Intro
1089 คำ
"มาเรียนวันแรกก็ตั้งใจเรียน อย่าเอาแต่ไปตามไอ้ควันเข้าใจไหม"
"ไม่เข้าใจ"
"ทำไมถึงไม่เข้าใจ" ราชา หันมาจ้องมอง
"ไม่รู้" วิเวียน หญิงสาวนิเทศปีหนึ่ง ทำหน้าเชิดตามสไตล์ลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ไม่สนใจคำที่ลูกพี่ลูกน้องตัวเองบอก
"ถ้าพูดไม่ฟัง เฮียจะบอกคุณน้า"
"เฮีย~" วิเวียนทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก
"ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น อะไรที่เฮียบอก ก็ฟังไว้บ้าง"
"วันนี้เฮียควันหลงมีเรียนไหมคะ"
"เมื่อกี้ก็บอกว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ที่เฮียพูดไปตั้งนาน ไม่เข้าใจเลยหรือไงวิเวียน"
"ก็ไม่ได้ไปยุ่งสักหน่อย ก็แค่อยากรู้เฉย ๆ ตกลงเฮียควันมีเรียนไหมเนี่ย"
"มี แต่ยังไม่เห็นรถมันเลย น่าจะยังไม่มา"
"หนูขอไปนั่งด้วยก่อนได้ไหม อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงคาบแรก"
"ไม่คิดจะไปหาเพื่อนใหม่เลยหรือไง เราอยู่คนเดียวไม่ได้นะ ต้องหาเพื่อน"
"ไม่เห็นอยากมีเลย อยู่คนเดียวก็ดีจะตาย" เพราะตั้งแต่เรียนมา หญิงสาวไม่เคยมีเพื่อนเลย ก็อยู่คนเดียวตลอด เนื่องด้วยนิสัยของตัวเองแล้ว ไม่ค่อยอยากมีคนมาเป็นเพื่อนเธอหรอก
"แล้วเวลาทำงานกลุ่มจะทำยังไง"
"ก็ขออาจารย์ทำคนเดียว"
"ขึ้นมหาลัยแล้ว มันไม่ได้ง่ายเหมือนเรียนม. ปลาย ตั้งใจเรียนด้วย อย่าลืมว่าถ้าเกรดออกมาไม่ดี เราจะถูกส่งกลับไปเรียนต่อที่เนเธอร์แลนด์"
"เข้าใจแล้วค่ะ หม่าม้าบอกก่อนมาแล้ว" ก่อนหน้านี้เธอเรียนอยู่ที่เนเธอร์แลนด์ เธอเติบโตอยู่ที่นั่นตั้งแต่อายุสิบขวบถึงอายุสิบแปด แต่หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายแล้ว หญิงสาวก็ขอมารดาของตัวเองที่ท่านรับเธอมาเป็นลูกบุญธรรม เพื่อมาเรียนต่อที่ประเทศไทย เพราะเธอชื่นชอบที่นี่เอามาก ๆ หลังจากที่มาเที่ยวค่อนข้างบ่อย
แต่ก็มีอีกอย่างที่เธอชื่นชอบมากกว่าสถานที่เที่ยว นั่นก็คือเธอได้แอบชอบคนคนหนึ่ง ที่เป็นเพื่อนสนิทของคนที่นั่งอยู่ข้างเธอ ซึ่งวิเวียนเจอเขาไม่กี่ครั้งก็ตกหลุมรักเขาอย่างจัง อยากมาอยู่ใกล้ ๆ ให้เขาเห็นหน้าสวย ๆ ของตัวเองทุกวัน
"งั้นไปนั่งรอกับเฮียก่อนก็แล้วกัน" ราชาเปิดประตู และลงจากรถ
ส่วนเธอพอเห็นคนด้านข้างลงไปแล้ว ก็รีบดันประตูรถออกก้าวลงมายืน พร้อมกับปิดประตูรถกลับแล้วรีบวิ่งไปหาพี่ชายของตัวเองที่ยืนเก๊กหล่ออยู่
"ไม่เห็นต้องยืนเก๊กเลย"
"ยืนเก๊กอะไรของเรา พูดไปเรื่อย รีบเดินตามมา" ราชาก็รีบเดินเข้าไปในคณะของเขา
ส่วนวิเวียนก็รีบเดินตามลูกพี่ลูกน้องมาติด ๆ พร้อมกับมานั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่ตอนนี้มีนักศึกษาหลายสิบคนกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ซึ่งพวกเขาต่างมองมายังเธอกับคนข้างกาย แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจ หันกลับมายิ้มให้พี่ชายตัวเอง
