากอุ่น เขาดูดยอดถันสลับกับเม้มฐานทรวงแผ่วเบา หยอกล้อจนเธอทั้งเจ็บทั้งเสียว
ทันทีที่ฟันคมแตะต้องปลายถันที่อ่อนไหว มารินก็สะดุ้งสุดตัวเพราะสัมผัสเจ็บจี้ดตรงเนินเนื้ออวบขาว ไม่เพียงขบกัด ไนล์ยังดูดดึงจนร่างเล็กผวาตามริมฝีปาก แอ่นอกอวบขึ้นสูง ก่อนริมฝีปากจะอ้าค้างเพราะคนตัวสูงรวบก้อนกลมขาวนั้นไว้แล้วดูดกลืนเม็ดทับทิมสีหวานเต็มปากเต็
