บทที่ 52
มีลูกให้ข้าเถิดหนา
ดวงตากลมเปิดออกอย่างเชื่องช้า จดจำเรื่องราวในห้วงแห่งความฝันได้ชัดเจน
สัตว์เทพภูเขาตนนี้คราแรกทำตัวไม่น่านับถือเอาเสียเลย หากทว่าสิ่งที่เอ่ยกับนางภายในห้วงแห่งความฝัน การให้ความช่วยเหลือนางจนสูญเสียพลังเทพ บ่งบอกว่าสัตว์เทพภูเขาตนนี้เอ็นดูนางมากเพียงใด อีกทั้งยังเพิ่มความน่าเลื่อมใสมากยิ่งขึ้น
…เทพก็คือเทพสินะ…
หลี่ไป๋อวิ๋นหยัดกายลุกขึ้นก่อนจะร้องเรียกหานมี่ให้ช่วยตนเตรียมตัว นางคิดจะออกไปดูลูกสิงโตตัวน้อยเสียหน่อย หากแต่ก่อนที่จะได้กระทำเช่นนั้น ก็ได้ยินเสียงราวกับมีสิ่งใดกระทบกับหน้าต่าง เมื่อนางเปิดหน้าต่างออกนกพิราบตัวหนึ่งก็บินโฉบเข้ามาในห้องของนาง มันบินไปหยุดอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของนาง สายตามองเห็นบางสิ่งที่ผูกติดกับขาของมันมาด้วย
…จดหมาย? เจ้านี่เป็นนกพิราบสื่อสารหรือ?...
นางแกะเชือกที่ผูกกระดาษแผ่นนั้นออกมาอย่างฉงนใจ จัดการคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกเพื่
