บทที่ 48
ว้าวุ่นใจ
เมื่อเรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายลงด้วยดี ร่างกายของหลี่ไป๋อวิ๋นเองก็หายดีหลายส่วน หากต้องเดินทางก็สามารถเดินทางได้ แต่ตงหยางจินและสกุลหลี่กลับเสาะหาหินแร่อาคม สำหรับการเดินทางมาให้มากมายก่ายกอง เพียงพอสำหรับคนทั้งขบวนเดินทางกลับยังหน้าประตูพระราชวัง
หลี่ไป๋อวิ๋นมิอาจคิดคำนวนได้เลยว่าหมดไปมากมายเพียงใด เมื่อร่ำลาครอบครัวเรียบร้อยหลี่ไป๋อวิ๋นก็ขึ้นรถม้า ตงหยางจินจัดการใช้หินแร่อาคมพาทั้งขบวนเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตามาจนถึงหน้าประตูพระราชวังชินอ๋อง
“ถึงแล้วเพคะ อวิ๋นหวางเฟย” หานมี่ซึ่งขึ้นรถม้ามากับนางด้วยเอ่ยบอก เมื่อเปิดผ้าม่านหน้าต่างออกไปสำรวจดูภายนอก ไม่นานรถม้าก็จอดสนิทอยู่กับที่
...ข้าเพิ่งขึ้นรถม้ามาเมื่อครู่ ยามนี้ต้องลงเสียแล้ว ไม่รู้สึกเลยว่าได้เดินทางไกล...
ยามนั้นเองประตูรถม้าก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของตงหยางจินยืนรอรับนางอยู่ หานมี่รีบลงไปแล้วหลีกทางให้เจ้า
