บทที่ 42
ถังหูลู่
แสงสีทองของดวงตะวันยามเช้าสาดส่องไปทั่วผืนแผ่นดิน วันนี้หลี่ไป๋อวิ๋นก็ตื่นสายตามที่นางเองได้คาดการณ์เอาไว้ ดวงตาคู่งามกะพริบปริบๆ ก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วร้องเรียกนางกำนัลให้เข้ามาช่วยนางเตรียมตัว
“ท่านพี่ล่ะ?”
“ออกไปเมื่อยามซื่อ[1]เพคะ”
...ท่านพี่ออกไปเมื่อยามซื่อ แต่ข้าตื่นนอนยามซื่อนะ! ข้าแน่ใจว่าเมื่อคืนค่อนข้างหนักหน่วงสำหรับท่านพี่อยู่เหมือนกัน หากทว่าเหตุใดจึงยังตื่นเช้าได้!...
นางนึกคิดเช่นนั้นอย่างขุ่นเคืองใจ สตรีตัวน้อยเฝ้ารอตงหยางจินตลอดทั้งวัน กระทั่งช่วงพลบค่ำ...
บุรุษพร้อมกับอาชาคู่ใจควบเข้ามาภายในเขตของพระราชวัง ตงหยางจินได้รับรายงานจากนางกำนัลอาวุโส ก็รีบกระโดดลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปในตำหนักทันที ดวงตาเรียวคมมิได้มองหาร่างบอบบางแต่อย่างใด เพราะรู้แล้วว่านางมารอตนตั้งแต่ตื่นนอน กระทั่งช่วงบ่ายจนถึงยามนี้ก็ยังคงรอ ยื่นฝ่ามือออกไปสัมผัสที่ข้างแก้มนุ่มน
