“เหนื่อยหรือไง” คีรินถามคนหอบหายใจแรง ขยับตัวนั่งบนอ่าง รั้งร่างเล็กตามมาด้วย ตอนนี้เธอจึงนั่งคร่อมตัวเขา ไม่คิดถอนตัวตนออกจากร่องเสน่ห์
“เหนื่อยสิจ้ะ เรานอนกันสามรอบแล้วนะ” เธอตอบเสียงเบา ซบหน้ากับบ่ากว้าง คีรินกอดร่างเล็ก ยิ้มมีความสุข
“คนมันคิดถึงนี่นา ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน ใจจะขาด”
คีรินมีเรื่องด่วน เดินทางไปสิงคโปร์ เขาอยากพาพราวฟ้าไปด้วย แต่ติดปัญหาตรงที่ว่า เธอไม่มีพาสสปอร์ต เขาจึงจำใจไปคนเดียว แต่เป็นการไปแบบไม่มีสมาธิสะสางงานสักเท่าไหร่ เพราะหัวใจเฝ้าคิดถึงพราวฟ้า พอกลับมาถึงเมื่อเช้ามืด คีรินถ่ายทอดความคิดถึงผ่านภาษากาย
“แล้วหายคิดถึงหรือยังเอ่ย”
“ยัง”
“ถ้ายัง อีกรอบก็ได้จ๊ะ เพราะพราวเองก็คิดถึงพี่คีย์มากๆ จ้ะ”
“ชอบตรงจ้ะ ตรงจ๋านี่แหละ น่ารัก” เขาหยิกแก้มเธอเบาๆ หอมแก้มส่งท้าย “น่ารักแบบนี้ ต้องจัดอีกสักรอบ แล้วค่อยออกไปกินข้าวนะ”
พราวฟ้ายิ้ม ไม่ทักท้วง เธอตามใจเขา
