ตอนที่ 9 คุณหมอ
929 คำ
"กรี๊ดดดดดดดดดดด" เสียงยัยนาวกับริน
"ฮืออออออออ" เสียงฉัน
"....." พิชมองดูที่ตรวจแบบไม่อยากเชื่อสายตา
"ฮือออออ จะทำยังไงดี พิช ฮือออออ" ฉันทรุดลงตรงหน้าพิช ไม่ได้สนใจเลยว่ามันจะกระทบกับเด็กในท้องหรือเปล่า
"อยากมีมั้ย" พิชถามออกมาเสียงเรียบ สีหน้าเหมือนพยายามข่มไม่ให้ตัวเองร้องไห้ ฮึก แล้วฉันจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ดีมั้ยนะ ถ้าเก็บไว้แล้วยังไงต่อ ฉันก็จะกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวในวัย 25 งั้นหรอ แต่ถ้าเอาออกก็สงสารเขาเหมือนกัน เขามีโอกาสเกิดมาแล้วทั้งที แต่....ตอนนี้เขายังไม่ได้มีวิญญาณหรือร่างกายครบนี่น่า ฉันมีอะไรกับเขาเดือนที่แล้ว นี่ผ่านมาจะสองเดือนเอง
"พิช" ฉันมองยัยพิช ตอนนี้ฉันยังสับสน ไม่รู้ว่าควรจะให้เขาออกมาหรือปล่อยเขาไปอยู่กับคนอื่นดี
"ไปตรวจดูก่อนดีกว่าแซน จะได้รู้ว่าเขาแข็งแรงหรือเปล่า เพราะแกกินเหล้าหนักอยู่นะอาทิตย์ที่แล้ว" รินแนะนำ เราทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้า เพราะตอนนี้การตรวจที่โรงบาลมันชัวที่สุดแล้ว
ตอนนี้เราทั้งสี่คนก็มาอยู่โรงบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง สีหน้าฉันก็เหมือนคนที่จะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา อันนี้เขาเรียกแพ้ท้องมั้ยนะ
"คนไข้นั่งรอสักครู่นะคะ คุณหมอพักทานข้าวอยู่ค่ะ" พยาบาลที่เดินนำพวกฉันมาบอก ฉันพยักหน้ารับ
"เดินค่อยๆนะคุณ เดี๋ยวสะเทือน"
"ลูกพ่อ อุ้ย เขาดิ้นด้วยล่ะ"
"เป็นยังไงบ้าง กินอะไรมั้ย"
ภาพตรงหน้าทำให้ฉันแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ภาพสามีภรรยาที่กำลังนั่งยิ้มด้วยความสุข ภาพที่สามีพยุงภรรยาเดินไปนั่งด้วยความทะนุถนอม หน้าคุณแม่ทุกคนต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ต่างจากฉัน....
"มึงยังมีพวกกูนะ" นาวที่เหมือนจะเห็นฉันมองภาพพวกนั้นก็จับเข่าฉันไว้พร้อมคำพูดปลอบประโลม ฉันมองหน้านาวก่อนจะยิ้มให้เพื่อบอกว่าฉันโอเค ถึงจริงๆจะไม่ค่อยโอเคก็เถอะ
"กินอะไรก่อนมั้ย ยังไม่ได้กินอะไรหนิ" พิชถามขึ้น ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเพราะรู้สึกไม่หิว "งั้นฉันไปซื้อมาให้ดีกว่า ไม่หิวก็ต้องกินบ้าง เข้าใจมั้ย" พิชทำหน้าดุแล้วก็เดินออกไปเพื่อซื้ออาหารให้ฉัน ฉันมองตามพิช รู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ยังมีเพื่อนคอยอยู๋เคียงข้างเสมอ ไม่ทิ้งให้ฉันต้องคิดอะไรไม่ดีคนเดียว
"ขอคุณนะ" ฉันมองหน้านาวและรินก่อนจะพูดคำในใจออกไปให้เพื่อนรู้ รินและนาวลุกขึ้นก่อนจะมาลูบหัวฉันเบาๆอย่างปลอบประโลม
"อย่าไปคิดมากมึง พลาดแล้วก็ปล่อยไป ไม่มีผัวก็ยังมีพวกกู เดี๋ยวพวกกูช่วยเลี้ยงเอง" นาวพูดเสียงจริงจัง ทำให้ฉันขำเบาๆเพราะปกตินาวมันเคยมีสาระที่ไหนล่ะ
"คุณปุณณดาค่ะ"
"อะ พยาบาลเรียกแล้ว ให้พวกกูเข้าไปเป็นเพื่อนมั้ย"
"ญาติรอด้านนอกนะคะ อนุญาตให้เข้าแค่คุณพ่อและคุณแม่เท่านั้นค่ะ" ยัยนาวยัยรินที่กำลังจะลุกตามฉันไปก็จำต้องนั่งงเมื่อพยาบาลพูด ฉันทำหน้าหงอยหันไปมองเพื่อนก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจด้วยใจที่ห่อเหี่ยวสุดๆ
"สวัสดีครับ คุณปุณ....ณดา"
"คะ...คุณ" ใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาด พร้อมเอกสารในมือ หัวใจฉันเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ มันทั้งดีใจทั้งงงว่าฉันจะดีใจไปทำไมกัน ทุกอย่างในหัวตีกันมั่วไปหมด
"คุณท้อง" ในขณะที่ฉันกำลังงงกับตัวเองว่าจะดีใจที่เจอเขาหรือยังไงดี เขาก็เดินมาหาฉันแล้วพูดในสิ่งที่ฉันคิดว่าจะบอกเขาออกมา สีหน้าอึ้งของเขาฉันดูมันไม่ออกเลยว่าเสียใจหรือดีใจกันแน่ แต่เขาจะดีใจไปทำไมนะ เขาและฉันไม่ได้ตั้งใจจะมีนี่น่า
ฟุบ
เขาดึงฉันเข้าไปกอด พร้อมพูดบางคำที่ทำให้ฉันแทบหยุดหายใจไปเสียตอนนี้
กรี๊ดดดดดดดด คุณพี่หมอเขาจะพูดอะไรรรรรร ลุ้นตอนต่อไปนะจ้ะ อิอิ
ไรท์อยากจะขอบคุณทุกคอมเม้นทุกหัวใจ จากรี๊ดทุกคนมากๆนะคะ มันทำให้ไรท์มีความสุขแลพเขียนเรื่องนี้ออกมาด้วยความสุขเช่นเดียวกัน เรื่องนี้แทบจะไม่มีดราม่าเลย อบอุ่นหัวใจสุดๆ อยากจะสปอบจริงๆว่าหมอตินน์ของเราคลั่งรักขนาดไหน แต่ก็นะ พูดมาขนาดนี้ต้องรู้แล้วมั้ย 5555
อยากจะบอกว่า ตอนนี้ไรท์กำลังสั่งทำปกรูปหมอตินน์อยู่นะคะ ตื่นเต้นมากกกกกกกกกก
สุดท้ายนี้ ไรท์ขอบคุณจากใจจริงเลยนะคะ ทุกคอมเม้นไรท์อ่านแล้วดีใจแล้วก็มีความสุขมากๆเลย ยอดคอมเม้นเหมือนเป็นการต่อลมหายใจ ทำให้อยากทำต่อ อยากที่จะอยู่ตรงนี้เพื่อรี๊ดทุกคน เพราะฉะนั้น ฝากกดไลค์กดคอมเม้น กดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยนะคะ รัก เจอกันน้า
- ผู้เขียน
