“พี่มารินกับพี่โมนาลืมไปหรือเปล่าว่าไนล์นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย” เสียงแซวของฟ้าที่เดินมาพร้อมน้องสาวฝาแฝด ทั้งคู่ยังคงไม่ได้กลับบ้านเช่นเดียวกับโมนา เพราะมารินกับไนล์อยู่ในห้อง VIP ของบาร์โฮสต์ทั้งคืน
“พี่สาวของฟ้ากับฝนขี้อวดคักหลาย” โมนาได้ทีเหน็บแนมความโอ้อวดของเพื่อน
“พี่โมนาต้องทำใจแล้วแหละ ความขี้อวดมันมาทางสายเลือด เป็นฝน ฝนก็อวด”
“ป๊าด!!” โมนายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากอย่างมีจริตจะก้าน
“ง่วง ไปนอนบ้านไนล์ได้ไหม อยากให้ไนล์นอนกอด” มารินซุกหน้าลงกับอกกว้างออดอ้อน
“อืม” ไนล์ตอบรับเสียงในลำคอ มือหนาลูบเส้นผมนุ่มที่ยุ่งเหยิงไปบ้างจากความร้อนแรงที่สาดซัดใส่กันอย่างอ่อนโยน
“ได้ผู้ทิ้งเพื่อนเลยนะยะ”
“ก็ผู้แซ่บคักๆ นี่ย่ะ”
“เบิ้ดคำสิเว่า” โมนากลอกตามองบนใส่เพื่อน
“ผมไปเอากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ก่อน” ไนล์ขอไปเอากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ที่เก็บไว้ในตู้ล็อกเกอร์สำหรับพนักงาน
“บูบู้มาเร
