เสียงของเพื่อนอย่างป้อมแว่วมา ทำเอาภัสนันท์เผลอยิ้มอ่อนกับตัวเอง เธอไม่รู้หรอกว่ายืนท่าไหนถึงจะดูเอ๋อ เพราะปกติทำเป็นแต่ท่าสวยๆ เออหนอ ทำไมเธอถึงไม่สนใจอาชีพนางแบบ หรือดารา เพราะมีคนมาติดต่อก็หลายครั้งแล้ว ซึ่งถ้าสนใจ ป่านนี้คงรวยไปแล้ว ไม่ต้องมาหากินด้วยการแปลเรื่องมีรายได้ไม่มากมายนักอย่างนี้
“เธอ เอ้อ..น้องภัสนันท์ ใช่ไหม”
เสียงทักที่ดังขึ้น แทบจะตัดภาพทุกอย่างออกไป ให้ภัสนันท์หันไปมอง พบว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม จมูกเป็นสัน ดูคมเข้ม แต่ก็ละม้ายคล้ายป้อมอยู่
“สวัสดีค่ะ พี่ปราบ เหรอคะ”
“ฮื่ออ...”
“พี่รู้ได้ไงว่าเป็นภัส”
“ป้อมบอกไว้น่ะ ถ้ามีผู้หญิงท่าทางแปลก ๆ มายืนเอ๋อ ๆ คนนั้นล่ะใช่”
ภัสนันท์ถึงกับหน้าเหวอ ยิ้มไม่ออก พี่น้องคู่นี้ มีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่างเสียจริง โดยเฉพาะอารมณ์ขัน ที่ทำให้เขาหัวเราะออกมาเบาๆ อยู่ตรงหน้าเธอ
“ส่งกระเป๋ามาสิ เดี๋ยวฉันช่วยถือ”
