ทำตัวให้เป็นพี่ที่เหมาะสม
1524 คำ
พลับเพาเบิกตากว้างนิดหนึ่ง ความอุ่นจากถุงร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่กลับสู้ความร้อนวูบวาบที่แล่น ขึ้นมาที่หน้าอกและแก้มไม่ได้เลย
"แกไปเอาความรู้แบบนี้มาจากไหน...?
หัวใจเธอเต้นแรงระรัว ขณะที่เขายังนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ คอยประคองถุงร้อนบนหน้าท้องให้มั่นคงด้วยมือใหญ่คู่นั้น
"เรียนมา... ถามทำไม?
จากนั้น มือใหญ่ของภีมร์เลื่อนมาแตะชายเสื้อยืดของเธอ ก่อนจะเปิดขึ้นเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง
พลับเพาสะดุ้งเฮือก รีบคว้ามือเขาไว้แน่น “อะ… อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะ”
ดวงตาคมหันมาสบตรง ใบหน้าเขานิ่งเรียบ แต่เสียงทุ้มต่ำกลับอ่อนลงกว่าที่คิด
“แค่จะเช็ก… ว่าความร้อนลงมาถึงผิวตรงนี้มั้ย”
ความเงียบคล้ายจะกลืนกินห้องไปชั่วขณะ พลับเพาหลบตา ใบหน้าร้อนวูบ ก่อนตอบออกมาเบาแทบเป็นกระซิบ
“…อืม”
เขาผ่อนลมหายใจแผ่ว ดวงตาคมยังไม่ละไปจากใบหน้าแดงซ่านตรงหน้า ขณะที่มือใหญ่ยังคงประคองถุงร้อนไว้อย่างมั่นคง
จากนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมเสียงแม่บ้านเอ่ยเรียกอย่างสุภาพ
“คุณหนูพลับคะ… คุณแม่เรียกให้ไปพบที่ห้องรับแขกค่ะ”
ทั้งพลับเพาและภีมร์สะดุ้งพร้อมกัน ความเงียบที่อบอวลเมื่อครู่ถูกทำลายลงทันทีด้วยเสียงเคาะนั้น
เพียงพริบตาเดียว ร่างสูงที่เมื่อครู่ยังนั่งนิ่งข้างเตียง ก็รีบกระโจนขึ้นเตียงไปคว้าผ้าห่มคลุมตัวไว้ทันที ราวกับเด็กชายที่ทำความผิดแล้วกลัวถูกจับได้
พลับเพามองภาพนั้นตาค้าง แก้มร้อนผ่าว ก่อนจะหลุดหัวเราะหึเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่
“นี่นาย… ฮ่าๆๆ แกหลบตรงนั้นคิดว่าจะพ้นสายตาหรือไง?”
ใต้ผ้าห่ม ภีมร์หันหน้ามามองตาเขม็ง เสียงทุ้มกดต่ำเอ่ยกระซิบ
“เงียบไปเลยพลับ… ถ้าโดนจับได้ แกก็ซวยเหมือนกัน เราคิดว่าเป็น ดร.วรรณิภา ซะอีกตกใจหมด”
บรรยากาศที่เพิ่งจะตึงเครียดเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็นความน่าขบขันปนเขินที่ทำเอาหัวใจทั้งคู่สั่นระรัวไม่แพ้กัน
พลับเพาพยักหน้าตอบเสียงนุ่ม
“คะ… เดี๋ยวพลับลงไปค่ะ”
แม่บ้านเอ่ยต่อเสียงสุภาพ
“คุณหนูพลับ… รบกวนฝากเรียกคุณภีมร์ด้วยนะคะ พี่น้ำเคาะประตูไม่มีเสียงตอบรับเลยค่ะ”
พลับเพาหันไปมองภีมร์ เขายังทำหน้าตกใจอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอกลั้นขำแทบไม่อยู่
“ค่ะ… พี่น้ำ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก พลางสอดสายตามองเขาอย่างเอ็นดู
"แกได้ยินแล้วใช่มั้ย... คุณแม่ก็เรียกแกด้วย"
ภีมร์เขาแค่พยักหน้าเบาๆ
"งั้นเราลงไปก่อน แกค่อยตามหลังออกไป"
แต่จังหวะที่ภีมร์ดึงผ้าห่มออกอย่างรวดเร็ว แรงดึงทำให้พลับเพาสะดุ้งร่างถลาลงไปชนกับอกกว้างของเขาเต็มๆ อัก!
"อ๊ะ...!
เธอเบิกตากว้าง แก้มแดงจัด มือเล็กเผลอวางบนหน้าอกเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวใจเต้นแรงรัวจนแทบจะออกมา
ภีมร์เองก็แทบเสียศูนย์ไปชั่วขณะ แต่กลับกดร่างเธอไว้แนบอกอย่างไม่ปล่อย มือใหญ่จับเอวบางให้มั่นคง ใบหน้าเข้มเงยขึ้นสบตาเธอ
พลับเพาเอ่ยเสียงสั่นแทบเก็บอาการไม่อยู่ เมื่อมองพี่ชายต่างแม่ตรงหน้า ใบหน้าเขาหล่อเหลา กล้ามเนื้อเป็นมัด ชัดเจนจนเห็นซิกซ์แพ็คแน่นน่าดู
"ปะไป...กันเถอะ..?
ก่อนที่พลับเพาจะหลับตาและเบือนหน้าไปข้างๆ เธอพยายามกลั้นหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไม่อยากให้ความคิดและความทรงจำเมื่อคืนนี้เผยออกมา
~…คืนนั้น… เรามัวแต่กลัว เลยไม่กล้ามอง… แต่ตรงนั้นของเขา… มันน่ากลัวจนต้องไปหาหมอ” เธอพูดกับตัวเองพร้อมหลับตาปี๋
“พลับ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้า ราวกับกลั้นหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงเกินไป
"แกหลับตาทำไม ลุกขึ้นได้แล้ว"
พลับเพาเพิ่งตระหนัก ว่าตอนนี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันเกินกว่าที่ควร… เธอกัดริมฝีปากแน่น
"อ่อ... ปะเปล่า ไปกันเถอะ"
ทั้งคู่ลืมสนิทแล้วว่าก่อนหน้านี้คุยกันว่า “แกออกไปก่อน ฉันตามหลัง” แต่ตอนนี้กลับก้าวเท้าออกจากห้องพร้อมกันโดยไม่ตั้งใจ
ทันใดนั้น พี่น้ำแม่บ้านที่อยู่ตรงโถงรับแขก ยกมือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจและอึ้งเล็กน้อย
พลับเพาหันไปมองภีมร์ แก้มแดงผ่าว รู้สึกเขินจนอยากมุดหน้าลงพื้น
ภีมร์ก็เงียบ แต่ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความเขินที่แทบระเบิดออกมา
พี่น้ำสูดหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว
“เอ่อ… คุณหนู… คุณภีมร์… นี่… คะ… คือ…”
ภีมร์รีบตัดบททันที เสียงทุ้มเข้มเต็มไปด้วยน้ำเสียงกดดัน
“ไม่มีอะไรครับ… แค่เข้าไปเอาของที่เคยลืมทิ้งไว้”
พลับเพาพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าแดงผ่าว แต่ก็ยังทำเป็นสงบ ภายใต้สายตาที่จ้องมองกันอย่างเขินอาย
พี่น้ำแม่บ้านถอนหายใจเบาๆ รู้ทันทีว่าทั้งสองคนนั้นมีอะไรให้ขำอยู่ในใจ แต่ก็ทำได้เพียงยกมือเล็กๆ ประคองตัวเองไว้
ต่อมา
ทั้งสองเข้ามาในห้องรับแขก
ดร.วรรณณิภา และภัควัฒน์ พ่อของภีมร์ นั่งอยู่ข้างกัน
แม่เอ่ยขึ้นเสียงอ่อนโยน แต่แฝงความเอ็นดู
“อ้าว… มาพร้อมกันดีจริงนะ”
หลังจากนั้น แม่หันมาถามพลับ
“พลับ… จะให้รถที่บ้านไปส่งมหาวิทยาลัย หรือแม่จะซื้อรถใหม่ให้ดีล่ะ”
พลับเพากำลังจะตอบว่าให้คนขับรถไปส่งเอง แต่ทันใดนั้น ภีมร์ก็ตัดบทเสียงเข้ม
“ไปพร้อมผมครับ”
คำพูดนั้นทำให้คุณพ่อยกคิ้วขึ้นทันที
“แก… จะเรียนที่นี่เหรอ ภีมร์ แล้วไม่กลับไปเรียนอเมริกาแล้วเหรอ ที่เรียกมานี่จะถามแก่ว่าจะกลับไปเรียนวันไหน”
ดวงตาคมของภีมร์หันไปสบตาพลับเพาอย่างนิ่งเฉย แต่แววตายังคงแฝงความแน่วแน่ ทำให้พลับเพาใจเต้นแรงไปด้วย
พ่อกับแม่ไม่ได้รู้เรื่องราวระหว่างคนสองคน แต่กลับสังเกตเห็นความใกล้ชิด และความเอาใจใส่ของภีมร์ต่อพลับเพา
ดร.วรรณณิภาหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“ภีมร์เอาใจพลับดีจริงนะ ดูแลขนาดนี้”
ภัควัฒน์พยักหน้าเห็นด้วย ใบหน้ามีรอยยิ้ม
“ใช่… เห็นแบบนี้แล้วก็หายห่วงขึ้นมาทันที กลัวว่าจะเข้ากันไม่ได้ซะอีก”
พลับเพาได้แต่หน้าแดง แอบกลั้นหัวเราะในใจ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นไปพร้อมๆ กัน
ภีมร์หันไปสบตาพลับเพาอย่างนิ่งเฉย ในใจกลับคิดแต่เรื่องบนเตียงในหัว
~ไม่ใช่แค่เข้ากันไม่ได้ เข้าลึก มึดลำปืนใหญ่ผมก็ทำมาแล้ว~
แม่เล็กยืนแอบฟังอยู่ไม่ไกล ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“ดี… ดีมากที่ทั้งสองส่งเสริมให้หลานรักฉันอยู่ใกล้ลูกสาวแกมากๆ แบบนี้ จะได้เป็นไปตามแผนฉันพอดี”
เธออมยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเข้าไปแกล้งยกชาชั้นดีเข้าไปให้ทั้งสี่คนนั่งดื่ม
“ชงชาเสร็จแล้วค่ะ… ลองชิมดูนะคะชาชั้นดีเลยทีเดียว” เสียงของเธอนุ่ม แต่แฝงความหมายบางอย่างที่ทั้งสี่คนไม่ทันระวัง
พลับเพาและภีมร์รับถ้วยชาโดยไม่รู้ตัว ว่าท่าทีและรอยยิ้มของแม่เล็กนั้น… มีแผนซ่อนอยู่เบื้องหลัง
แม่เล็กยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางยกถ้วยชาให้
“ชาชั้นดีเลยนะคะ… ตาภีมร์ซื้อมาจากอเมริกา รับรองรสชาติไม่เหมือนใครค่ะ”
พลับเพายิ้มบางๆ รับถ้วยชา ขณะที่สายตาเล็กๆ ของเธออดเหลือบมองภีมร์ไม่ได้
ภีมร์เองก็รับถ้วยชา พลางยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาคมจับจ้องพลับเพาอย่างระวังใจ
แม่เล็กพอเห็นท่าทีทั้งสอง ก็ยิ่งอดยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ได้ รู้สึกพอใจที่แผนของเธอเริ่มเป็นไปตามคาด
ภัควัฒน์ยกคิ้ว มองลูกชาย
“แก… จะเรียนที่ไทยจริงๆ ใช่ไหม ไม่กลับอเมริกาล่ะ?”
ภีมร์พยักหน้าเสียงหนักแน่น
“ครับ… ผมตั้งใจเรียนที่นี่ครับ แล้วก็จะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพลับ”
ภัควัฒน์ยิ้มบางๆ
“ดี… แกก็ต้องระวังตัวเองด้วยนะ ทำตัวให้เหมาะสม จะได้ไม่มีปัญหา”
คำพูดนั้นทำให้ทั้งสองคนเงียบลงชั่วครู่ ใจของพวกเขาเริ่มหมุนวนไปกับความคิด
พลับเพาอดไม่ได้ที่จะสะท้อนใจตัวเอง… ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภีมร์… เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น… เป็นสิ่งที่ ไม่สามารถบอกพ่อแม่ได้แน่ๆ
ภีมร์เองก็รู้สึกหนักใจไม่น้อย รู้ดีว่าถ้าเรื่องนี้เปิดเผย พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจะเสียใจแน่นอน
ทั้งสองสบตากันเล็กน้อย โดยไม่พูดอะไรต่อ แต่ในใจเต็มไปด้วยความ ตึงเครียดหวงแหน และความเกรงใจต่อครอบครัว
- ผู้เขียน
