“ในที่สุด ฉันก็ออกมาเจอแสงสีแบบนี้ได้สักที” ฉันชูแขนขึ้นดีใจ ทำเอายัยพิชมองหน้าแบบว่านี่มึงคือเพื่อนกูหรออะไรประมาณนี้
“เว่อร์” พร้อมคำพูดปกติของเพื่อนฉัน
“เว่อร์อะไร แกลองเป็นฉันดูมั้ยล่ะ ไม่ไดออกไปไหนตั้งหลายอาทิตย์ แค่เห็นห้างแค่นี้ตอนนี้ฉันก็ตื่นเต้นมากแล้วอะ”
“จ้ะๆ ไปๆ หาไรกิน อยากกินไรจ้ะว่าที่คุณแม่” เราสองคนคล้องคอกันเดินเข้าไปในห้าง เดินดูนู่นนี่นั่นสนุกสุดๆ พูดแล้วจะร้องไห้ (ช่วงนี้ฉันค่อนข้างอ่อนไหว ทั้งต่ออาหารแล้วก็อารมณ์ด้วย แพ้ท้องหนักไปหน่อย)
“อ้าว พี่แซน สวัสดีค่ะ” ในระหว่างที่ฉันกำลังดูของเพลินๆ เสียงอันคุ้นหูที่ไม่อยากได้ยินนักก็โผล่ขึ้นมาข้างหู อย่างกับผีแหนะ
“รู้จักหรอ” ยัยพิชกระซิบถาม ฉันส่ายหน้าให้ยัยพิช รู้จักแค่ผิวเผินฉันไม่เรียกรู้จักอะนะ
“สวัสดีจ้ะ” ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงที่ทักฉันก่อนจะยิ้มแหยๆ ให้หล่อน
“พี่แซนเป็นยังไงบ้างคะ อ้วนขึ้นนะคะเนี้ย คริสไปต่างปร
