บทที่ 50
ความจริง
“...?” แม้ว่าสีหน้าของตงหยางจินจะเรียบนิ่ง หากแต่แววตากลับฉายชัดถึงความสงสัยใคร่รู้ เป็นท่าทางที่หลี่ไป๋อวิ๋นเองก็คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว แม้นางจะหวั่นไหวเล็กน้อยแตก็เอ่ยต่อ
“นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าหม่อมฉันรู้เรื่องราวที่จะเกิดขึ้น นั่นร่วมถึงเรื่องที่รู้ว่าจะมีโรคระบาดเกิดขึ้นด้วยเพคะ” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ หลี่ไป๋อวิ๋นก็หยุดเพื่อดูท่าทางของอีกฝ่าย บุรุษยังคงนิ่งเฉยเช่นเดิมนางจึงกลั้นใจเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ท่านพี่... ไม่มีคำถามหรือเพคะ?”
แววตาของบุรุษคล้ายกับจะเอ่ยกับนางว่า ‘ข้าจำเป็นต้องถามอันใดเจ้าด้วยหรือ’ ทั้งๆ ที่หากเป็นนางก็คงจะเอ่ยถามอยู่หลายเรื่องแท้ๆ กระนั้นครู่หนึ่งตงหยางจินก็เกิดคำถามขึ้นมาจึงเอ่ยถามออกไป
“เหตุใดเจ้าจึงย้อนเวลากลับมา?”
“อ่า เรื่องนั้น อืม ควรเริ่มจากตรงไหนดีนะ” นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อรวบรวมถ้อยคำขยายความได้ “ก่อนอื่นหม่อมฉันข
