ได้เกิดใหม่!! ข้าจะไม่ขี้เกียจแล้วสาบานเลย

ตอนที่ 17 หญ้าไผ่หยกขาว

หลังจากชิงเถาเดินตามเชี่ยนเชี่ยนมาได้สักพัก นางก็พบว่าบริเวณนี้มีทั้งต้นไผ่และหญ้าขึ้นอยู่เบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น ทำให้นางจำต้องใช้มือแหวกหญ้าหาสิ่งที่เชี่ยนเชี่ยนบอก เพราะเชี่ยนเชี่ยนเองก็สัมผัสได้ถึงพลังปราณที่แพร่ออกมาถึงจะรู้จุดแต่ก็ต้องหากันใหญ่ เพราะมีพืชอื่นๆ ก็ขึ้นบดบังการมองเห็นมากนัก

และหลังจากแหวกหญ้าหาอยู่พักใหญ่ ในที่สุดชิงเถาก็พบกับสิ่งที่เชี่ยนเชี่ยนบอกแล้ว!

‘นี่ไงล่ะ สิ่งที่ข้าพาเจ้ามาเก็บน่ะ’ เชี่ยนเชี่ยนพูดด้วยความภูมิใจในผลงานของตนเองพร้อมกับอกราบจากตัวอวบๆ ที่ยืดยกขึ้นอย่างมั่นใจ

“นี่มันก็ไผ่ไม่ใช่เหรอ ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่เหมือนกับกอไผ่ย่อส่วนลงมาเลย เหลือต้นแค่นิดเดียว” ชิงเถาถามขึ้นหลังเห็นพืชที่เชี่ยนเชี่ยนบอก ลักษณะของมันเหมือนกับต้นไผ่โตเต็มวัยทุกอย่างซึ่งมีอยู่รวมทั้งสิ้น 4 ต้นในก่อนี้แต่ที่แปลกคือมีขนาดที่เล็ก มีความสูงเพียงผ่ามือผู้ใหญ่เท่านั้น

‘ไม่ใช่ไผ่ธรรมดาสักหน่อย นี่มันหญ้าไผ่หยกขาวเป็นพืชหาอยากระดับกลางเชียวนะ ถึงตอนนี้จะยังไม่มีพลังปราณมากนักแต่ก็นับว่าดีทีเดียว เจ้าโชคดีมากรู้ไหม มันไม่ได้หาเจอได้ง่ายๆ นะ ปกติจะขึ้นอยู่ในป่าไผ่ที่มีอายุเก่าแก่ไม่น้อยกว่า 200 ปีเท่านั้น’ เชี่ยนเชี่ยนอธิบายให้ชิงเถาฟัง ซึ่งก็เป็นดังนางว่าทุกประการ

หญ้าไผ่หยกขาวจะขึ้นในป่าไผ่เก่าแก่เท่านั้น ซึ่งป่าไผ่ที่นี่ก็ถือได้ว่ามีมานานแล้วเช่นกัน ส่วนการแบ่งพืชนั้นจะแบ่งเป็น พืชทั่วไป พืชหายากระดับต่ำ พืชหายากระดับกลาง และพืชหายากระดับสูง ถ้ายิ่งมีพลังปราณในพืชสูงด้วยถึงพืชนั้นจะเป็นพืชทั่วไปก็สามารถกลายเป็นพืชหาอยากระดับสูงได้

โดยพลังปราณพืชนั้นจะแบ่งตามสีที่เปล่งออกมาจากพืชเป็นลำแสงละลองจางๆ ซึ่งจะแบ่งเป็นสีแดง ส้ม เหลือง เขียว น้ำเงิน ม่วง เงิน ทอง ซึ่งเรียงจากพลังปราณน้อยไปมาก ส่วนหญ้าไผ่หยกขาวที่เจอนั้นอยู่ระดับสีแดงที่ค่อนไปทางส้มแล้วถือว่ามีมูลค่าพอสมควร ซึ่งประโยชน์ของมันคือปลูกเป็นไม้ประดับทำให้คนผ่อนคลายได้จากกลิ่นอ่อนๆ ที่ออกมาจากใบของมัน

“มีแค่กอเดียวเหรอเชี่ยนเชี่ยน” ชิงเถาถามออกมาหลังจากที่รู้ว่ามันมีค่าแค่ไหน จากการที่ได้ฟังบทเรียนบรรยายมาจากเชี่ยนเชี่ยนจบแล้ว

‘มีเท่านี้ก็ดีถมเถแล้ว ถ้าอยากให้มีมากกว่านี้ก็ขยายพันธุ์เอา ยิ่งต้นใหญ่เท่าไหร่ยิ่งดี!!’ เชี่ยนเชี่ยนว่า โดยหญ้าไผ่หยกขาวถ้าโตเต็มที่จะสูงประมาณอกของผู้ใหญ่ซึ่งถ้ายิ่งโตสีที่ยังเป็นสีเขียวก็จะยิ่งกลายเป็นสีขาวคล้ายหยกขาวหรือสีของน้ำนมมากขึ้น

