บทที่ 51
“อ๊ะ หรือว่าพี่ชายถังหูลู่!” ไม่ทันที่ตงหยางจินจะเอ่ยเล่าจบ หลี่ไป๋อวิ๋นก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน หากเป็นกการพูดคุยกับผู้อื่นนับว่าเป็นการเสียมารยาทมากนัก
แต่เพราะเป็นตงหยางจินและหลี่ไป๋อวิ๋น เมื่อได้อยู่กับตงหยางจิน หลี่ไป๋อวิ๋นก็เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น นางลืมสิ้นเรื่องมารยาท เนื่องจากบุรุษมิได้เคร่งครัด ส่วนตงหยางจินเองมิได้คิดเล็กคิดน้อยกับนางจริงๆ กลับกันบุรุษพึงพอใจที่นางมีท่าทางสบายๆ กับตน หาใช่ห่างเหินเฉกเช่นคราแรกที่ได้เจอกัน
“ใช่”
เมื่อได้ยินคำตอบ หลี่ไป๋อวิ๋นก็เบิกตากว้างเสียยิ่งกว่าไข่ห่าน เมื่อตงหยางจินเอ่ยเล่ามาถึงตรงนี้ ภาพจำบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวของหลี่ไป๋อวิ๋น ความทรงจำวัยเยาว์ซึ่งนางเกือบลืมไปเสียแล้ว
ในวันนั้นนางไม่แน่ใจว่ากำลังวิ่งหนีสิ่งใด จำได้ว่านางหกล้มจนถังหูลู่เปื้อนดิน แล้วก็มีพี่ชายคนหนึ่งซื้อถังหูลู่ให้นาง แต่ถังหูลู่นั่นก็มีขนาดใหญ่เหลือเกิน ด้วยค
