“คะ?”
“ขึ้น-มา” อินทร์เน้นย้ำทีละคำอีกครั้งด้วยท่าทางหัวเสียเกินจะบรรยาย แม้จะยังไม่เข้าใจความคิดของชายหนุ่มแต่คนตัวเล็กก็ยอมขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างเขา
จะทำอะไรกันนะ...
“นอนลง”
“ทำไมต้องนอนด้วยคะ” ถามเสียงแหลมด้วยความกังวลเตรียมจะถอยหนีเต็มที่ถ้าไม่ติดว่าถูกกระชากแขนเอาไว้พร้อมกดให้นอนลงบนหมอนใบเดียวกันก่อนร่างสูงจะนอนตามลงมา แผ่นหลังบอบบางของฉัตรชยาแนบชิดกับอกกว้างของชายหนุ่มจนรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเขา ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเนี่ย หล่อนไม่ได้เข้ามาในห้องนี้เพื่อจะนอนกับเขาสักหน่อย หญิงสาวทำท่าจะขืนตัวลุกทว่ากลับถูกวงแขนแกร่งพาดทับเอวคอดกิ่วมาแล้วกดเอาไว้
บทที่ 8
“อย่าขยับ ฉันจะนอน”
“นอนแบบนี้เหรอคะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่มด้วยปกติเขาเป็นคนอนามัยจัด เข้านอนตรงเวลาทุกวันดังนั้นตอนนี้ร่างกายจึงเหมือนปิดสวิตช์ไปอัตโนมัติ ฉัตรชยาไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วยจึงนอนลืมตาโพลงอยู่แบ
