บทที่11 เป็นแฟนกันไหม? (1/2)
1431 คำ
เสียงพ่นลมหายใจดังออกมาเป็นระยะภายในอ่างอาบน้ำซึ่งถูกบรรจุไปด้วยน้ำสีใส ร่างเล็กใช้ฝ่ามือขาววักน้ำขึ้นมาลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนนุ่ม ก่อนจะทอดถอนลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วเอนหลังพิงอ่างอาบน้ำอย่างใช้ความคิด
อยากทำมากกว่าจูบ
!!
พอรู้ว่าตัวเองเริ่มเผลอไปคิดเรื่องลามก ก็ยกสองมือขึ้นปิดหน้าแล้วตีขาไปมาจนน้ำภายในอ่างกระจายออกมาด้านนอก
แย่มากจันทร์เจ้า!
อยากจะตะโกนตำหนิตัวเองออกไปจนสุดเสียง แต่ถ้าขืนทำแบบนั้น ร่างสูงที่นั่งอ่านงานในแท็บเล็ตอยู่ด้านนอกต้องพังประตูห้องน้ำเข้ามาแน่ๆ
ฮืออ ทำยังไงดีๆ…ริมฝีปากสวยเริ่มเบะออกราวกับเด็กน้อยที่กำลังจะร้องไห้ ในหัวเขาตอนนี้มีแต่เรื่องที่เกิดขึ้นภายในห้องแต่งตัว ร่างกายมันจดจำได้ทุกสัมผัสที่สามีได้มอบให้ พอนึกถึงทีไรร่างกายก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที อยากถูกสัมผัสแบบนั้นอีก…
อยากถูกสัมผัสให้มากกว่านั้น
“บ้าไปแล้วหรือไงจันทร์เจ้า”
เอ่ยตำหนิตัวเองออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมือเคาะหน้าผากสองครั้งจนรู้สึกเจ็บ
สุดท้ายแล้วการอาบน้ำในครั้งนี้ก็มีแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในห้องแต่งตัวเต็มหัวไปเสียหมด เส้นผมสีน้ำตาลสะบัดไปมาเมื่อผู้เป็นเจ้าของส่ายหัวแรงๆ เพื่อขับไล่ความคิดลามกให้ออกไปจากหัว ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเมื่อดวงตาสวยสบเข้ากับผู้เป็นสามีที่ทอดมองตนอยู่ก่อนหน้า
แก้มเนียนใสและใบหูขาวขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อได้สบตาเจ้าของจูบเร่าร้อน คงมีแต่เขาที่ยังคงเขินอายไม่เลิก แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ตัดภาพไปที่ร่างสูงใหญ่ที่เพียงแค่มองเขานิ่งๆ ก่อนจะละสายตาไปจดจ่อกับแท็บเล็ตในมือ
จิ๊ ขัดใจชะมัด!
จันทร์เจ้าเดินเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ก่อนเรียวขาสวยจะค่อยๆก้าวเท้าเข้ามายืนด้านข้างสามีที่เอนหลังพิงหัวเตียงแล้วอ่านงานในแท็บเล็ตเครื่องสีดำ
ทีงี้ทำเป็นไม่สนใจ ทีเมื่อตอนกลางวันดูดปากเขาเหมือนกับจะกินเข้าไป น่าโมโหที่สุดเลย!...คนตัวเล็กยู่ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อปีนขึ้นเตียงนอนในตำแหน่งประจำ โดยหารู้ไม่ว่ามุมปากของผู้เป็นสามีแอบยกยิ้มด้วยความเอ็นดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาตีหน้าเรียบเช่นเดิม
เหมือนลูกแมวที่กำลังงอแง
นี่คือสิ่งที่พระรามคิดอยู่ภายในหัว วันนี้น้องใส่ชุดนอนน่ารักเหลือเกินในความคิดเขา เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวสีขาวที่กินเท้ากินมือ ยิ่งทำให้จันทร์เจ้าดูนุ่มฟูแล้วยังดูน่ารักมากยิ่งขึ้น เหมือนเด็กตัวน้อยที่เอาเสื้อผ้าพ่อแม่มาใส่…อืม แต่เปลี่ยนจากเสื้อผ้าพ่อแม่มาเป็นเสื้อผ้าสามีแทน
ใช่ น้องใส่เสื้อผ้าเขาอยู่
แต่ดูเหมือนเจ้าตัวน้อยจะไม่รู้ เพราะพอขึ้นเตียงเสร็จก็นอนหันหลังให้เขาอย่างทันที ต้องทำยังไงดี? เอาขนมแมวมาหลอกล่อดีไหมนะ?
