บทที่ 43
ออดอ้อน
“เจ้ามาเที่ยวงานเทศกาลบ่อยหรือไม่?”
“บ่อยเพคะ เพราะจวนสกุลหลี่อยู่ใกล้งานเทศกาลที่สุด ครั้นวัยเยาว์ข้าจึงออดอ้อนท่านพ่อและท่านพี่อยู่บ่อยครั้ง”
“ออดอ้อนหรือ?”
“เพคะ”
“ออดอ้อนเช่นไรหรือ?”
“เอ่อ ก็...” หลี่ไป๋อวิ๋นไม่รู้ว่าควรจะอธิบายการออดอ้อนเช่นไร จึงหยุดฝีเท้าแล้วหลุบตาต่ำลง คว้าข้อมือของบุรุษขึ้นมากุม ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองอย่างออดอ้อนเฉกเช่นที่นางเคยกระทำต่อครอบครัว “อวิ๋นเอ๋อร์อยากกินถังหูลู่ ท่านพ่อพาอวิ๋นเอ๋อร์ไปงานเทศกาลหน่อยนะเจ้าคะ”
เมื่อเอ่ยจบก็ไม่ลืมที่จะฉีกยิ้มกว้างไปให้หนึ่งที สตรีตัวน้อยเอ๋ย จะรู้หรือไม่ว่ารอยยิ้มของนางนั้นมีอิทธิพลต่อหัวใจของตงหยางจินเช่นไรบ้าง มิใช่แค่ตงหยางจิน แต่บุรุษรอบด้านที่ทันได้เห็นรอยยิ้มของนางนั้น ต่างก็เหลียวหลังมองจนคอแทบหัก พลางนึกอิจฉาบุรุษข้างกายของนางเหลือเกิน หากแต่ก็ต้องรีบก้มหน้าเดินอย่างไว เมื่อตงหยางจินตวัดสายตา
