ได้เกิดใหม่!! ข้าจะไม่ขี้เกียจแล้วสาบานเลย

ตอนที่ 21 ลี่ถิงโดนแกล้ง

ผ่านมา 3 วันแล้วกับการที่ชิงเถาวานให้เชี่ยนเชี่ยนไปดูที่ดินให้ ซึ่งนางคิดว่าจริงๆ แล้วเชี่ยนเชี่ยนใช้เวลาไม่นานหรอก งานก็น่าจะเสร็จแล้วเนื่องจากปีกนางก็มี ตัวนางก็ไม่มีใครเห็นแต่ก็ไม่อยากกวนนางเพราะคิดว่านางต้องได้ข้อมูลดีๆ มาแน่ แต่เรื่องนั้นก็ปล่อยให้เชี่ยนเชี่ยนนางทำไปก่อน เพราะตัวนางเองก็ยังมีงานอยู่ในมือเช่นกัน

ตอนนี้ชิงเถากำลังช่วยทุกคนในครัวนวดแป้งทำซาลาเปา เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินใหญ่เลยเสนอว่าให้กำซาลาเปาออกไปแจกจ่ายเป็นทานให้กับคนอยากไร้ทั้งหลายเพื่อเพิ่มบุญกุศล ซึ่งไม่ถามพวกนางเลยว่าจะทำไหวหรือเปล่า เพราะทั้งงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่ต้องจัดช่วงเที่ยงเป็นต้นไป พร้อมกับแขกจากจวนตระกูลใหญ่ต่างๆ อาหารก็มากพอแล้ว ยังจะต้องมาทำซาลาเปาอีกหลายร้อยลูกไว้แจกช่วงเที่ยงเช่นเดียวกันอีก

ดังนั้นงานวันนี้นางถึงต้องมาช่วยคนอื่นนวดแป้ง เพราะพวกพ่อครัวแม่ครัวก็ทำอาหารต้อนรับไป ส่วนอาหารแจกจ่ายเป็นหน้าที่ของพวกนางโดยมีหญิงสาวอายุ 17 ซึ่งมากที่สุดเป็นหัวหน้าในครั้งนี้(เน้นจำนวน ไม่ได้เน้นรสชาติ) งานนี้เด็กๆ ช่วยทำเต็มที่ ทั้งสองแฝดน้องของนางก็ต้องมาช่วยทำเลย แต่ชิงเถานางคิดว่าตัวเองโชคดีแล้วที่ทำงานในครัวเพราะไม่ต้องออกไปเจอผู้คน เพราะเดี๋ยวบ่าวรับใช้คนอื่นๆ มารับไปต่อเองเนื่องจากบ่าวที่ต้องดูแลในงานจะต้องเป็นหน้าเป็นตาให้กับเจ้านาย ฉะนั้นพวกแม่ครัวอย่างพวกนางก็อยู่ในครัวไปอย่าได้ออกไปเพ่นพ่าน แต่ไม่ใช่สำหรับพี่สาวนางที่ยังต้องออกไปช่วยในงานอยู่

ช่วงก่อนเที่ยงแขกเริ่มเดินทางมางานวันเกิดฮูหยินใหญ่ ที่จัดขึ้นในสวนดอกไม้ที่ถูกโอบล้อมด้วยเรือนต่างๆ งานจัดอย่างใหญ่โตสมฐานะของมารดาของท่านรองเจ้ากรมพิธีการ ฮูหยินผู้เฒ่าและฮูหยินใหญ่พร้อมอนุคนอื่นๆ ที่ล้วนจัดแต่งหน้าตา ทรงผม หรือเครื่องต่างกายอย่างจัดเต็ม(แต่ก็ยังคำนึกถึงลำดับฐานะของตนเองด้วย) ออกมาช่วยกันรับแขกหน้าจวนพร้อมกับตั้งโต๊ะแจกจ่ายซาลาเปาด้านข้างประตูทางเข้าจวน โดยมีคุณหนูรองเป็นผู้รับหน้าที่แจกจ่าย

ผู้คนด้านหน้าจวนตอนนี้เยอะแยะไปหมด ทั้งผู้มาร่วมงานพร้อมบ่าวรับใช้ที่เดินทางมาด้วยเกี้ยวคนหามหรือรถม้า แต่ที่เยอะจนรับไม่ไหวจะเป็นผู้คนที่ได้ยินข่าวว่ามีการแจกจ่ายซาลาเปาจึงมากันมากมายทั้งชาวบ้านหรือขอทานคนอยากไร้ จนทำให้เกิดภาพที่แตกต่างกันในพื้นที่เดียวกัน ด้านหนึ่งเป็นผู้ดีสวมชุดหรูหราหน้าตาแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินผิวต่างๆ ส่วนอีกด้านเป็นชาวบ้านขอทานแต่งตัวมอซอเนื้อตัวมอมแมมโดยทั้งสองชนชั้นมีช่องว่างตรงกลาง เนื่องจากผู้ดีรังเกียจที่จะเข้าใกล้ขอทาน แล้วชาวบ้านขอทานก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ผู้ดีให้เขาเกิดขัดข้องใจ ดั่งเช่นที่ว่างนี้เป็นช่องว่างระหว่างสถานะที่ผู้คนขีดขึ้นมาแบ่งแยกชนชั้นทำให้ชิงเถาที่มองอยู่ไกลๆ เห็นแล้วรู้สึกหม่นหมองในใจ ไม่ว่ายุคไหนๆ ปัญญาเรื่องชนนั้นก็แก้ไม่ตกเสียที

