วาโย.......
ผมนั่งใช้ความคิดอยู่ในรถเพียงลำพัง ผมกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองว่าที่ทำลงไปเมื่อครู่นี้ผมทำไปเพราะอะไร และเพื่ออะไร หรือเพราะแค่ความสงสาร.......ใช่ ผมอาจจะแค่สงสารเธอเท่านั้น เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็ควรจะกลับซะที
ขณะกำลังจะเลี้ยวรถออกจากหน้าร้านผมก็เหลือบไปเห็นน้ำใสเดินออกมาจากทางหลังร้านในมือกำลังลากกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบกับเป้อีกหนึ่งใบ นั่นเธอกำลังจะไปไหน ผมลองขับรถตามไปห่างๆ ผมเห็นเธอเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เธอเดินออกมาจนถึงป้ายรถเมล์เธอก็นั่งอยู่ตรงนั้นพอรถเมล์มาผมก็ไม่เห็นเธอขึ้นนะก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม สักพักก็เดินลากกระเป๋าต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงสวนสาธารณะ ผมเห็นเธอเดินเข้าไปผมเลยรีบหาที่จอดรถและวิ่งตามเธอไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว ผมเดินตามมาถึงศาลาริมน้ำ เห็นเธอนั่งก้มหน้าแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่อายใคร ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ แต่เธอก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามอ
