บทที่ 42
ฝ่ายตติยะที่ขับรถพาเจนิตาออกมาจากบ้าน ชายหนุ่มพาเธอแวะสวนสาธารณะแห่งหนึ่งก่อนจะจูงมือเธอลงจากรถมานั่งที่ม้านั่งริมสระน้ำที่มีฝูงปลาแหวกว่ายไปมา เขากุมมือเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยปลอบใจอย่างกลัวว่าเธอจะคิดมาก
“อย่าคิดมากนะครับเจน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปเด็ดขาด”
“เจนรู้ค่ะ เราจะสู้ไปด้วยกันเจนจะพยายามอดทนและทำให้แม่ของคุณยอมรับเจนให้ได้” ตติยะดึงเจนิตาเข้าไปกอดพร้อมจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ ทั้งสองจูงมือกันเดินเล่นภายในสวนสาธารณะก่อนจะชวนกันกลับคอนโดเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
เจนิตาตื่นมาทำอาหารเช้าอย่างเช่นทุกวัน เธอมีความสุขที่ได้ทำหน้าที่ภรรยาคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้ตติยะ ถึงแม้จะไม่มีพิธีแต่งงานเธอก็ไม่เสียใจเลยสักนิดขอแค่ได้อยู่กับเขาตลอดไปแบบนี้ก็พอ หญิงสาวตักข้าวต้มหมูร้อนๆใส่ชามเพื่อเตรียมยกขึ้นโต๊ะเสิร์ฟเป็นอาหารเช้าให้ตติยะและตัวเองก่อนจะออกไปทำงาน แต่ทันทีที่ได
