2 | DEMI - คำเตือนว่ามีเจ้าของ
1568 คำ
2
[DEMI]
คำเตือนว่ามีเจ้าของ
"อ้าวคุณเดมี่กับคุณอ้อแอ้ วันนี้มาเร็วนะคะ"
ฉันกินเค้กได้ครึ่งปอนด์ คุณป้าเจ้าของร้านก็เดินยิ้มออกมาหาที่โต๊ะ กลิ่นแป้งอ่อนๆและกลิ่นวานิลลายังหอมติดตัวคุณป้ามาอยู่เลย
"วันนี้อาจารย์ยกคลาสสุดท้ายค่ะป้าหลิน" อ้อแอ้ตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่คุณป้าจะมองสรรพสิ่งที่ฉันสั่งบนโต๊ะอึ้งๆ
"ตัวเล็กนิดเดียวกินเก่งมากเลยนะคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะเค้กร้านป้าไม่หวานมาก กินได้เรื่อยๆเลย"
"แต่มีแป้ง ครีม แฟตบลาๆ"
ฉันทำปากคว่ำใส่เพื่อนรักตัวเอง
"เป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในชีวิตเดมี่เลยค่ะ รู้ไหมคะว่าเดมี่ชอบกินเค้กเพราะร้านคุณป้าเลย"
"ได้ยินแบบนี้ป้าดีใจมากเลยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะได้อยู่ทำถึงเมื่อไหร่ เอ้อรู้จักหลานชายป้าไว้รึยัง เฟยฉีอาจจะรับช่วงต่อแทนป้านะคะ เขาพอรู้สูตรเค้กบ้างแล้ว"
แล้วคุณเฟยฉีคนนั้นก็เดินออกมาจากเคาน์เตอร์ยืนข้างๆคุณป้าเจ้าของร้าน ผู้ชายกับเค้ก... ดูนุ่มฟูดีจัง
"ผมแนะนำตัวไปบ้างแล้วครับ"
"ดีๆ หากป้าไม่อยู่คุณเดมี่กับคุณอ้อแอ้สั่งเค้กกับเฟยฉีได้เลยนะคะ" ฉันยิ้มตอบจนตาหยี
"ต้องสั่งกับคุณป้าสิคะถึงออริจินอล ห้ามหายไปไหนนะคะ ไม่งั้นเดมี่ใจขาดตายแน่ๆ"
"ป้าก็พูดเผื่อไว้แหละค่ะคุณเดมี่ แก่แล้วอะไรๆไม่แน่นอน กินให้อร่อยนะคะ ไม่หมดห่อกลับได้นะคะ"
"ค่ะคุณป้า สุขภาพแข็งแรงๆนะคะ"
"ขอบคุณค่ะคุณเดมี่^^"
คุณเฟยฉีหลานชายเจ้าของร้านหันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะถอยไปอยู่ที่เคาน์เตอร์เหมือนเดิม แต่เมื่อฉันหันกลับมาก็จ๊ะเอ๋กับสายตาอ้อแอ้ที่มองอย่างจับผิด
"คิดดีๆ ถ้าจะใจเต้น ชอบเขาไปแล้วรึยัง?"
"เปล่า เดมี่ไม่รู้สึกอะไรเลย ว่าแต่ถ้าเรารู้สึกชอบใครหรือหวั่นไหว... ใจจะเต้นแรงเหรอ?" อ้อแอ้พยักหน้าทันที
"ใช่ อีกอย่างหน้าเธอจะร้อนๆ และทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ"
ฉันจิ้มส้อมไปที่ผลสตรอว์เบอร์รีแล้วยัดทั้งลูกเข้าปาก จากนั้นนั่งเคี้ยวและนึกถึงอาการตัวเองตอนนี้ ก็ไม่นี่... นอกจากคิดว่าผู้ชายคนนั้นหล่อ อาการที่อ้อแอ้พูดถึงก็ไม่มีเลย
โอเค ฉันยังไม่ตกหลุมรักใครนอกจากเค้กและสตรอว์เบอร์รีที่กำลังเคี้ยวอยู่
จะกินให้พุงกางเลย
•••
-ตึก LION-
"กลับมาแล้วเหรอเรา เดนิสเลื่อนงานแต่งงานเข้ามาเป็นมะรืนนี้แล้วนะ เห็นว่ามีเรื่องจำเป็น"
ฉันเดินเข้ามาในเพนท์เฮาส์และนั่งลงที่โซฟา กลับมาถึงก็เจอคุณแม่นั่งรออยู่แล้ว เพนท์เฮาส์นี้อยู่ในตึกไลออนซึ่งเป็นตึกของกลุ่มตระกูลฉันเอง ฉันอยู่กับเจเจ้เดนิสแต่ตอนนี้พี่สาวฉันกำลังจะมีครอบครัว แต่งงานกับยากูซ่าญี่ปุ่น และย้ายออกไปอยู่ด้วยกันแล้ว
"ค่ะ เดมี่ต้องเตรียมตัวแล้วใช่ไหมคะ"
"ใช่ เห็นว่าจะจัดงานที่สวนจันทบุรี โทรมายืมชุดแต่งงานแม่ด้วย คงอยากแต่งแบบง่ายๆ แล้วเราล่ะปุบปับแบบนี้มีชุดไหมเดมี่?"