งานเลี้ยงทำให้ผู้คนกล่าวขานกันนานหลายวันกับความมีเมตตาของตระกูลเทียนที่แจกจ่ายอาหารมาถึงชนชั้นแรงงาน แต่กลับชนนั้นสูงที่มาร่วมงานถึงต่อหน้าจะชื่นชมในการกระทำนี้แต่เบื้องหลังกับแขยงกับการทำดีเอาหน้าของตระกูลเทียน หรือทั้งไม่ชอบใจที่ตนต้องไปเจอกับผู้คนที่ระดับต่ำอย่างนั้น

ในงานเลี้ยงจัดแบบให้คนที่มาร่วมงานนั่งเบาะที่พื้นแล้วมีโต๊ะเล็กที่วางอาหารอยู่ด้านหน้าของแต่ละคน โดยไม่ได้แยกชายหญิง ลี่ถิงได้มาคอยรับใช้คุณหนูรองโดยยืนอยู่ด้านหลังที่คุณหนูนั่ง แต่นางไม่ได้เป็นบ่าวสนิทจึงมายืนหลบมุมอยู่ไกลออกมาพอคุณหนูเรียกใช้นางจึงเข้าไปหา ที่นางยืนอยู่นี้ไม่ได้มีเพียงนางคนเดียว ยังมีบ่าวคนอื่นทั้งในจวนเดียวกันและจากจวนอื่นๆ ที่ตามเจ้านายมาด้วยยืนรออยู่

“นี่ๆ เจ้าว่าคุณชายตระกูลหลิวจะมาไหม คุณชายทั้ง 2 ของตระกูลหลิวหล่อเหลาเอาการข้าละอยากพบท่านเขานัก”

“ข้ายังไม่เห็นนะ แต่คุณชายตระกูลหย่งมาแล้วช่างองอาจน่าเกรงขามยิ่ง” ตอนนี้เหล่าสาวใช้ที่ยังไม่ถูกเจ้านายตัวเองเรียกใช้งานก็พากันจับกลุ่มพูดถึงคนที่จะมาร่วมงานโดยเฉพาะคุณชายรูปงามทั้งหลายที่นานๆ ทีพวกนางจะได้พบเห็นทำให้ตื่นเต้นไม่แพ้คุณหนูของพวกนาง

“ลี่ถิงคุณหนูเรียกใช้เจ้า” หลังจากนางยืนฟังสาวใช้คนอื่นพูดคุยกันอยู่นานก็มีสาวใช้คนหนึ่งของจวนตระกูลเทียนเดินมาตามนางไปพบคุณหนูรอง

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” หลังลี่ถิงตอบรับ นางก็เดินเข้าไปในงานตรงไปหาคุณหนูรองนั่งพูดคุณอยู่กับคุณหนูคนอื่นๆ

“คุณหนูรองเรียกบ่าวมีอะไรให้บ่าวรับใช้เจ้าคะ” ลี่ถิงถามขึ้นหลังเดินมาหยุดก้มหน้าอยู่ตรงหน้าคนเป็นเจ้านายที่นั่งอยู่

“เออะมาแล้ว นี่ไงที่ข้าบอกนางนวดได้สบายมากเลยนะเจ้าก็ลองดูหน่อย” คุณหนูรองเห็นลี่ถิงมาแล้วนางจึงหันไปกล่าวกับสหายที่นั่งใกล้ๆ กัน

“จะดีรึหลิ่งเจียคนเยอะแยะ” คุณหนูคนนั้นถามออกมาอย่างอึกอักจะทำดีหรือไม่ทำดี ซึ่งนางก็เป็นคุณหนูในห้องหอคนหนึ่ง จะกระทำอะไรต่อหน้าคนอื่นมากก็กลัวจะถูกว่าได้

“ไม่มีอะไรหรอกน่า มาสิเจ้าน่ะเพื่อนข้าปวดเท้าเจ้านวดถือว่าใช้ได้ก็มานวดเท้าให้เพื่อนข้าหน่อย” คุณหนูรองกล่าวยืนยันกับเพื่อน พร้อมสั่งให้ลี่ถิงไปนวดเท้าให้เพื่อนตน

“บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ” ลี่ถิงหลังได้ยินคำสั่งก็เดินเข้าใกล้คุณหนูที่บอกว่าปวดเท้าแล้วนั่งลงตรงหน้ายื่นมือออกไปนวดเท้าที่คุณหนูสหายของคุณหนูรองยื่นออกมาให้นวด โดยแม้แต่รองเท้าก็ยังให้ลี่ถิงเป็นคนถอดออกให้ ทั้งๆ ที่สาวใช้ของนางก็มี แต่ก็ไม่เรียกใช้!

