บทที่ 39
หากเจ้าไม่ชอบ ก็แค่ปฏิเสธข้า
หัวสมองของหลี่ไป๋อวิ๋นขาวโพลนไปชั่วขณะ มิอาจนึกคิดสิ่งใดได้แม้แต่การหายใจนางยังลืมเลือนไปจนหมดสิ้น ตงหยางจินผละริมฝีปากออกแล้วเสียงดุเล็กน้อย
“หายใจ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นสตรีตัวน้อยก็ดึงสติกลับมาสู่โลกแห่งความจริง หลี่ไป๋อวิ่นก้าวเท้าถอยห่างด้วยความตื่นตระหนก
เมื่อครู่นี้ช่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนนางหวาดหวั่น หากทว่าข้อมือเล็กกลับถูกคว้าเอาไว้แล้วดึงจนนางเสียหลักล้มเข้าสู่อ้อมกอดของบุรุษ ก่อนที่ตงหยางจินจะโอบรั้งร่างบอบบางเข้ามาในอ่างอาบน้ำ
“ว้าย ท่านพี่...!”
“หากเจ้าไม่ชอบ ก็แค่ปฏิเสธข้า”
“...!”
“ข้าไม่คิดขืนใจสตรีที่ไม่มีใจ แม้ว่าข้าจะรักและเอ็นดู อยากครอบครองเจ้ามากเพียงใดก็ตาม” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าทว่าช่างหวานหูเหลือเกิน ราวกับถูกหลอมละลายด้วยถ้อยคำนั้น พาเอาหัวใจดวงน้อยอ่อนยวบยาบ
ยิ่งเมื่อได้สบตากับนัยน์ตาดั่งค่ำคืนเหมันตฤดู ก็คล้ายกับนางถู