“จะเข้านอนแล้วก็ยังต้องทำงานเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นกะทันหัน ทำให้พระรามต้องหันไปมองลูกแมวตัวขาวข้างกาย
“อืม”
“งานมันไม่ควรจะมากินเวลาการใช้ชีวิตสิ นี่ก็ดึกแล้วนะ” จริงๆ อยากถามว่าทำไมสนใจงานมากกว่าเขา!
ดวงตาคมทอประกายอ่อนโยนเมื่อได้ยินคำถามจากคนข้างๆ พลันในหัวใจก็เกิดความอบอุ่นเข้ามาโอบล้อม คิดไปเองได้ไหมนะว่าน้องกำลังเป็นห่วง ไม่อยากให้เขาทำงานหนักมากเกินไป
“หาเงินไว้เลี้ยงแมว”
“หืม?? แมวที่ไหน”
คนที่นอนหันหลังอยู่หยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหันจนเกือบหน้าคะมำ เป็นเหตุให้พระรามต้องเอื้อมมือไปคว้าไหล่บางเอาไว้ก่อนที่เด็กน้อยของเขาจะเจ็บตัว
“ไหนแมว?”
ถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจ้องมองร่างสูงตาแป๋ว
“...”
“อย่าเงียบสิพี่ราม ไหนแมวอ่า”
ขยับเข้ามาใกล้คนอายุมากกว่า ก่อนจะวางแก้มกลมๆ ของตนลงแนบที่ท่อนแขนแข็งแกร่ง ดวงตากลมสวยยังคงสบประสานกับผู้เป็นสามี ทำเอาคนโดนอ้อนต้องโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเบาๆ ที่ปลายจมูกรั้น
“แมวโง่”
“??”
แต่แมวโง่ที่ถูกกล่าวถึงกลับทำหน้างุนงงด้วยความสงสัย…คนน้องถูแก้มกลมๆ ไปมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อต้องใช้ความคิด ท่าทางเหล่านั้นทำให้ร่างสูงระบายยิ้มออกมาเมื่อได้เห็น
แมวโง่…
“ว่าแต่ดูอะไรอยู่”
จันทร์เจ้าปัดความสงสัยเรื่องแมวโง่ออกไปจากสมอง ก่อนจะจ้องมองภาพในแท็บเล็ตที่ร่างสูงเปิดค้างไว้ แต่ทว่าเพราะมองจากมุมนี้ทำให้เขาเห็นไม่ค่อยชัดสักเท่าไร คนตัวเล็กจึงผละออกจากท่อนแขนแกร่งที่ซุกซบ แล้วมุดลอดใต้ท่อนแขนไปพิงกายที่แผ่นอกหนา ทำให้เหมือนกับว่าตอนนี้พระรามได้โอบกอดภรรยาตัวน้อยอยู่ภายในอ้อมแขน
พระรามทอดมองกลุ่มผมนุ่มที่อยู่บริเวณแผ่นอกของตน ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมจากเรือนผมสีน้ำตาลอยู่ครู่หนึ่ง
“อื้อ!”
