บทที่ 38
ปรนนิบัติ
ในค่ำคืนหนึ่ง...
ความมืดมิดครอบครองทั่วทั้งแคว้น สตรีนางหนึ่งกำลังตักน้ำจากแม่น้ำแล้วเดินกลับบ้านอยู่นั้น รู้สึกได้ถึงบางสิ่งกำลังเดินตามมา ในตอนแรกก็คิดว่าเป็นสัตว์ป่า หากแต่เมื่อเสียงนั้นดังเข้ามาใกล้ๆ นางกลับแน่ใจว่านั่นมิใช่เสียงฝีเท้าของสัตว์
นางรีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น หากแต่บนบ่าหาบน้ำไปด้วยทำให้เดินได้ไม่เท่าใดก็สะดุดล้ม ในยามนั้นเองเงาตะคุ่มก็ทาบทับร่างของนาง สตรีตัวน้อยหันไปมองด้วยความหวาดหวั่น ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะ...
“กรี๊ด!!”
ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึก หากแต่วันต่อมาหลี่ไป๋อวิ๋นตื่นเช้าเป็นพิเศษ เนื่องจากเมื่อคืนนี้เมื่อได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาก็พูคุยกันเสียเพลิน ตงหยางจินและหลี่ผิงเมื่อเหล้าเข้าปากก็พูดคุยกันถูกคอเหลือเกิน กลายเป็นว่ามันดึกเกินไปที่จะกลับ จึงได้นอนค้างที่เรือนเก่าของนาง ซึ่งให้คนมาทำความสะอาดทุกๆ เดือน ด้วยความคิดถึงบุตรสาวที่แต่งงานออกไป
