ภีมร์หันหลังให้ตามที่เธอสั่ง แต่กลับหัวเราะเบาๆ
“พูดว่าไม่อยากเห็น… แต่หน้าแดงไปถึงหูแล้วพลับ”
พลับเพากัดฟันแน่น พยายามกดมือที่สั่นให้นิ่งลง ตอนทายาลงบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ ใต้ปลายนิ้ว หัวใจเธอ เต้นแรงเสียจนกลัวว่าเจ้าของห้องจะได้ยิน…
เสียงหัวใจของพลับดังโครมครามในอก ภีมร์ยังเรียกชื่อเธอซ้ำๆ
“พลับ… พลับ…”
พลับเพานั่งลงบนโซฟา มือถือขวดยาอยู่ในมือ แต่ยังคงนิ่งเรียบร้อย มือสั่นเล็กน้อยจากความหงุดหงิดและหัวใจที่เต้นแรง
ภีมร์สังเกตเห็น มือเธอไม่ขยับไปที่แผ่นหลังเขาเลย
“พลับ… ทำไมมือแกไม่ขยับล่ะ?” เสียงทุ้มถามเบาๆ ใกล้หู แต่ก็ดังพอให้เธอสะดุ้ง
พลับเพาสะบัดมือเล็กน้อย พยายามตั้งใจทายาตามปกติ แต่สายตากลับหลบไปทางอื่น
“ก็…ก็ทาแล้วนี่ไง” เธอตอบเสียงสั่น พยายามให้เสียงฟังดูแข็งแรง ทั้งที่ข้างในหัวใจแทบจะระเบิด
ภีมร์โน้มตัวลงเล็กน้อย ใกล้จนเกือบสัมผัสริมฝีปากเธอ
“ไม่ใช่แบบนี
