ตอนที่ 5 อยากลอง
1237 คำ
"ผมชื่อธีร์"
วาจาดูนุ่มทุ้มแต่สามารถสะกดการจับจ้องจากเธอได้ ทำเอาเกรซนิ่งงันไปคล้ายกับกำลังสลักนามของเขาเข้าไปในสมองและความจำส่วนลึก
"แล้วคุณ...ชื่ออะไรครับ"
"ฉะ...ฉัน..."
"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่..."
"เกรซค่ะ" หญิงสาวรีบตอบสวนขึ้นมาทันทีเมื่อเขาทำท่าเกรงใจและรับได้หากเธอจะปฏิเสธในการบอกชื่อ
"ชื่อเกรซเหรอครับ" เสียงทุ้มถามย้ำอีกครั้ง
"ค่ะ ฉันคือเกรซ"
"เพราะ"
"คะ?" เกรซเอียงหน้าสงสัยเมื่อเขาพูดออกมาเพียงคำสั้น ๆ
"ผมหมายถึงชื่อคุณเพราะดีครับ...คุณเกรซ"
สิ้นเสียงคำอธิบายที่เป็นเหมือนคำชม ธีร์ก็ยกแก้วขึ้นจิบเล็กน้อย ส่วนหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ นั้น แอบเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนเอ่ยชื่นชมชื่อของเธอแบบนี้
เกรซแก้เขินด้วยการยกแก้วของตัวเองที่พนักงานนำมาให้ใหม่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าปาก ไม่งั้นเธอต้องเผลอยิ้มออกมาให้คนแปลกหน้าเห็นแน่
"ว่าแต่..." ธีร์วางแก้วลงก่อนจะหันมาทางคนตัวเล็ก "ไม่ทราบว่าคุณอายุเท่าไรครับ"
"ฉัน...ยี่สิบสามค่ะ"
เขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธอเมื่อได้ยินดังนั้น ร่างแกร่งแอบกดยิ้มที่มุมปากเมื่อเปรียบเทียบอายุของเขาและเธออยู่ในใจ
เธอเป็นสาวน้อยเมื่อเทียบกับชายวัยสามสิบอย่างเขา แต่น่าแปลกที่ดูแล้วภายนอกคนทั้งคู่กลับดูไม่ต่างกันมาก ใบหน้าของเขาละอ่อนและหล่อคมคายเหมือนแก่กว่าเธอไม่กี่ปีเท่านั้น ทว่าที่ดูต่างกันชัดเจนคือแววตาท่าทางและราศีความเป็นผู้ใหญ่กว่าของเขา
"แล้วทำไมถึงได้มาดื่มคนเดียวล่ะครับ"
"..." แววตาสีดำหวานฉ่ำของหญิงสาวหม่นหมองและกดต่ำลง ซึ่งเขาเองก็สังเกตเห็นได้เพียงแต่ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ ออกไป
"มีเรื่องไม่สบายใจสินะครับ"
เกรซพยักหน้ารับช้า ๆ เธอรู้สึกเมาได้ที่และมีความกล้ามากขึ้นกว่าเดิมพอสมควร ยิ่งฟังเสียงของชายคนนี้เธอยิ่งรู้สึกว่ามีใครสักคนคอยรับฟังเธอ
"จริง ๆ แล้ว...เมื่อเที่ยงคืนคือช่วงเวลาที่ผ่านวันเกิดฉันมาค่ะ"
เจ้าของใบหน้าคมหยุดชะงักขณะกำลังยกแก้วขึ้นดื่ม แววตาเยือกเย็นน่าค้นหาของเขาจ้องมองเธอที่กำลังมองเหม่อและฝืนยิ้ม
ผู้หญิงคนนี้คงเจอเรื่องไม่ดีมาจริง ๆ โดยปกติเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไร แต่ยกเว้นคืนนี้ไปสักคืนก็ไม่น่าเป็นไร ไหน ๆ เขาก็ว่างอยู่พอดี
"คงมีบางเรื่องเกิดขึ้นใช่ไหมครับ"
"ค่ะ" เธอยกแก้วขึ้นดื่มแล้ววางลง ตาใสฉ่ำหันมาสบตากับธีร์คล้ายเด็กที่อยากฟ้องผู้ใหญ่ "ทั้ง ๆ ที่เป็นวันเกิด แต่กลับเจอเรื่องไม่ดีน่ะค่ะ"
"ถ้าอยากระบายก็เต็มที่เลยนะครับ"
เกรซเมื่อได้ยินธีร์พูดออกมาแบบนั้น ก็เหมือนไปจี้จุดที่อ่อนแอของเธอ หญิงสาวทำปากเบะเล็กน้อยอย่างลืมอาย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกที่จะส่ายหน้าเพราะไม่อยากพูดถึงมัน
"ไม่ดีกว่าค่ะ"
ธีร์ทำเพียงยิ้มรับเล็กน้อยและตามใจคู่สนทนา
ทั้งคู่นั่งดื่มอีกสักพักใหญ่จนได้ที่ ธีร์ก็เรียกเช็คบิลราคาอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมด ส่วนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเขาตอนนี้น่ะหรือ...ก็ซบอยู่บนไหล่แกร่งของเขาน่ะสิ