คนน้องย่นคอหนีเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายจมูกโด่งที่บริเวณเรือนผมของตน ใบหน้าหวานซับสีเลือดลามขึ้นมาถึงใบหูขาว จนพระรามอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจร้อนใส่ ทำให้คนตัวเล็กกว่ากระแทกแผ่นหลังบางใส่แผ่นอกหนาแรงๆ เพราะโดนรบกวน
“อย่าแกล้งจันทร์!” เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเมื่อคนตัวสูงขบเม้มที่ใบหูไม่เลิกสักที
“หึ” พระรามส่งเสียงในลำคอเมื่อเด็กน้อยเริ่มงอแง
“อันนี้คืออะไร”
ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังแท็บเล็ตตรงหน้าที่ปรากฏภาพสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ แล้วเพียงผู้เป็นสามีสัมผัสที่หน้าจอหนึ่งครั้ง ภาพนั้นก็หายไปแล้วปรากฏภาพใหม่ขึ้นมาแทนที่
กายเล็กเอียงไปซบท่อนแขนหนาที่ในขณะนี้โอบกอดแผ่นหลังเขาไว้ ดวงตากลมยังคงไม่ละสายตาไปจากสิ่งตรงหน้าราวกับสนอกสนใจเป็นอย่างมาก
“ห้างสรรพสินค้าสาขาใหม่” เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
พระรามขยับเล็กน้อยเพื่อจัดท่าทางให้คนที่เอนหลังพิงเขาได้นั่งสบายมากยิ่งขึ้น ก่อนท่อนแขนแกร่งจะรวบเอวบางเข้ามาชิด
“สร้างที่ไหนเหรอ”
ภรรยาตัวน้อยหันกลับมาถามคนด้านหลังก่อนจะช้อนตาขึ้นสบผู้เป็นสามี เพราะส่วนสูงที่แตกต่างกัน ทำให้แม้ว่าทั้งคู่จะนั่งอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ทว่าพระรามก็ยังดูตัวสูงกว่า
“ภาคเหนือครับ”
ภาคเหนือที่โลกนี้จะเหมือนที่โลกเก่าของเขาหรือเปล่านะ…จันทร์เจ้าครุ่นคิดอยู่ภายในใจ
ครั้นเห็นว่าเด็กตรงหน้าดูสนอกสนใจงานของตน พระรามจึงเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าดูอบอุ่น
“อยากไปไหม?”
“จันทร์ไปได้เหรอ…”
“ทำไมจะไม่ได้”
“...”
“อีกสามวันพี่ต้องไปดูไซต์งานนี้ จันทร์อยากไปกับพี่ไหม”
!!
เมื่อคนตัวสูงเอ่ยจบ ก็ราวกับว่าจันทร์เจ้าได้กลายร่างเป็นเจ้าปุกปุยที่กำลังดีใจเมื่อผู้เป็นเจ้าของให้อาหาร น้องอ้าแขนทั้งสองข้างออกกว้างแล้วกอดหมับเข้าที่ลำคอหนาของผู้เป็นสามีอย่างกะทันหัน
ดวงตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่กอดเขาไว้แน่น ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะปล่อยแท็บเล็ตให้ตกลงข้างกายอย่างไม่สนใจ แล้วยกสองมือขึ้นสวมกอดภรรยาตัวน้อยอย่างรักใคร่ กระแสความอบอุ่นไหลวนอยู่ภายในหัวใจจนพระรามต้องจุดยิ้มขึ้นมายังมุมปากเพราะเปี่ยมไปด้วยความสุข
“จันทร์จะได้ไปเที่ยวแล้ววว~”
ยิ่งดีใจมากเท่าไหร่ เรียวแขนเล็กก็ยิ่งกระชับวงแขนมากขึ้นเท่านั้น จนตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันสนิท มีเพียงเสื้อผ้าเท่านั้นที่ขวางกั้นพวกเขาไว้
“ดีใจเป็นเด็ก”
“เด็กก็แฟนพี่ปะ?”
- ผู้เขียน
