บทที่ 47
บาดแผลแห่งเกียรติยศ
“ว่าแต่ท่านพี่รู้ได้อย่างไรว่าหม่อมฉันอยู่ที่นั่นหรือเพคะ”
ไม่ว่าจะคิดอย่างไร หลี่ไป๋อวิ๋นก็หาได้คิดออกไม่ จะว่าตามร่องรอยที่นางทิ้งเอาไว้กลางทางจน หากแต่ช่วงเวลามันก็รวดเร็วเกินไป
“เรื่องนั้น...” บุรุษเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง ภาพจำวันวานผุดขึ้นมา หากแต่มิอาจหาคำตอบได้
แม้ว่าการหายตัวจะสามารถทำได้ หากแต่ตงหยางจินก็มิได้มีอิทธิฤทธิ์ถึงเพียงนั้น หากทำได้ก็คงต้องใช้ตัวช่วยอย่างเช่นหินหยกที่ร่ายอาคมเอาไว้ ทว่าในยามนั้นบุรุษไม่มีสิ่งใดที่เป็นตัวกลางเลย
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจสักเท่าใดนัก...”
แล้วตงหยางจินก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างการตามหาหลี่ไป๋อวิ๋นให้เจ้าตัวฟัง
นับแต่ตงหยางจินรู้ว่าหลี่ไป๋อวิ๋นหายตัวไป ก็ได้สืบเสาะจนได้เบาะแส เมื่อเดินทางไปตามเบาะแสนั้นก็เจอร่องรอยที่หลี่ไป๋อวิ๋นทิ้งเอาไว้ ทั้งปิ่นปักผมที่ตนให้เป็นของขวัญซึ่งเป็นปิ่นที่ตนเห็นนางใช้มันเป็นประจำ