ร่างแกร่งซึ่งตอนนี้เป็นที่พักพิงให้คนเมา พยายามเรียกและสะกิดสัมผัสเธอเบา ๆ
"คุณเกรซครับ..." ธีร์ค่อย ๆ ประคองศีรษะของหญิงสาวให้ผละออกอย่างเบามือแต่เธอก็เอียงกลับมาซบเขาอีกรอบ
สายตาคมกริบเผลอมองผิวนวลเนียนบริเวณหัวไหล่ ลำคอ จนถึงบริเวณเนินอกของหญิงสาวที่อยู่ใกล้กับสายตาเขาเพียงนิด เขาพยายามละสายตาไปทางอื่นด้วยสีหน้าเย็นชายากคาดเดา
"เกรซครับ"
หลังจากเรียกอยู่สักพัก เกรซก็ค่อย ๆ ลืมตารู้สึกตัว เธอกระพริบตาปริบ ๆ มองหน้าหล่อของคนข้างกายแล้วยิ้มออกมาอย่างออดอ้อน เป็นผลพวงจากความกล้าของจิตใต้สำนึกล้วน ๆ
"คุณธีร์~" เสียงหวานเรียกเขาแล้วเกาะแขนเขาไว้หนึบ ทำเอาเจ้าของร่างแกร่งจ้องมองเธอไม่วางตา
"เกรซครับ ผมว่าเราควรกลับกันแล้ว คุณเมามากแล้วครับ"
"มะ...ไม่เมาค่ะ เกรซยังไม่เมา" แม้จะพูดแบบนั้นแต่สภาพไม่ไหวแล้ว ธีร์เพียงแค่นหัวเราะเล็กน้อย
"รถคุณเกรซอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมเรียกลูกน้องมา ให้ขับไปส่งแทน คุณขับเองไม่ไหวหรอก"
"จำไม่ได้ค่ะ" เกรซบ่นอุบอิบเล็กน้อย แต่เธอจำไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ ตอนนี้จำได้แค่คนที่เธอนั่งดื่มอยู่ด้วยแบบเขา คำพูดคำจาก็สนิทสนมอย่างกับคนรู้จักมาสิบปี
"ดูแล้วคุณคงขับกลับเองไม่ไหว" ธีร์พูดขึ้นเบา ๆ
เขาประคองเธอให้หันมามองหน้าเขาชัด ๆ จากนั้นไล่สายตาเพื่อเช็คดูว่าเธอโอเคไหม ซึ่งก็คงเป็นอย่างที่เขาบอก เกรซในตอนนี้กลับเองไม่ได้แน่นอน
"ให้ผมไปส่งไหม" เขาตัดสินใจเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตากลับจ้องมองเธอที่กำลังหน้าแดงก่ำไม่วางตา
เธอจะรู้ไหมว่าใบหน้ามนของเธอในตอนนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายกำลังทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนอยู่ภายใน และแน่นอนว่าเขาไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนต่อโลก และคนแบบเขาจัดเจนยิ่งกว่าอะไรดี เพียงแต่สีหน้าภายนอกถูกเคลือบทับด้วยความสงบนิ่งไว้
"เกรซ..."
"..." เธอเองที่ถูกเขาจดจ้องภายใต้แสงไฟยามค่ำคืนก็นิ่งไป
ยิ่งเขาจ้องเธอแบบนี้เธอยิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด ถึงเธอจะเมาหนักมากก็จริง แต่ภาพบรรยากาศตรงนี้ชัดเจนมาก
"เกรซกลับไม่ไหว คุณช่วยไปส่งหน่อยได้ไหมคะ"
"..." แววตาสีนิลคมกริบมองเธอด้วยความหมายยากคาดเดา ไม่รู้ว่าเธอเมาหรือสติครบถ้วน แต่ประโยคแบบนั้นกำลังท้าทายสัญชาตญาณบางอย่างของเขา
"แน่ใจนะครับ" เสียงทุ้มราบเรียบถามย้ำคนตัวเล็กที่ส่งสายตาหวานเยิ้มแวววาวมาให้เขา "ผมให้คิดอีกทีนะ"
"ค่ะ เกรซอยากให้คุณไปส่ง" เธอเม้มปากเล็กน้อย แต่นอกเหนือสิ่งอื่นใดนั้น หัวสมองและจิตใจของเธอกำลังต้องการทำสิ่งที่แหกกฎที่เคยตั้งไว้
เธออยากประชดกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ในเมื่อเธอพยายามทำทุกอย่างให้ดี พยายามทำตัวให้เหมาะสม แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมามีแต่ความเสียใจผิดหวัง ดังนั้นตอนนี้เธอเพียงอยากปล่อยตัวปล่อยใจไปตามต้องการ
แต่มีหรือที่ความคิดภายใต้แววตาเว้าวอนของเธอจะหลุดพ้นจากสายตาของคนแบบเขา เขามองเธอดูก็รู้
เด็กมันอยากลองของ...
"ครับ...เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง"
- ผู้เขียน
