พักเที่ยง
โรงอาหารกลางมหาวิทยาลัยแน่นขนัดไปด้วยนักศึกษา แต่ทันทีที่กลุ่มวิศวะปี 1 เดินเข้ามา เสียงฮือฮาก็แทรกขึ้นทันที
โดยเฉพาะเมื่อ ภีมร์ เดินตามมาข้างหลัง มือซุกกระเป๋ากางเกงอย่างไม่แยแส ท่วงท่ามั่นใจราวกับนายแบบหลุดออกมาจากปกนิตยสาร
เสียงกรี๊ดจากโต๊ะสาวๆ ดังระงม
“กรี๊ดดด หล่อว่ะ ใครอะ ปีหนึ่งเหรอ?”
“โอ๊ย ตายแล้ว… เหมือนดาราเลยว่ะ!”
สายตานับสิบหันมาจับจ้องร่างสูงทันที แต่เจ้าตัวกลับทำเพียงเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนปรายสายตากลับมาที่ พลับเพา ที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
พลับเพาก้มหน้าเร่งก้าว รู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตาทุกคู่ที่จับจ้อง เธออยากนั่งกับกระติกกับแทนไทยตามปกติ แต่เพียงกวาดตามองนิดเดียวก็เห็นแววตาเย็นๆ ของภีมร์ที่เหมือนกำลังบอกว่า “อย่าคิดแยกโต๊ะ”
แทนไทยเองก็สัมผัสได้ เขามองไปรอบโรงอาหารแล้วถอนหายใจเบาๆ
“โคตรเวรเลย… กูต้องมานั่งกินข้าวกับมันด้วยเหรอวะ”
เขาพึมพำกับพัชระ
พัชระหัวเ
