แพขนตาหนาขยับกระพือไหวอย่างเชื่องช้า เมื่อเปลือกตาสีไข่มุกค่อยๆ ลืมขึ้นมา เนื่องจากผู้เป็นเจ้าของหลุดออกมาจากห้วงนิทราอันแสนหวาน
ร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้านวมหนานุ่มถูกโอบกอดด้วยท่อนแขนแกร่งที่เห็นเส้นเลือดอย่างชัดเจน จันทร์เจ้าตัวน้อยส่งเสียงคำรามในลำคออย่างงัวเงีย
เนื่องจากคนตัวเล็กยังมีอาการง่วงงุน ทำให้สติยังมาไม่เต็มร้อยนัก ดวงตาคู่สวยกะพริบอย่างเชื่องช้าสบสายตาเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่โอบกอดเขาไว้จนจมอก
“นอนพักอีกหน่อยดีไหม?”
พระรามเอ่ยถามเด็กน้อยที่ยังคงไม่ละสายตาไปจากตน จันทร์เจ้าในยามตื่นนอนใหม่ๆ ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน
“...”
เมื่อสติมาครบ จันทร์เจ้าถึงได้รู้ว่าร่างกายของตนตอนนี้ไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกคลุมร่างกาย และเพียงขยับตัวเล็กน้อย สะโพกก็ปวดร้าวจนคนตัวเล็กต้องส่งเสียงร้องแหบพร่าออกมา
“โอ๊ย!”
“อยู่นิ่งๆ”
พระรามรั้งคนน้องให้นอนนิ่งๆ เพราะไม่อยากให้น้องขยับตัวมากนัก การขยับตัวขอ