“ดีๆ แต่เราจะเอาไปปลูกที่ไหนดีล่ะ ถ้ามันมีค่าขนาดนี้คนอื่นต้องเห็นแน่ๆ” ชิงเถาเริ่มคิดไม่ตก ของล้ำค่าก็อยากได้ แต่พอมีแล้วจะเก็บไว้ไหนล่ะ

‘ทิ้งให้มันโตอยู่ที่นี่ไปก่อน ให้มันได้ดึงปราณจากธรรมชาติอย่างเต็มที่ เอากลับไปด้วยเดี๋ยวมันตายซะก่อน’ เชี่ยนเชี่ยนเสนอออกมาโดยนางได้ร่ายเวทบังตาไว้แล้ว เพื่อกันผู้อื่นมาพบเข้า แต่ถ้าคนผู้นั้นมีพลังปราณที่สูงกว่านางมาเจอ นางก็ไม่อาจช่วยได้

หลังจากจัดการกับหญ้าไผ่หยกขาวเสร็จแล้ว ทั้งสองก็เดินกลับจวนโดยใช้ทางลัดจากจุดที่อยู่ ไม่ได้กลับไปทางเดิมที่เดินมา ทำให้นางได้พบกับพืชอีกชนิดที่จะสร้างเงินให้นางได้เช่นกัน!!

“อะ นี่มันหญ้าหวานใช่หรือไม่เชี่ยนเชี่ยน” ชิงเถาถามหลังจากเห็นพืชล้มลุกที่สูงประมาณเข่าของนาง มันมีลักษณะคล้ายต้นหญ้าหวานของโลกเก่า นางจึงเอ่ยถามออกมาเพราะว่าก็ไม่ได้แน่ใจนักว่าจะใช่จริงๆ เหรอเปล่า

‘ถ้าเจ้าหมายถึงเจ้าต้นที่ให้รสหวานได้ก็น่าจะใช่’ เชี่ยนเชี่ยนตอบออกมา

“ทำไมเจ้าไม่พาข้ามาดูต้นนี้ด้วย นี่มันดงเงินของข้าชัดๆ” ชิงเถาถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใช่ต้นที่นางคิดแถมยังมีหลายสิบต้นที่ขึ้นอยู่บริเวณใกล้ๆ กัน

นับได้ว่าเป็นดงของต้นหญ้าหวานเลยล่ะ

‘ก็พืชทั่วๆ ไปเท่านั้น ข้าไม่สนใจหรอก’ เชี่ยนเชี่ยนตอบออกมาอย่างไม่แยแส เพราะสรรพคุณทางยาก็ไม่ได้เด่นชัดอะไร จุดที่เด่นชัดของมันก็คือมีรสหวาน

“แต่เจ้าก็รู้ว่าเครื่องปรุงรสต่างๆ มันมีราคาแพงเกือบเท่าสมุนไพร(ทั่วไป)ด้วยซ้ำ ถ้าเรามีนี่ไปขายนะถึงจะราคาไม่เท่าไหร่แต่ถ้าขายได้เรื่อยๆ เราก็มีเงินเข้ามาเรื่อยๆ เลยนะ” ชิงเถาเอ่ยบอก พร้อมคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อจะเก็บใบของหญ้าหวานกลับไปด้วย เพราะตอนนี้นางยังไม่มีที่เพาะปลูกหากนำมันกลับไปก็คงจะตายซะก่อน อย่างนั้นคงได้ขายเพียงรอบเดียว

‘แล้วแต่เจ้าเลย แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เจ้าจะรู้คุณค่าของเงินไม่ใช่ขายของอย่างสองอย่างก็รวยปุ๊บปั๊บ พอรวยเจ้าก็จะกลับมาขี้เกียจเหมือนภพก่อนอีก’ เชี่ยนเชี่ยนพูดขึ้นอย่างระอาใจกับนิสัยของเจ้านาย

“ไม่หรอกน่า นี่ทุกวันนี้ข้าก็ทำงานตลอดจนมากกว่าทั้งชีวิตที่แล้วรวมกันเสียอีก” ชิงเถาตอบกลับด้วยความไม่เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่าย

ชิงเถาเก็บใบหญ้าหวานที่โตเต็มที่แล้วไป ส่วนใบอ่อนวันหลังนางค่อยมาเก็บใหม่ ซึ่งก็ได้เชี่ยนเชี่ยนร่ายเวทบดบังตาไว้ให้แล้วเช่นกัน ถึงคนอื่นจะไม่รู้จักมันนักแต่ก็ถือเสียว่าใช้บดบังแมลงก็แล้วกัน หลังจากเก็บใบหญ้าหวานได้พอสมควรแล้วชิงเถากลับจวนเพื่อไปทำงาน ต่อส่วนเชี่ยนเชี่ยนนะเหรอ นางก็ไปออกท่องเที่ยวต่อรอบๆ เมืองหลวงต่อแล้ว ตอนนี้พลังนางยังไม่มากนักทำให้ยังหายตัวไปไหนไม่ได้แต่พลังปีกของนางนั้นยอดเยี่ยมพอๆ กับวิหกโตเต็มวัย และเพราะความเร็วจากการบินของเชี่ยนเชี่ยน เลยทำให้ตอนแรกที่ชิงเถาเห็นนางบินจากไปเร็วคิดก็เลยคิดว่านางหายตัวได้เสียอย่างนั้น