“จิ๊บ มากินข้าวก่อนลูก เดี๋ยวค่อยทำงาน” จินตราเดินมาเรียกลูกสาวคนโต ที่นั่งทำงานตั้งแต่เช้า จนป่านนี้ห้าโมงครึ่งเย็น ยังไม่หยุดทำ
“อีกนิดเดียวแม่ จิ๊บต้องส่งงานให้ทันก่อนหกโมง ไม่งั้นไม่ได้เงิน” คนเป็นลูกพูดโดยไม่มองหน้ามารดา “แม่กินก่อนเลยจ้ะ เสร็จงานเดี๋ยวจิ๊บไปกินเอง”
“งั้นแม่รอกก็แล้วกันนะ เหลืออีกครึ่งชั่ว ถึงกำหนดส่งงาน แม่รอได้ จะได้รอนิ่มอีกคน” จินตรามองสุนันทาด้วยความสงสารจับใจ ชีวิตสุนันทาไปไกลมาก ไม่น่าย้อนกลับมาลำบากเหมือนเดิม ซ้ำร้ายลำบากกว่าเก่า เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแล รับผิดชอบ นางเดินออกมานอกบ้าน ยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นหลานชาย นั่งเล่นหุ่นยนต์กับเพื่อนวัยเดียวกันอีกสองคน มองภูวนัฐแล้วอยากร้องไห้ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต
“โสกาอีกแล้ว นึกถึงอดีตอีกแล้วล่ะสิ” แก้วกมลเอ่ยอย่างรู้เท่าทันความคิดมารดา หย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ
“มันอดไม่ได้นี่” จินตราเช็ดน้ำตา
“นิ่ม