“อืม.. ตรงนั้นแหล่ะค่อยสบายหน่อย อะเจ้านวดข้างนี้ด้วย” หลังจากลี่ถิงนวดเท้าให้ตอนแรกแค่ข้างเดียว แต่ตอนนี้สั่งให้นางนวดทั้งสองข้างโดยไม่เกรงใจสายตาผู้อื่นทั้งสิ้นที่มาอย่างนี้ต่อหน้าผู้อื่น

“น้องรองเจ้าให้บ่าวมาบีบนวดให้เพื่อนเจ้าในงานแบบนี้ไม่เหมาะกระมัง ทั้งกับเพื่อนเจ้าแล้วก็บ่าว” คุณชายใหญ่ของตระกูลเทียนเดินเข้ามาตำหนิกับน้องสาวหลังจากเห็นการกระทำของนาง

“จะเป็นไรไปเจ้าคะ เพื่อนข้าแค่ปวดเท้านางก็ต้องได้รับการรักษา ส่วนนางเป็นบ่าวจะมีอะไรเสียหายได้อย่างไร ท่านพี่ก็พูดว่าข้าเกินไปแล้ว อีกอย่างนี่ก็อย่างที่จวนเรา ข้าก็ต้องดูแลแขกให้ดีที่สุดสิเจ้าคะ” คุณหนูรองว่าออกมาหลังโดนพี่ชายกล่าวโทษ

“จะบ่าวหรือไม่ก็ไม่ควรลดศักดิ์ศรีเขาโดยการให้บีบนวดเท้าในที่ที่ผู้คนมากมายเช่นนี้” คุณชายใหญ่ว่าออกมาเพราะเขาเห็นว่าถึงบ่าวจะต่ำต้อยกว่าพวกเขามากนัก แต่ก็ไม่ควรทำให้เขารู้สึกต่ำต้อยไปกว่าเดิมด้วยการใช้งานแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายให้นางอับอาย

“มีอะไรกันหรือลู่ฉี” คุณชายตระกูลหลิวเห็นสหายไม่กลับไปนั่งพูดคุยกับพวกตน เลยเดินตามมาถาม

“คุณชายหลิว ไม่มีอะไรเจ้าค่ะแค่เรื่องของพี่น้องทั่วไปเท่านั้น” คุณหนูรองกล่าวทักทายพร้อมด้วยอธิบายให้ฟังถ้าให้พี่ชายนางพูดเขาต้องว่านางแกล้งบ่าวไพร่นางนี้แน่นนอน

“เช่นนั้นรึ แล้วคุณหนูท่านนี้เป็นอะไรหรือไม่ จึงต้องเรียกให้คนมาบีบนวด” คุณชายหลิวถามออกหลังมองเห็นว่าใกล้ๆ กันคุณหนูนางหนึ่งนางกำลังให้บ่าวไพร่นวดเท้าให้อยู่

“ข้าปวดเท้าปวดเจ้าค่ะเลยให้นางมานวดให้” คุณหนูนางนั้นตอบออกมาบ่างแผ่วเบาและก้มหน้าลงอย่างเขินอายที่ถูกคุณชายหลิวสอบถามอย่างให้ความสนใจ

“ถ้าปวดก็ให้หมอดูให้สิ จะมาให้บ่าวไพร่มาบีบนวดให้ในงานดูไม่ดีนัก” คุณชายหลิวเสนอความคิดเห็นออกมา

“ขะ ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะเจ้าค่ะ แต่ข้าดีขึ้นแล้ว เจ้าก็ออกไปซะ” คุณหนูนางนั้นตอบพร้อมไล่ลี่ถิงออกไป เพราะตอนนี้นางได้เสียหน้าต่อคุณชายทั้งสองแล้ว

“ถ้าไม่มีเรื่องแล้วข้าขอตัวก่อน” คุณชายใหญ่ตระกูลเทียนพูดออกมาพร้อมนำสหายกับไปนั่งที่ของตน

“นี่หลิ่งเจียเจ้าทำให้ข้าอับอายต่อคุณชายทั้งสองแล้ว” คุณหนูนางนั้นพูดออกมา หลังตนร่วมมือแกล้งสาวใช้กับสหายเนื่องหลิ่งเจียแค่อยากหาเรื่องแกล้งลี่ถิงที่นางไม่ค่อยจะชอบหน้านักให้อับอาย

“เถอะน่า เดี๋ยวข้าจะชดเชยให้เจ้าเอง” คุณหนูรองพูดออกมาตอนนี้นางเริ่มอารมณ์เสียแล้ว แกล้งบ่าวก็ไม่สำเร็จแถมยังโดนว่าอีก