"นี่คณะเฮียเหรอคะ"
"ใช่"
"คนเยอะจัง มีแต่หล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย แต่เฮียควันหลงของหนูหล่อกว่าอยู่ดี"
"เป็นหนักนะวิเวียน"
"ก็เฮียควันหล่อจริงนี่นา แล้วคณะนิเทศหนูล่ะอยู่ไหน"
"ตึกนั้น" หญิงสาวก็มองตามนิ้วที่ชี้ของลูกพี่ลูกน้อง ไปยังตึกด้านข้าง
"นี่คณะเราติดกันเหรอเนี่ย ดีจังหนูจะได้มาหาเฮียควันหลงบ่อย ๆ"
"เฮียบอกว่าอย่ามายุ่งกับมันไง มันยิ่งขี้หงุดหงิดอยู่ เดี๋ยวก็โดนมันด่าเอาอีก"
"หนูไม่สนหรอก อยากด่าก็ด่าไป"
"ปากดี เดี๋ยวพอมันด่าก็ร้องไห้งอแงเหมือนวันนั้นอีก เฮียไม่ปลอบนะ"
"เฮีย~" ก็อย่างที่ลูกพี่ลูกน้องเธอบอกนั่นแหละ มีครั้งหนึ่งที่เธอสารภาพบอกความในใจของตัวเองไป แต่ก็โดนรุ่นพี่หนุ่มปฏิเสธด้วยถ้อยคำไม่ดี แล้วหลังจากนั้น เวลาเขาเห็นเธอ ก็จะชอบพ่นคำไม่ดีใส่ ชอบทำให้เสียใจอยู่เรื่อย ๆ โดยการไปกับผู้หญิงคนอื่นเพราะเขานั้นเจ้าชู้เอามาก ๆ แต่เธอก็พยายามเข้มแข็ง ไม่ใส่ใจเรื่องพวกนั้น เพราะเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้ว
วิเวียนตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะทำให้เขาเปลี่ยนใจมาชอบเธอให้ได้
โดยพอมานั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี พอถ่ายได้รูปที่ตัวเองได้แล้วก็ไม่ลืมที่จะอัปลงโซเชียลมีเดียของตัวเอง เพื่อเช็กเรตติงเน็ตไอดอลสาวสวย
"แล้วนี่พี่มีเรียนกี่โมง"
"อีกสิบกว่านาทีก็เข้าแล้วเนี่ย"
"อ้าว งั้นหนูก็ต้องอยู่คนเดียวสิ"
"ก็ถึงบอกว่าให้หาเพื่อนไง จะได้ไม่ได้อยู่คนเดียว"
"หนูไม่กล้าหรอก"
"มานี่ เดี๋ยวเฮียพาไปส่งที่คณะ" ราชาลุกขึ้น
วิเวียนก็ลุกขึ้นตาม พร้อมกับเดินตามราชามายังคณะนิเทศที่ตัวเองเรียนอยู่
แต่พอเดินเข้ามาแล้ว คนที่นั่งอยู่กลับมองมาที่เราสองคนสลับกันไปมา ซึ่งหญิงสาวก็ทำเป็นเชิดไม่สนใจเหมือนเดิม
"จะมองอะไรกันก็ไม่รู้"
"พวกเขามองก็ไม่แปลก เราปีหนึ่ง แต่แต่งตัวแบบนี้"
"แบบนี้คือแบบไหน"
"ปีหนึ่งเข้าให้ใส่กระโปรงยาวไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ทำตามกฎ"
"ก็ใส่ยาว ๆ แล้วมันอึดอัด หนูไม่ชอบ"
"....."
"กลับคณะของตัวเองไปเลย ขี้เกียจฟังเฮียบ่นแล้วเนี่ย"
"กล้าอยู่คนเดียวแล้วหรือไง"
"แค่นี้เอง ไปได้แล้วค่ะ" วิเวียนเอ่ยไล่ลูกพี่ลูกน้องอย่างราชาให้เขากลับคณะเรียนของตัวเอง
"โอเค งั้นเฮียไปก่อน"
"อืม" เธอตอบคนข้างกาย พร้อมกับยืนมองเขาที่กำลังเดินกลับไปยังคณะตัวเอง
โดยพอมองสุดสายตาตัวเองแล้ว หญิงสาวก็เดินมานั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวว่าง
"น่าเบื่อจริง ๆ เลย" เธอนั่งมองซ้ายมองขวา เพื่อสำรวจคณะเรียนตัวเอง
"แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนปีหนึ่งเนี่ย แต่งตัวเหมือนกันไปหมด" หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะเดินเข้ามาในอาคารเรียนของคณะ
- ผู้เขียน