"มีค่ะ เมื่อก่อนเดมี่ออกงานกับคุณพ่อบ่อยจะตาย คุณแม่ไม่ต้องห่วงค่ะ"
คุณแม่ยิ้มแล้วมองหน้าฉัน... แต่อยู่ๆท่านก็ลุกขึ้นจากโซฟาฝั่งตรงข้ามมานั่งลงข้างๆฉันแทน ทั้งยกมือลูบหัวและจับปอยผมไปทัดหูให้
"พี่สาวเราก็จะแต่งงานออกไปแล้ว เหลือแค่เราแล้วนะตัวเล็กของแม่" ฉันยิ้มหวาน และขยับไปซบแก้มที่ไหล่คุณแม่ออดอ้อน
"เจเจ้แต่งออกไปก็เป็นลูกสาวคุณแม่เหมือนเดิมค่ะ เดมี่ด้วย ไม่ต้องคิดมากนะคะ"
"เฮ้อ...แต่แม่เป็นห่วง"
"เป็นห่วงเดมี่กับเจเจ้เหรอคะ"
"เป็นห่วงลูกเขยทั้งสองที่จะแต่งงานกับลูกแม่นี่แหละ อีกคนก็ตรงและไม่ไว้หน้าใคร อีกคนก็กินแต่ของหวานและดื้อเหมือนลิง"
ฉันกะพริบตาปริบๆแล้วชี้หน้าตัวเอง
"เดมี่? คุณแม่อ่ะหมายถึงเดมี่ด้วยได้ไง เดมี่ไม่ดื้อแล้วนี่ไง เชื่อฟังเจเจ้ทุกอย่างจนยอมให้เจเจ้หาสามีให้เลยนะ"
คุณแม่แตะมือฉัน พร้อมกับสายตาจริงจัง
"รู้ใช่ไหมถ้าเดนิสหาสามีให้จะเป็นยังไง" ฉันเงียบและมองหน้าคุณแม่กลับ
"..."
"ผู้ชายคนนั้นต้องควบคุมเดมี่ได้ และมีอิทธิพลมากพอสมควร"
"..."
"ฉะนั้นมีเวลาหนึ่งปีก็รีบๆโตซะนะลูก วันเข้าหอจะได้ไม่ร้องไห้งอแงโทรหาแม่ เหมือนตอนเข้าค่าย"
อุ๊ย
(เสียงพี่หนุ่มกรรชัย)
ไม่เถียง ไม่แก้ตัว ที่โรงเรียนมีค่ายภาษาอังกฤษฉันต้องห่างอกคุณพ่อคุณแม่ครั้งแรก ตอนนั้นโทรไปร้องไห้สามเวลาเลย จนคุณพ่อต้องขอสิทธิพิเศษให้ฉันกลับบ้าน ถึงกิจกรรมจะดึกแค่ไหนหรือเริ่มเช้ายังไงก็จะมาส่งเอง
"เดมี่จะพยายามโตนะคะ"
"พยายามอะไร? ต้องโตแล้วค่ะลูก อีกหนึ่งปีก็เรียนจบแล้วนอกจากจะแต่งงาน ต้องทำงานด้วยนะ แล้วไหนชุดที่บอกว่ามีขอแม่ดูหน่อยสิ จะได้ช่วยเลือก"
คุณแม่ลุกขึ้นและเดินนำเข้าไปในห้องนอนของฉัน ก่อนที่เราสองคนจะเตรียมชุดไปงานแต่งเจเจ้ที่จันทบุรีกัน ซึ่งงานแต่งมีมะรืนนี้แล้ว ฉันไม่เข้าใจจริงๆทำไมพี่สาวสุดเพอร์เฟกต์ด้วยเครื่องหน้าและอำนาจอย่างเจ้เดนิสถึงคิดเร็วทำเร็วขนาดนี้
หรือท้อง?
