น้ำตาลนั่งอีกมุมของสนามหญ้า ชิดภีมร์จนแทบสิงร่าง
“ภีมร์คะ… น้ำตาลย้ายมาเรียนที่ไทยแล้วนะ ภีมร์เรียนคณะอะไรคะ”
ภีมร์ตอบด้วยเสียงลำคานเล็กน้อย
“โยธาครับ”
น้ำตาลเป็นคนสำอาง แต่ก็รู้สึกถึงความเย็นชาของเขา เธอเบือนหน้าหนีทันที แต่แสร้งยิ้มกลบความอึดอัดนั้น
น้ำตาลยิ้มเจ้าเล่ห์
“น้ำตาลเรียนบริหารดีกว่าค่ะ”
ภีมร์รีบตอบทันที
“ดีครับ”
คำตอบสั้นๆ ของเขาเต็มไปด้วยความเรียบร้อย แต่ก็แฝงความตึงของสายตา ทำให้น้ำตาลรู้สึกได้ถึงความเย็นชานิดๆ
น้ำตาลพยายามเข้ามาใกล้ แต่ภีมร์กลับไม่มองเธอ
สายตาคมของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ พลับเพาและอาร์ม
เขาตรวจสอบทุกการเคลื่อนไหว ราวกับต้องการจับผิดสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
น้ำตาลยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่สังเกตได้ทันทีว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ
เพียงแค่คำตอบสั้นๆ ของภีมร์
“ดีครับ”
ก็แสดงชัดถึงความเย็นชา และความเข้มข้นของสายตาที่มองไปยังคนอื่น
เสียงน้าเล็กดังขึ้น ขณะเดินคุยกับ
