ตอนที่ 7 ไม่จริง
1469 คำ
"แซน ท้องหรือเปล่า"
"ห้ะ....ไม่นะคะพี่แหม่ม หนูจะไปท้องกับใคร" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆเมื่อพี่แหม่มพูดเรื่องที่มันไม่มีวันจะเป็นจริง อย่างเรื่องที่ฉันท้อง
"เออ แกมองยังไงว่าแซนท้อง ท้องแบนขนาดนี้" พี่เหมียวช่วยฉันพูดอีกแรง
"ก็แกดูมีน้ำมีนวลขึ้นจากแต่ก่อน แถมพอกอดแล้วมันรู้สึกบางอย่าง ไม่รู้สิ" พี่แหม่มพยายามสื่อในสิ่งที่แกคิด ทั้งฉันและพี่แหม่มต่างส่ายหน้าให้กับความคิดของแก
"แต่งหน้าจ้ะๆ ท้องไม่ท้องเดี๋ยวเก้าเดือนก็รู้เองแหละ" พี่เหมียวบอก ฉันพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก็ไปนั่งแต่งหน้าตามปกติ วันนี้ฉันมีถ่ายแบบให้กับเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง เป็นแนวคู่เพื่อนอะไรประมาณนี้ เลยต้องมียัยคริสมาร่วมถ่ายด้วยนั่นแหละ ปกติฉันชอบถ่ายกับผู้ชายมากกว่านะ บอกไว้ก่อน แต่อันนี้งานแรกหลังจากกลับมา เลยไม่กล้าปฏิเสธเพราะเดี๋ยวมันจะเสียฤกษ์หมด
"สวย สวยครับ ยิ้มครับ สวยครับผม"
"เก่งมากแซน พี่ไปดูมีแต่รูปสวยๆทั้งนั้นเลย" พี่เหมียวเดินเข้ามาหาฉันหลังจากที่ฉันถ่ายจบแล้ว พร้อมช่างแต่งหน้าที่มาซับหน้าให้
"แซนซะอย่างพี่เหมียว" ฉันยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะฉันน่ะ ชอบตัวเองเวลาถ่ายแบบจริงๆ มันทั้งสวยและดูมีเสน่ห์ไปพร้อมกัน นี่ฉันไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆๆ
"ต่อไปถ่ายเซ็ตคู่นะครับ" ผู้กำกับประกาศ ทุกคนที่เมื่อกี้ออกมาทำหน้าที่ต่างๆตอนนี้ก็กลับไปอยู่หลังมอนิเตอร์อย่างพร้อมเพรียง เหลือแค่ฉันและคริสเท่านั้นที่อยู่หน้าฉาก
แล้วการทำงานก็เสร็จสิ้นลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่ยัยคริสนี่เก่งนะ ทั้งที่เธอพึ่งด่ากราดใครก็ไม่รู้ไป ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังยิ้มยังหัวเราะปกติ ฉันล่ะสงสารคนที่โดนด่าเลย เพราะคนด่าไม่สำนึกสักนิด แต่...ผู้ชายคนนั้นอาจจะทำอะไรให้ยัยคริสก็ได้นี่ ช่างเถอะ แล้วฉันจะไปสนใจทำไมละเนี้ย
"แซน จะกลับเลยมั้ย ให้พี่ไปส่งรึเปล่า" พี่เหมียวที่เก็บของพึ่งเสร็จเดินมาหาฉันที่อยู่หน้าสตูดิโอ
"อ๋อ วันนี้เดี๋ยวยัยพิชมารับค่ะพี่เหมียว ขอบคุณค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ" ฉันไหว้สวัสดีพี่เหมียว และไม่นานยัยพิชก็มา