•••
[Special Part]
"อาเฟยเอาขยะไปทิ้งด้วยนะ"
"ครับ"
ร่างสูงยกขยะที่ถูกมัดไว้หลายถุงด้วยสองมือ เดินออกจากหลังร้านเพื่อนำมันไปทิ้งท้ายซอย เขาแยกขยะตามถังอย่างดีทั้งขยะเปียกและขยะรีไซเคิล แต่เมื่อเฟยฉีหันกลับมาเขาชะงัก สองปลายเท้าถอยหลังอัตโนมัติเพราะเจอกับชายชุดดำสามคนยืนอยู่
"พวกคุณเป็นใคร ตะ ต้องการอะไร"
"ไม่สำคัญ แต่นายของกูหงุดหงิดที่มึงยังหายใจอยู่"
ผู้ชายสองคนดึงไม้เบสบอลออกมาถืออย่างกระชับมือ ก่อนที่จะง้างฟาดไปที่หัวของเฟยฉีสุดแรง
'ผัวะ!'
'ผัวะ!'
แรงกระแทกที่หัวทำให้เฟยฉีทรุดลงอย่างรวดเร็ว และหมดหนทางสู้ เลือดสีแดงฉาดอาบตามใบหน้าขาว มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมหาที่รั้งตัวเองหยัดลุก สู้ไม่ได้ ก็ต้องหนีให้พ้น แต่เขาคว้าได้แค่เศษขยะติดมือ
'ผัวะ!'
และทุกอย่างก็ดับไป
•••
วันต่อมา...
"ทำไมร้านเค้กปิดล่ะอ้อแอ้ แบบนี้เดมี่ก็ตายน่ะสิT^T" เดมี่ยืนกระทืบเท้าหน้าร้านกับบอดี้การ์ดและเพื่อนสนิทของเธอ
"งดสักวันเถอะ เดี๋ยวก็ได้ตัดขาหรอก อีกอย่างเธอต้องไปงานแต่งคุณเดนิสพรุ่งนี้นะ จะไม่ไดเอทใส่ชุดสวยๆเลยเหรอ"
คนหิวเค้กทำหน้าจะร้องไห้ และยกมือลูบท้องตัวเองราวกับไม่มีอะไรตกถึงท้องมาทั้งวัน
"ไม่ เรื่องนั้นไม่จำเป็น ปากท้องสำคัญ เดมี่หิวววว"
"แต่ร้านปิด เราไปร้านอื่นไหม?" เดมี่ไม่ยอมแพ้ ร้านที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าที่นี่ จนเธอมองเห็นเบอร์โทรที่ติดอยู่ที่กระจก จึงรีบสะกิดอ้อแอ้ทันที
"ลองโทรก่อนไหม เผื่อคุณป้าปิดแค่หน้าร้าน นั่นไงเบอร์"
อ้อแอ้พยักหน้าก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมากดเบอร์โทร และส่งให้เดมี่คุยสายเอง ซึ่งคนหิวเค้กคว้ามือถือมาทาบหูอย่างร้อนใจ
(สวัสดีค่ะ)
"คะ คุณป้าคะหนูเดมี่นะคะ วันนี้คุณป้าปิดร้านเหรอคะ พอดีเดมี่จะซื้อเค้กน่ะค่ะ"
(ใช่ค่ะป้าปิดร้าน เพราะเมื่อคืนหลานป้าโดนทำร้ายอาการสาหัส)
เดมี่เบิกตากว้างมองหน้าอ้อแอ้ทันที แต่เธอยังไม่พูดอะไร ปลายสายก็พูดขึ้นมาต่อด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
(เมื่อวานเฟยฉีทำอะไรให้คุณเดมี่ไม่พอใจเหรอคะ ถึงให้ลูกน้องมาทำร้ายเขาปางตายแบบนี้ อิทธิพลของคุณเดมี่ใช้ในทางที่ดีเถอะค่ะ ไม่ใช่มีเอาไว้ทำร้ายคนอื่นที่ทำอะไรขัดใจตัวเอง)
"ไม่ใช่นะคะคุณป้า เดมี่ไม่..."
สายถูกตัดไปก่อนที่เธอจะพูดจบ จนอ้อแอ้รีบคว้าแขนเดมี่และถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"อะไร ใครเป็นอะไร?" คนถูกถามไม่สนใจตอบ เธอเดินเร็วๆไปยืนกำมือแน่นต่อหน้าบอดี้การ์ดหกคนของตัวเอง
"มีอะไรครับคุณเดมี่" หนึ่งในนั้นถาม
"พี่ๆทำอะไรหลานเจ้าของร้านคะ?!"
"เปล่าครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไร และเราก็ไม่ได้รับสั่งจากท่านหรือคุณเดนิสด้วยครับ"
"แล้วใครทำ!" ทุกคนก้มหน้าลงพร้อมกัน
"พวกเราไม่ทราบจริงๆครับ"
- ผู้เขียน
