ภีมร์สูดลมหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ยตอบ
“หมอฉีดยาแก้แพ้ให้แล้วครับ… ผมรู้สึกง่วง ขอตัวขึ้นห้องไปพักก่อนนะครับ”
แม่เล็กพยักหน้ารัว สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“จ้ะๆ ไปพักเถอะภีมร์ ไม่ต้องฝืน”
ร่างสูงก้าวขึ้นบันไดช้าๆ ไปยังห้องพัก เหลือเพียงพลับเพาที่ยังยืนอยู่กับแม่เล็กข้างล่าง
พลับเพาเอ่ยเสียงสั้นทันที โดยไม่แม้แต่จะหันไปสบตา
“ขอตัวนะคะ”
แม่เล็กขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจทันตา ก่อนทำปากมุบมิบแล้วแขวะออกมาตรงๆ
“หึ… ถึงขั้นขับรถมาส่งหลานชายฉันเชียวนะ นังลูกเลี้ยง”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเหน็บแนม เสมือนจะตอกย้ำฐานะและเส้นแบ่งระหว่าง “ครอบครัวจริง” กับ “คนนอก”
พลับเพาชะงักฝีเท้าไปเสี้ยววินาที หัวใจเจ็บหน่วงกับคำพูดนั้น แต่เธอไม่หันกลับไปโต้ตอบ เลือกเดินขึ้นบันไดเงียบๆ ราวกับไม่อยากให้แม่เล็กเห็นว่าเธอเจ็บแค่ไหน
พลับเพาเพียงส่ายหัวเบาๆ ไม่แม้แต่จะหันกลับไปตอบคำเหน็บแนมนั้น
ในสายตาคนอื่น เธอดูเหมื