วันนี้พวกฉันมีนัดกินข้าวกับเพื่อนๆสมัยมัธยมน่ะ ตั้งแต่จบมาก็ไม่ได้เจอกันเลย เลยมานัดเจอกันวันนี้ ที่จริงฉันกับยัยพิชไม่ค่อยถูกกับเพื่อนในห้องสมัยมัธยมหรอกนะ เพราะพวกฉันทำตัวค่อนข้างแปลก แถมแต่งตัวเยอะ ไม่แคร์ใครเลย เพื่อนคนอื่นๆเลยไม่ค่อยชอบ แถมจะมีกลุ่มนึงที่พวกฉันนี่เกลี๊ยดดดเกลียดด้วยล่ะ กลุ่มนางฟ้า ที่คอยสกัดดาวรุ่ง คอยแทงหน้าแทงหลังพวกฉันสองคนอยู่ วันนี้เห็นว่าไม่มาฉันกับยัยพิชเลยไปน่ะนะ ถ้ามาล่ะได้มีมวยกันแน่นอน ยัยพวกนี้มันชอบขิงล่ะ ขิงข่าตะไคร้ใบมะกรูดมาหมดครบเครื่องต้มยำ
"วันนี้กูสวยยัง" พิชที่หันมาถามฉันก่อนที่จะลงรถไปพบเจอกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบ 7 ปีแหนะ
"สวยที่สุด กูด้วย" ฉันชมยัยพิช แต่ก็ไม่วายต้องเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง วันนี้ยัยพิชใส่เดรสสั้นสายเดี่ยวสีดำเข้ารูป ฉันใส่เดรสยาวสีชมพูอ่อน ดูเหมือนสาวหวานนิดๆ แต่หน้าก็คือเฉี่ยวไม่ไหว สวยยยยยย
พวกฉันสองคนลงรถ แล้วเดินตรงไปยังห้องอาหารในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เสียงที่ดังจากห้องด้านหน้าทำให้รู้ทันทีว่าพวกเพื่อนๆน่าจะมาครบแล้ว ฉันสองคนเปิดประตูเข้าไปด้วยรอยยิ้ม "สะ....วัดดี" ยิ้มได้ไม่เท่าไหร่พวกฉันก็ต้องหุบยิ้มเพราะพวกยัยแก๊งนางฟ้า พวกฉันหันมองหน้ากันแบบไม่ได้นัดหมายพร้อมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนที่บอกว่าแก๊งนางฟ้าไม่มา
"เอาน่าพวกแกก็ ไม่ได้เจอกันซะนาน ยังติดใจอะไรกันอีก นั่งๆ" หยก หัวหน้าห้องสมัยมัธยมลุกขึ้นมาดันหลังพวกฉันให้นั่งลง แล้วทำไมต้องให้นั่งตรงกับยัยพวกนี้ด้วยเนี้ย ดูทำหน้าเข้า สวยตายแหละ
"นั่นน่ะสิแซน พิช ไม่เจอกันตั้งนานแล้ว ยังติดใจอะไรอีกหรอ" ดู๊ดู ฉันล่ะเกลียดหน้าแบบนี่จริงๆ ถ้าฟังแต่คำพูดก็จะดีอยู่หรอก แต่สีหน้าทำตาใสซื่อปากคว่ำนั่นน่ะ ฉันล่ะอยากลุกกรี๊ดให้มันรู้แล้วรู้รอด อิบ้าเอ้ย
"ไม่เจอกันนานแซนท้องแล้วหรอเนี้ย ไม่เห็นบอกข่าวดีกับพวกเราเลยน้า" อี...ยัยหอยทอด (ไข่มุก) ทักฉันด้วยหน้าตาแสนใสซื่อปนความอยากเสือก เอ้ย อยากรู้อยากเห็น
"ยังจ้ะ ฉันยังไม่ท้องเนอะ" ฉันพยายามข่มอารมณ์สุดชีวิตเพื่อไม่ให้โมโหแล้วโดดตบยัยหอยทอดตรงหน้า
"นั่นน่ะสิมุก พูดอะไรไปเรื่อย อย่างแซนจะไปท้องได้ยังไง แฟนยังไม่มีเลย" อึก..จุก จุกนักกว่าเดิม ที่ไม่มีเพราะเลือกหรอกโว้ยยยยย
"พอดีเพื่อนฉันไม่ใช่ใครก็ได้เหมือน...ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวผัวหน้าปลาดุกของใครบางคนจะรู้สึกมีปม" ยัยพิชที่ทนฟังอยู่นานก็ตอกกลับยัยพวกนั้นไปซะหงายหลังเลย สมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน
"นี่"
"อ้าวผัวแกเองหรอที่หน้าเหมือนปลาดุกอะ" ยัยหอยทอดทำท่าจะทักท้วง แต่เมื่อคุณเธอพูดคำเดียวยัยพิชก็ตอกกลับไปอีกแล้ว ตอนนี้ทั้งโต๊ะคือกลั้นขำไม่ไหว รวมทั้งเพื่อนแก๊งนางฟ้าของนางด้วย 5555
"มันมีจริงหรอพิช คนหน้าเหมือนปลาดุกอะ" ฉันหันไปถามยัยพิชด้วยหน้าตาใสซื่อสุดๆ แบบว่าไม่เคยเห็นคนหน้าเหมือนปลาดุกมาก่อน
"แกอย่าพูดไป เดี๋ยวหอยทอด เอ้ย ไข่มุกจะมีปมเอานะ จุจุ" ยัยพิชหันมาทำหน้าสงสารพร้อมจุปากใส่ฉัน แล้วเราสองคนก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง 5555 อย่าพึ่งเข้าใจผิดว่าพวกฉันเป็นพวกบูลลี่คนนะ ยัยนี่น่ะมันเคยด่าแฟนยัยพิชมาก่อน ด่าถึงขนาดว่าคนคนนั้นเป็นซึมเศร้าไปเลย ดีที่รักษาหายจนตอนนี้กลับมาใช้ชีวิตข้างนอกได้แล้ว ยัยวพวกนี้ทำฉันสองคนไว้เยอะมาก โดนแค่นี้ฉันยังรู้สึกน้อยไปด้วยซ้ำ
"อือ...." ยัยหอยทอดถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ปรี๊ดแตกไปมากกว่านี้ มือนี่กำแน่นทั้งสองข้างเชียวล่ะ
"อาหารมาเสิร์ฟครับ" เด็กเสิร์ฟเปิดประตูห้องเข้ามา ศึกนี้จึงต้องจบลงไปโดยปริยาย พร้อมรอยยิ้มผู้ชนะของพวกฉัน สมน้ำหน้า ยัยหอยทอด
"แกถ่ายรูปก่อนๆ"
"ทำอย่างกับไม่เคยเห็น" คำแรกเป็นพวกแก๊งนางฟ้า คำที่สองของยัยพิชเอง ยัยพิชตอนแรกก็เงียบอยู่หรอก พอเครื่องด่าติดก็เอาใหญ่เลย
พวกนั้นหันมามองยัยพิชนิดนึง แต่ก็หันไปสนใจอาหารที่สวยงามตรงหน้าต่อ ตอนนี้คงมีแค่อาหารแล้วล่ะที่ยัยพวกนี้สนใจน่ะ
"อะ กินๆ มัวแต่ถ่ายอยู่นั่น อาหารเย็นพอดี" เพื่อนอีกคนพูดขึ้นพวกนั้นค่อยหยุดถ่าย แล้วทุกคนก็ลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย
"ไม่กินอะแซน" พิชถาม เพราะเห็นฉันนั่งจ้องอาหารตรงหน้าแต่ไม่แตะมันเลย
"ไม่ค่อยหิวอะ" ที่กองถ่ายฉันก็ไม่ได้กินอะไรนะ แต่แปลกที่ฉันไม่หหิวเลย แถมกลิ่นอาหารยังฉุน ฉุนมากกว่าด้วย
"ทำไมทำหน้าเหมือนอมอะไรไว้แบบนั้นอะแซน"
"เดี๋ยวมานะพิช" ฉันบอกแล้วรีบเดินออกมาข้างนอกทันที นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย...'ท้องหรือเปล่าแซน' อยู่ๆคำๆนึงก็ผุดขึ้นมาในหัว ท้อง...งั้นหรอ วันนี้มีคนทักฉันเรื่องนี้สองคนแล้วนะ ทั้งพี่แหม่มและยัยหอยทอดนั่น จะว่าไปประจำเดือนครั้งล่าสุดเมื่อไหร่นะ....เดือนที่แล้วอยู่โรงบาลทั้งเดือน...ไม่...ไม่ได้ใช้ผ้าอนามัยเลยนี่ ฉันมัวแต่ห่วงปู่จนลืมดูความผิดปกติของตัวเองเลย ไม่น่า...ไม่จริง ฉันจะท้องเพราะแค่การเอากันไม่....เอ่อ หลายครั้งเนี้ยนะ....กรี๊ดดดดดดดดด
- ผู้เขียน
