บทที่ 4 สิบคำ
589 คำ
เด่นนภานั่งอยู่ในห้องแต่งตัวหลังจากมาถึงช่องรายงานที่เธอต้องได้รับการสัมภาษณ์ โดยมีช่างแต่งหน้าและช่างทำผมกำลังเนรมิตใบหน้าและทรงผมให้เธออยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ เพราะเจ้าของกองประกวดให้เธอเปลี่ยนทรงผมใหม่ ถึงทรงเดิมจะดูดีแล้ว แต่มันไม่เข้ากับคอนเซ็ปของงาน
“หิวไหม เด่น” ดาหลาเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ ฉันยังไม่หิว” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“อ่านสคริปต์ที่ส่งให้ในอีเมลขึ้นใจแล้วใช่ไหม”
“อ่านแล้ว”
“ไม่ต้องท่องทั้งหมดนะ ให้พูดให้เป็นธรรมชาติก็พอ”
“ค่ะ คุณแม่”
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”
“โอเค” เด่นนภาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วหลับตาลงช้าๆ เพื่อพักสายตาก่อนที่จะขึ้นเวทีอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า ดาหลาจึงก้าวเดินออกทันที ไม่นานนักชายหนุ่มวัยกลางคนก้าวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว
“สวัสดีครับ คุณเด่นนภา ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีไหม” น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกของบุรุษนิรนามที่เด่นนภาไม่อยากได้ยินที่สุด แต่สายตาของเธอมองเขาในกระจกเพียงหางตาแล้วหันไปมองทางอื่นโดยทันที
เธอกลับเงียบไม่ได้ส่งสัญญาณตอบรับหาเขา ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมอีกสองคนเดินไปหาเขา
“สวัสดีค่ะ ฉันแอนนาเป็นช่างแต่งหน้าของคุณค่ะ” ช่างแต่งหน้าเอ่ยบอกอัฐพลด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแหวน เป็นช่างทำผมของคุณค่ะ” ช่างทำผมเอ่ยบอกต่อ
“เชิญครับ” อัฐพลเอ่ยบอกช่างแต่งหน้าและช่างทำผม แต่ทว่าสายตาของเขามองใบหน้าสวยของเด่นนภาที่นั่งข้างๆ เขา เธอกลับลุกขึ้นยืนโดยทันที และก้าวเดินจากเก้าอี้
“คุณเด่น คุณจะไม่พูดกับผมสักคำเลยเหรอ” อัฐพลเอ่ยถามเด่นนภาด้วยน้ำเสียงเรียบมองเธอในกระจกใส
“ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเชิดใบหน้าก้าวเดินไปที่ประตู แต่เดินยังไม่ถึงสองก้าวเขาก็เอ่ยขึ้นมา
“สิบ” อัฐพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอหันกลับไปมองเขาด้วยท่าทีสงสัยว่าเขาจะนับตัวเลขทำไม
“สิบคำที่คุณพูดกับผม” เขาเอ่ยบอกและเผยรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนคนเจ้าเล่ห์ เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในใจ
“ฉันไปเข้าห้องน้ำบอกพี่ดาหลาด้วยนะคะ” เธอเอ่ยบอก ขณะที่หันไปบอกช่างทำหน้าและช่างทำผมของเธอ
“ค่ะ” ช่างทั้งสองจึงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม อัฐพลกลับยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งที่กวนเธอให้หงุดหงิด เขาจำได้ดีว่าเธอเคยต่อปากต่อคำกับเขานั้นก็เมื่อหลายปีที่แล้ว เธอทั้งกระแทกแดกดันเขาทั้งที่ตัวเธอนั่นแหละผิด แต่เขาเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะเห็นว่าเธอยังเด็กอยู่ ถึงจะยี่สิบปีแล้วก็ตาม
ในสายตาของเขา เธอก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดี
โอ๊ย...ประสาทจะกิน ทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยวะ เขามาช่วงที่สองของรายการ เรื่ององค์กรดูแลเด็กอยากไร้และทางการแพทย์ เขาเป็นแพทย์อาสาในช่วงพักร้อนของเขาเป็นระยะเวลาสามเดือน คนอะไรขยันเป็นบ้าเลย
ว่าแต่จะอวยเขาทำไม
- ผู้เขียน
