บทที่ 41
ร่างกายของข้าล้วนเป็นของเจ้าทั้งสิ้น
“อึก อ่า” ตงหยางจินไม่คิดที่จะอดกลั้นเสียงครางกระเส่าของตนเองเลย ฝ่ามือเล็กและนุ่มนิ่มกำลังครอบครองแก่นของของตน
บุรุษกดสายตามองต่ำลง ทอดมองดวงหน้าหวานด้วยความเอ็นดู นางมีสีหน้าประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคู่งามจ้องมองแก่นกายของบุรุษอย่างเขินอาย ทว่ามีแววความฉงนสงสัยใคร่รู้ มืออีกข้างยกขึ้นแล้วแตะที่พวงแฝด
“อึก!”
“ขะ ขออภัยเพคะ”
“อ่า ข้า มิได้เป็นอันใด... ร่างกายของข้าล้วนเป็นของเจ้าทั้งสิ้น อยากจะสัมผัสตรงส่วนใดแล้วแต่เจ้าปรารถนา”
ได้ยินเช่นนั้นหลี่ไป๋อวิ๋นก็สัมผัสที่พวงแฝดอย่างแผ่วเบา
...มันช่าง... น่าเอ็นดูเหลือเกิน...
นึกคิดเช่นนั้นก่อนจะยื่นดวงหน้าหวานเข้าไปใกล้ แล้วกดริมฝีปากอวบอิ่มลงบนพวงแฝดคู่นั้น ร่างกายกำยำถึงกับเกร็งไปทั่วทั้งร่าง เห็นบุรุษมีท่าทางเช่นนั้น หลี่ไป๋อวิ๋นก็เริ่มจับทางได้แล้วว่าควรสัมผัสมากกว่านี้ หลี่ไป๋อวิ๋นจึง
